تورج عاطف:  هیچ‌کس علاقه‌ای به مجادله برانکو و کی‌روش ندارد، زیرا همه می‌دانند این دو هر دو کاربلد هستند و انتقادهای‌شان از سر بیکاری و ادعای‌های توخالی چون برخی مربیان بیکار داخلی نیست! برانکو و کی‌روش هر دو سبک و تجربه در جایگاه خود دارند و چه خوب خواهد بود که فوتبال ما نه‌تنها از همکاری و نزدیکی این دو به یکدیگر استقبال کند بلکه چهره‌هایی چون این افراد را بیشتر در خودش داشته باشد. نشانه‌هایی از توجه این دو مربی به یکدیگر دیده می‌شود. این دو مربی سال گذشته بارها به انتقادهای تندی علیه همدیگر پرداختند اما در تیم‌ملی نخستین نشانه پاسکاری آشتی‌جویانه برانکو و کی‌روش را شاهد هستیم. کی‌روش در بازی برابر کره‌جنوبی و سوریه از محمد انصاری در پستی بازی می‌گیرد که در پرسپولیس بازی می‌کند. محمد انصاری مردی که به گونه‌ای باید او را کشف برانکو در فوتبال ایران دانست روزگاری در پست دفاع چپ بازی می‌کرد و بعد برانکو ناگهان او را به قلب دفاع برد و حالا می‌بینیم که کی‌روش دقیقا به این دلیل از انصاری دعوت می‌کند که او را یک دفاع وسط  چون برانکو می‌بیند. در سوی دیگر در روز بازی پرسپولیس و گسترش فولاد، شاهد افکاری نزدیک به طرز فکر کی‌روش درباره طارمی در تیم پرسپولیس بودیم. مهدی طارمی در پرسپولیس با فاصله بیشتری نسبت به خط دروازه بازی می‌کرد و حمل توپ بیشتری در دستور کار او بود و در نقش یک سازنده توانست هم گل بسازد و هم گل بزند. مهدی طارمی در روز پنجشنبه بازیکنی با خصوصیاتش در تیم‌ملی بود. بازیکنی که شادمان است زیرا وظایف گلزنی صرفا به او واگذار نشده است.  این مسأله را درباره امیری هم شاهد بودیم که به واقع امیری با پیراهن قرمز پرسپولیس با امیری سپیدپوش تیم‌ملی با یک شرح وظایف و هارمونی خاص بازی می‌کند. این اتفاق را به فال نیک می‌گیریم؛ وقتی شاهدیم 2 سرمربی موفق برای فوتبال ایران حتی در سکوت‌شان با هم تشریک مساعی می‌کنند و می‌گویند علم و دانش از هر زبانی که بشنویم یک نتیجه دارد. امیدواریم فاصله این دو مرد بزرگ فوتبال کشورمان باز هم کمتر شود.