داربی خاصی بود، خیلی خاص؛ به چندین دلیل. جو نوکمپ هم ویژه بود. برای همه چیز آماده بودیم. برای همه‌چیز خودمان را آماده کرده بودیم. حتی برای دیدن فوتبال خوب. چیزی که این روزها در بارسلونا به ندرت یافت می‎شود. از تیمی که به نظر قرار بود دیگر بزرگ نباشد اما خوشبختانه خدایی هم وجود دارد و لیونل مسی را آفریده است. اگر لئو وجود نداشت خودمان باید آن را اختراع می‎کردیم. وقتی هم او بازنشسته شود که البته امیدوارم به این زودی‌ها بازنشسته نشود، باید دوباره روی پیدا کردن بازیکنی شبیه او سرمایه‌گذاری کنیم. چون مسی خود بارساست. بالاتر از همه در این بارسا او همه کس این تیم است. در بازی مقابل اسپانیول هم یک بار دیگر این را نشان داد. با وجود فشار زیادی که روی شانه‌هایش احساس می‌کند، با وجود همه مسؤولیت‌‎هایی که در نوکمپ بر عهده او گذاشته شده است، با وجود همه فشارها او باز هم تواناست و با جادویش مشکلات را حل می‌کند؛ با گل‌‎هایش. مثل 2 گل اولی که در بازی مقابل اسپانیول زد و باعث شد سرنوشت بازی تغییر کند. مسی (که هنوز قراردادش را تمدید نکرده است) در بارسلونا رهبر این تیم است و در واقع منتخب هواداران است. او بالاتر از همه است، حتی اعضای هیأت‌مدیره و مدیران. بهتر از مدیران این روزهای بارساست که برای بازگشت روزهای خوش و اینکه هواداران دیگر روی آنها تمرکز نکنند، محتاج گل‌ها و درخشش مسی هستند. مسی با یک هت‌تریک باعث شکست اسپانیول شد و باعث شد بارسا
4 امتیاز با رئال‌مادرید فاصله پیدا کند. رئالی که پیش از آن با لوانته مساوی کرده بود. لالیگا بعد از 3 بازی به رنگ آبی و اناری درآمده است اما این تازه شروعش است. احتمال دارد هنوز اتفاقات زیادی رخ دهد. هم درون زمین و هم بیرون آن... پس، مسی همین حالا قراردادت را امضا کن، خواهش می‎کنیم.