جاناتان ویلسون: شاید هفته آینده آرژانتین به بازی‌های انتخابی جام‌جهانی نگاه کند و آن را پروسه‌ای دردناک ببیند. این تیم خورخه سمپائولی را به عنوان سرمربی دارد و مطمئنا باید همه تلاشش را بکند تا راهی به روسیه پیدا کند. چیزی که تا پیش از این برای این تیم اصلا اهمیتی نداشت، حالا برای‌شان دردسر درست کرده؛ راهیابی به جام جهانی! این تیم در شرایطی قرار دارد که شاید برای نخستین‌بار بعد از 48 سال به بازی‌های جام‌جهانی راه پیدا نکند. همان سال 1969 به اندازه کافی دردناک بود. ناکامی در رسیدن به مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی جهان در حالی که لیونل مسی را هم در تیمت داری واقعا دردآور است. در حال حاضر آرژانتین شرایط خوبی برای رسیدن به بازی پلی‌آف مقابل نیوزیلند دارد. این تیم حتی با شرایطی خاص شانس حضور در جام‌جهانی بدون برگزاری بازی پلی‌آف را هم دارد. جالب است بدانید در سال 1970 این تساوی 2-2 مقابل پرو بود که کار را برای آرژانتین سخت کرد و این بار هم این تیم کار دست آلبی سلسته داد. تیمی که مربی‌اش «ریکاردو گارسا»ی آرژانتینی است که توانسته ولزسارزفیلد را بین سال‌های 2009 تا 2012 به 3 قهرمانی در لیگ برساند.
تا همین‌جا هم جای تعجب دارد که آرژانتین در چنین وضعیتی قرار گرفته است. تیمی که نه تنها مسی، بلکه ستارگان دیگری مانند سرخیو آگوئرو، گونسالو ایگوآین، آنخل دی‌ماریا و پائولو دیبالا را هم دارد. شاید کمتر تیمی باشد که بتواند از نظر قدرت تهاجمی مانند آرژانتین باشد.
البته یک حسی وجود دارد که شاید نشان دهد مشکل از کجاست. بیشترین مربیانی که این اندازه بازیکن با استعداد در خط حمله داشتند نتوانستند تعادل را در تیم ایجاد کنند و نتیجه نگرفته‌اند. البته همانطور که سمپائولی هم اشاره کرد مشکل آرژانتین در حال حاضر روحی است. این تیم آخرین بار سال 1993 توانسته یک جام معتبر کسب کند. همچنین در سال‌های 2004، 2007 و 2015 در فینال کوپاآمه‌ریکا شکست خورده است. سال 2016 هم در فینال کوپاآمه‌ریکا سناریو را با شکست به پایان رساند و به این ناکامی‌ها شکست در فینال جام‌جهانی 2014 را هم اضافه کنید. لیونل مسی بعد از شکست در سال 2016 از احساس بدش گفت و اعلام کرد از بازی‌های ملی بازنشسته خواهد شد.
خراردو مارتینو که فینال‌های 2015 و 2016 را از دست داده بود هم همان زمان استعفا و سعی کرد شوکی به آرژانتین وارد کند که این تیم را برای کسب موفقیت و رسیدن به پیروزی به سمت جلو هدایت کند. ادگاردو بائوزا جانشینش شد، مربی‌ای با کارنامه‌ای قابل قبول در آمریکای‌جنوبی اما او هم نتوانست آرژانتین را با ستاره‌های صاحبنام و مشهورش به موفقیت برساند. از طرفی رابطه خوبی هم با رسانه‌‎ها نداشت و هواداران هم خیلی زود مقابل او قرار گرفتند تا کار برایش سخت‌تر شود. البته که او گزینه دوم برای هدایت تیم بود. سمپائولی از ابتدا گزینه اصلی بود که با سویا قرارداد داشت. با یک شکست دوران بائوزا به پایان رسید و سمپائولی که شیلی را به نخستین موفقیت در تورنمنتی بزرگ رسانده بود جانشین او شد. کمتر کسی شک داشت که او گزینه مناسبی برای این تیم باشد اما این را هم می‌دانستند که تغییر مربی گزینه‌‎ای نیست که بتواند خیلی سریع مشکلات را برطرف کند. در 2 بازی اول تیم با هدایت سمپائولی تساوی مقابل اوروگوئه در دیداری خارج از خانه و یک تساوی بسیار ناامیدکننده‌تر مقابل ونزوئلا در خانه به دست آمد. در هر 2 بازی هم آرژانتین با 3 بازیکن در خط دفاعی کار کرد و مسی و دیبالا هم پشت سر مائورو ایکاردی بازی می‌کردند.
دیبالا گفت بازی کردن کنار مسی سخت است و این حرف او سوژه رسانه‌ها شد اما در واقع درست می‌گفت، مهاجمان زیادی پشت سر این بازیکن جوان بودند تا در کنار مسی بازی کنند و همه‌شان هم در تجربه‌های قبل در بازی کنار ستاره جهان ناکام بودند. شاید چون همه آنها مجبور بودند فقط اجازه دهند مسی کار خودش را بکند. این موضوع باعث می‎شد خلاقیت بازیکنان در میانه زمین گرفته شود، در نتیجه مسی باید عقب و عقب‌تر می‌‎رفت. عقب‌تر از محوطه‌ای که معمولا در آن قسمت اوج تاثیرگذاری‌اش را دارد.
در تئوری سمپائولی بازی با پرس شدید ارجح است. در این سیستم بازیکنان خط  میانی باید پیشروی بیشتری داشته باشند و این یعنی فضا برای مسی بسته خواهد شد اما کمی زمان لازم است تا در این شرایط هم تیم هماهنگی لازم را به دست آورد. حالا با همه این شرایط نامناسب برای راه‌راه‌پوشان دوباره این شک و تردید و دلهره وجود دارد که آرژانتین در آخرین بازی هم نتیجه نگیرد. جدا از این، موضوع دیگری که به مسی 30 ساله فشار وارد می‌کند این است که این می‌تواند آخرین جام‌جهانی او باشد و اگر نتواند با آرژانتین جامی کسب کند، پس چه کسی است که بتواند این تیم که آخرین بار سال 93 جام گرفته را به موفقیت برساند؟