گروه فرهنگ و هنر: مستند جنجالی «پول و پورن» ساخته مهدی نقویان با موضوع قاچاق دختران ایرانی هفته گذشته رونمایی شد. مستندی که با سرمایه‌گذاری حوزه هنری و با همکاری سازمان جرائم سایبری سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تولید شده است و در آن پس از ترسیم نمایی کلی از باندهای زیرزمینی اما پرکار فساد و فحشا یعنی «اسکورت سرویس»ها و بیان نحوه فعالیت آنها، ماجرای یک پرونده امنیتی مرموز و مهم از نفوذ آنها به ایران و قاچاق دختران ایرانی روایت می‌شود. معصومه آباد استاد دانشگاه، عضو سابق شورای شهر تهران و نویسنده کتاب «من زنده‌ام» که یکی از تماشاچیان این مستند در روزهای ابتدایی انتشار آن بوده، حرف‌های جالبی در ارتباط با تجارب شخصی خود از مواجهه با مساله فساد و فحشا در میان دختران ایرانی مطرح کرده است که در ادامه بخشی از این بحث‌ها را به شکل یادداشت شفاهی می‌خوانیم.
***
چند وقت پیش من سر کلاس دانشگاه داشتم درباره فرهنگ کار صحبت می‌کردم که در جامعه ما فرهنگ کار وجود ندارد اگر نه کار نباید به این شکل باشد. بعد یک تعدادی از دختران جوان گفتند ما دیگر دنبال کار نیستم؛ کار برای ما وجود دارد! گفتم چه کاری می‌کنید؟ کارتان چیست؟ گفت روزی 3-2 میلیون به دست می‌آوریم. گفت چرا برویم یک کاری بکنیم که ماهی 700، 800 هزار تومان به دست بیاوریم، ما روزانه بیشتر از این مبلغ درمی‌آوریم! من اول متوجه نمی‌شدم منظور آنها چیست ولی بعد یک نفر از خودشان گفت خانم دکتر، قضیه این کاری که اینها می‌گویند، یک کار معمولی نیست.... اگر این کار را نکنند چه کنند؟ شما می‌توانید یک کاری برای آنها درست کنید که این‌قدر درآمد داشته باشند؟ گفتم: ابدا!
من به یک نفر از دوستانم که در ارتباط با مساله روسپیگری مطالعات دانشگاهی انجام می‌داد درباره این موضوع صحبت کردم و دیدم او نتایجی در این زمینه به دست آورده است که می‌گوید نمی‌توانم آنها را منتشر کنم! بعد به نظرم رسید ما برای اینکه موضوع علنی نشود، داریم آن را کتمان می‌کنیم و می‌گوییم وجود ندارد ولی واقعاً راهی برای آن پیدا نکرده‌ایم. ما نمی‌گوییم روسپیگری در جامعه ما خیلی زیاد است ولی اثراتی که می‌تواند در جامعه سالم بگذارد خیلی زیاد است. گاهی جامعیت یک موضوع ممکن است زیاد نباشد ولی اثراتش خیلی زیاد است. موضوعِ روسپیگری یک موضوعی است که متاسفانه در حال عادی شدن است، یعنی برای مردم عادی و دختران عادی که دارند در محیط‌های دانشگاهی زندگی می‌کنند، این تبدیل به یک امر عادی شده که گروهی به خانه‌های مجردی تردد کنند و بعد هم می‌گویند ما ازدواجِ سفید کرده‌ایم! استدلال آنها هم این است که ما مرتب رفت و آمد داریم تا ببینیم می‌توانیم با هم زندگی کنیم یا نه. در حالی که مساله‌ای که باید برای بسیاری از دخترانی که وارد چنین راهی می‌شوند، تشریح شود این است که پیامد ازدواج سفید بیشتر متوجه جامعه دختران است، یعنی در این رابطه دختران بیشتر نسبت به پسران آسیب می‌بینند. اما متاسفانه این مسائل در جامعه کم تبیین می‌شود و نمایش آثاری مثل «پول و پورن» می‌تواند در رفع این موضوع و هشدار به خانواده‌ها موثر باشد. این فیلم باید برای ما نقطه هدف باشد که تمام جامعه‌شناسان و روانشناسان را کنار هم بنشاند و این فیلم را ببینیم و بگوییم چه باید کرد؟ یعنی راه‌حلی برای آن پیدا کنیم؛ اینکه این درد وجود دارد و همه ما به عینه این درد را می‌بینیم و پرده از این درد و این زخم برداشته شده، تنها کفایت نمی‌کند بلکه به طور مشخص بویژه در بخش جامعه‌شناسی باید ببینیم خاستگاه و زادگاه این آسیب کجاست، از کجا آمده و چگونه می‌توانیم با آن مقابله کنیم. شاید بشود با نمایش این مستند قدری جامعه را نسبت به این موضوع ترساند تا خانواده‌ها نسبت به فرزندان خود بیشتر مراقبت کنند، چرا که تاثیر فضای مجازی در شکل‌گیری این شبکه‌های فساد را به خوبی نشان داده است.