سمیرا کریمشاهی: این سطور شاید برای عده‌ای ناراحت‌کننده باشد! اما اگر یک بار ناراحت شویم بهتر از آن است که یک عمر ناراحت باشیم! اگر یک بار یکی تنه‌ای محکم به ما بزند یا سقلمه‌ای به بازو بکوبد یا مشتی حواله تخت سینه‌مان کند که به هوش آییم بهتر از آن است که عمری حسرت بخوریم که چرا یک بار یکی محکم در گوش‌مان نزد که حواس‌مان را جمع کنیم و آنچنان باشیم که آنچنان شود ایران و ایرانی، و موجبات غرورمان را، غیرت‌مان در حفظ مملکت‌مان و رونق زندگی‌مان فراهم آورد! و اما بعد...
آری! ایرانی‌ها زود غیرتی می‌شوند، کسی نباید نگاه چپ به ما داشته باشد، اگرنه باید عطای صفحه شخصی‌اش را به لقایش ببخشد. حالا مسی به تیم‌ملی‌مان گل بزند یا ترامپ به ما توهین کند فرقی برای‌مان نمی‌کند؛ ملت همیشه حاضر در صحنه حماسه‌ای خلق می‌کنند از نوع حمله به فضای مجازی با سلاح فحش و ساختن هزاران هزار جک و لطیفه! مسی طبق وظیفه‌ای که برایش تعریف شده عمل می‌کند، برای کشورش از جان مایه می‌گذارد، حتی یک تنه درهای جام‌جهانی را به روی تیمش می‌گشاید، دلیل نمی‌شود «چقدر خوبیم ما» او را از تلاش باز دارد تا از فحش‌های ایرانی در امان بماند.
از حرف‌های ترامپ هم نباید تعجب کرد، ترامپ به اقتضای وظیفه دشمنی با ایران عمل می‌کند. مگر توقعی جز این داشتیم؟! ترامپ همان دست چدنی اوبامای مؤدب و باهوش است که فقط دستکش مخملی او را کنار گذاشته است. مگر بقیه‌شان فحش و توهین و ناسزا نگفته بودند که از این یکی تعجب کنیم؟! نباید ذات دشمنی و بدعهدی آمریکایی‌ها را به یک شخص مثل ترامپ تقلیل دهیم. رابطه آمریکا با ایران همیشه اینگونه بوده و خواهد بود. اگر این همتی که ایرانیان فعال فضای مجازی صرف فحش دادن در صفحه شخصی ترامپ کرده‌اند برای به راه انداختن یک پویش وطنی به کار گرفته می‌شد، مثل حمایت از تولید داخلی، چه اتفاقی می‌افتاد؟ اگر آن زمانی که رهبری دائم می‌گفتند کلید حل مشکلات ما در ژنو و نیویورک نیست، مسؤولان ما به جای دخیل بستن به آمریکا و گره زدن حتی آب خوردن‌مان به مذاکره و توافق، تمرکز و توجه‌شان به استعداد‌های داخلی بود، چه می‌شد؟
برای آنکه به عمق ماجرا پی ببریم خوب است بنگریم که میانگین کامنت‌های صفحه ترامپ 2 تا 3 هزار عدد است اما پس از سخنرانی ترامپ بیش از 900 هزار کامنت ایرانی از جنس‌های مختلف برایش نثار شده است! خب! این ظرفیت میلیونی آیا در باقی مناسبات ما خوابند؟ در کمک به کارگر ایرانی بی‌غیرتند؟! کاش به جای بتن ریختن روی استعداد جوانان این کشور برای همیشه روی تعامل با آمریکا بتنی ریخته شود و این مقوله دفن شود و روی سنگ قبر آن بزنند تعامل با این جماعت اتلاف وقت است، تا اگر روزی دوباره کدخدامحوری‌مان گل کرد آینه عبرت‌مان باشد. رئیس‌جمهور آمریکا ترامپ باشد یا اوباما خیانت‌شان به ایران جای تعجب ندارد اما ما چرا ترامپ می‌شویم و به جان کشورمان می‌افتیم؟! ناراحت می‌شویم چرا ترامپ گفته خلیج ع‌ر‌ب‌ی اما اگر پول داشته باشیم، خریدمان را از بازارهای شیخ‌نشین دوبی می‌کنیم و از بندرهای همان خلیجی که فارس بودنش را هزار جا هشتگ زدیم، جنس قاچاق وارد می‌کنیم، اگر پول داشته باشیم بعد از اینکه در چهارراه ولیعصر از صداوسیما با ما مصاحبه کردند و ما چهار تا بد و بیراه نثار ترامپ و آمریکا کردیم، سری هم به چهارراه استانبول می‌زنیم تا دلار بخریم چون گران می‌شود و رفقا گفته‌اند الان سود در دلار خریدن است؛ آگاهانه یا جاهلانه زرشکی نثار منافع ملی‌مان کرده‌ایم و خدمتی به آمریکایی که همین یک ساعت پیش جلوی دوربین هوار می‌کشیدیم جهانخوار است تا شب وقتی در اخبار فیلم‌مان پخش شد خانواده احسنت‌گویان ما را تحسین کنند. از سود حاصل از کاسبی دلار یک تلفن همراه با برند سیب گاز زده برای خود یا اهل خانواده می‌خریم تا در روز استکبار‌ستیزی سلفی‌های باکیفیت‌تری بگیریم.
حالا خود قضاوت کنید چه کسی ترامپ‌تر است؟ ما یا رئیس جمهور آمریکا؟ اکنون که از استکبارستیزش گرفته تا کدخدامحور همگی می‌دانند مذاکره با آمریکا اتلاف وقت است، آیا وقت آن نشده نگاه‌ها از فرامرزها به سمت داخل کشور تغییر جهت دهد و برای پیدا کردن کلید مفقوده حل مشکلات کشور، وجب به وجب خاک خود را بگردیم. آیا وقت آن نشده به جای چسباندن ریال و دلار به همدیگر و تخلیه هیجان با تیشرت آمریکایی در خیابان‌های بالاشهر و قبله عالم شدن مجسمه آزادی، سری از برف بیرون بیاوریم و آن را بر سنگی بزنیم که تا خودمان هوای خودمان را نداشته باشیم و اجنبی جماعت از خودشان گرفته تا جنس‌های‌شان برای‌مان عزیزتر از جوانان کشورمان باشند، همیشه هراس از تحریمی جدید یا قطعنامه‌ای علیه کشورمان ما را به سمت معامله در و نبات با گرگ سوق خواهد داد. اگر این لفظ «همه با هم هستیم» که نمی‌دانم چرا اوقاتی که دشمن پرده‌ای از چهره برمی‌دارد بر زبان بعضی هموطنان جاری می‌شود، اعتبار دائمی داشته باشد و به خدمت منافع ملی درآید نه ایجاد حاشیه امن جناحی، می‌توان از دل این اتحاد، همتی ملی رقم زد برای احیای اقتصاد کشور و حل معضل بیکاری و رونق تولید داخلی و هزاران خدمتی که جز با اقدامی جهادی و همدلانه میسر نمی‌شود. نه اینکه وقتی آب‌ها از آسیاب افتاد به جای همه با هم هستیم، همه به جان هم بیفتیم و چرخ‌های تولید که چرخیدنش مایه آرامش خانواده‌های ایرانی است، در گرد و خاک دعوا‌های جناحی و معرکه‌گیری‌های سیاسی محو شود. آمریکا و ترامپش دشمن ایران هستند، وظیفه‌ای جز این برای‌شان تعیین نشده اما آیا وظیفه ما هم دشمنی با کشورمان است؟ ترامپ وطنی نباشیم!