مهدی امین فروغی، کارشناس موسیقی آیینی در برنامه «چشم شب روشن» اظهار داشت: در این روزگار، با تنوع و تکثر ملودی‌هایی روبه‌رو هستیم که عمر آنها یک شب و اثرگذاری و معنویت‌شان بسیار اندک است. اکنون ضرباهنگ‌ها تند شده، ریتم جای معنا را گرفته و محتوا مغلوب شکل شده است. مولف کتاب «شعر و موسیقی در نوحه‌های طهران قدیم» با بیان اینکه در گذشته عزاداری‌ها شکل‌های هنری داشت و از معنویت بالاتری از روزگار ما برخوردار بود، تصریح کرد: عمدتا اشعار خوبی خوانده می‌شد و مقتل‌خوان‌ها بهترین مقتل‌ها را انتخاب می‌کردند. یکی از شکل‌های جذاب سوگواری خطبه‌خوانی بود که متاسفانه در روزگار ما کمتر به آن پرداخته می‌شود. مولف «محتشم‌نامه» ادامه داد: هنری و فاخر برگزار کردن مجالس در روزگار ما قدری مغفول مانده است و به ظواهر و سرعت‌ها، تحرک‌ها و تنوع‌ها بیشتر می‌پردازند. در گذشته اینگونه نبود که هر شب یک نوحه‌ای را بشنویم. از دوره یغمای جندقی تا بیش از 100 سال با ملودی‌های متفاوت در نوحه‌ها مواجه نیستیم و ملودی‌ها عمدتا یک آهنگ دارند. چرا؟ چون باید روزگاری بر این ملودی بگذرد، مردم شب و روز با این ملودی مانوس باشند و کم‌کم هاله‌ای از قداست اطراف این ملودی تشکیل شود. بنابراین نوحه‌ها به یک ملودی و موسیقی مقدس تبدیل می‌شدند. اینگونه افرادی که در غفلت بودند با شنیدن نوحه‌ای که در جوانی آن را می‌شنیدند، متحول می‌شدند یا با اصوات نوحه‌ها مکاشفه‌هایی برای مردم اهل معنا شکل می‌داد.