مهدی طاهرخانی: حالا پیش‌بینی نتیجه داربی آداب خاص خودش را دارد و کنار هم قراردادن چند فاکتور، تقریبا مشخص می‌کند شانس کدام تیم برای پیروزی بیشتر است. برخلاف همه بازی‌های لیگ در این یکی، دست‌کم در بازه 6-5 سال گذشته، یک قانون وارونه وجود داشت؛ هر تیمی که در جدول پایین‌‌‌‌‌‌تر باشد احتمال بردش بیشتر است. خرافه‌ای در کار نیست، چرا که در 11 داربی گذشته تقریبا همین قانون عجیب حکمفرما بود. از این رو وقتی از خوشبین‌‌‌‌‌ترین هوادار پرسپولیس هم نتیجه را می‌پرسیدید با یک مکث خاص می‌گفت: اهل باختن نیستیم. پرسپولیسی‌ها می‌دانستند همیشه تیم ضعیف‌‌‌‌‌تر 2 برابر حالت معمولی می‌دود، عرق می‌ریزد و می‌خواهد به هواداران بقبولاند این، جایگاهش نیست. آخرین داربی قبل از این نبرد در ذهن خیلی‌ها مانده است؛ سکوهای آبی کم و بیش خالی بود و استقلالی‌ها قبل از شروع مسابقه حدس زده بودند تیم برانکو احتمالا شکست سنگینی را به آنها تحمیل می‌کند اما کاملا وارونه، این استقلال بود که با 3 حمله برق‌آسا، 3 بر 2 از سد صدرنشین وقت لیگ شانزدهم که در پایان با اقتدار هم قهرمان شد، عبور کرد. تیم منصوریان که می‌دانست دیگر رسیدن به رقیب در جدول شدنی نیست همان روز مراسمی در شکل و شمایل جشن قهرمانی کنار زمین برگزار کرد. سجده شکر سرمربی سابق روی پرچم آبی و یکسری حرکات که معنای خاصی در دلش نهان بود.
همه غافلگیر شدند
در بازی پنجشنبه هم تقریبا چنین سناریویی کم و بیش قابل حدس بود. از این رو استقلالی‌ها همگی به ورزشگاه آزادی آمدند و دیگر خبری از جای خالی نبود، مگر همان جاهایی که عامدانه قرنطینه ماند. از سوی دیگر قرمزها با صراحت می‌گفتند اگر تیم محبوب‌شان بازی را هم نبرد همانند دیدار قبل، مالکیت توپ و میدان را دربست در اختیار دارد و طبیعتا موقعیت‌‌های گل بیشتری را خلق می‌کند. برای نخستین‌بار بعد از چندین دهه سرمربی هر دو تیم خارجی بود؛ برانکو که در 3 فصل اخیر بازی‌های زیبا و تماشاگرپسندی را از تیمش شاهد بودیم در یک‌سو و وینفرد شفر آلمانی که در همان 2 مسابقه قبلی نشان داد برخلاف منصوریان از دفاع و فوتبال تدافعی خوشش نمی‌‌‌‌‌‌‌‌آید در سوی دیگر.کنار هم قراردادن این شاخص‌ها بیان‌کننده یک داربی سراسر هجومی و زیبا بود اما وقتی دکتر بیژن برای آخرین بار در سوتش دمید تقریبا همه پیش‌بینی‌ها غلط از آب در آمد.
سرانجام تیمی که وضعیت بهتری در جدول داشت برنده شد اما خبری از فوتبال پاس‌محور و سراسر هجومی پرسپولیس نبود، آنها حتی زمانی که بازی مساوی هم دنبال می‌شد شباهتی به تیم چند سال اخیر خودشان نداشتند. این فوتبال کجا و چند داربی آخر برانکو کجا؟ پرسپولیس روی زمین و پاس‌‌های کوتاه و غافلگیر‌کننده همواره استقلال را به عقب می‌راند و پیرو همین بازی جذاب به گل هم می‌رسید. در آن سو چه زمان مظلومی و چه در دوره منصوریان، آبی‌ها تیم واکنشی بودند یعنی به عقب می‌رفتند و با ضدحمله به سوی دروازه پرسپولیس حمله می‌کردند. استقلال با همین روش موفق شد در بازی برگشت فصل قبل یک شکست غیرمنتظره را به تیم برانکو تحمیل کند. برخلاف همه پیش‌بینی‌ها که رسانه‌ها داشتند و مدعی بودند حالا که هر دو سرمربی خارجی هستند شاهد یک بازی سراسر جذاب و پر موقعیت خواهیم بود، کاملا چیزی را دیدیم که صدوهشتاد درجه با انتظارمان تفاوت داشت.
اتوبوسی که در ذهن برانکو تتو شد
برانکو که دیگر مثلث ویرانگرش را در اختیار نداشت درغیاب طارمی محروم، احمدزاده مصدوم و تنبیه انضباطی مسلمان با مردان دیگری پا به میدان گذاشت و دیگر خبری از بازی سراسر هجومی آخرین داربی نبود. برانکو هنوز آخرین شکست را در ذهنش داشت؛ روزی که تیمش فوق‌العاده هجومی و جذاب شروع کرد، گل اول را هم زد اما به صورتی عجیب و شوکه‌کننده همان نیمه نخست، 3 بار دروازه‌‌‌‌اش باز شد. او نیمه دوم آخرین داربی را در ذهنش داشت؛ جایی که 45 دقیقه تمام، یکپارچه حمله کرد اما تنها یک گل آن هم با خطا جبران شد و در انتها 3 بر 2 باختند. چه بخواهیم قبول کنیم چه نه، اثرات مخرب آن باخت در داربی پنجشنبه 4 آبان کاملا مشهود بود.
هافبک‌های دفاعی؛ قاتل زیبایی
استقلال با 2 هافبک دفاعی پا به میدان گذاشت و کسی هم از وینفرد شفر تازه وارد انتظار بازی هجومی و حملات پر دامنه را نداشت اما برانکو می‌توانست با یک هافبک دفاعی به نبرد بیاید و درعوض با زوج بشار رسن و محسن مسلمان یک بازی فانتزی را ارائه دهد اما چنین نکرد. کاملا مشخص بود اولویت برانکو نباختن است و از این رو با 2 هافبک دفاعی تیمش را آرایش کرد و وقتی در میانه میدان 4 هافبک خشن با ویژگی‌‌های مشابه رو به روی یکدیگر قرار بگیرند مشخص است خبری از بازی جذاب و فانتزی نیست. جالب آنکه هر 4 مهره هم کارت زرد گرفتند. استقلال حتی یک بازیکن هم نداشت که در میانه زمین بتواند یکی دو بازیکن حریف را دریبل بزند و پاس تو در تاثیرگذار بدهد. داریوش شجاعیان بیشتر به فکر نمایش بود تا بازی موثر. در این سو وحید امیری در سمت چپ و بشار رسن در جناح راست کاملا تنها بودند. اگر پرسپولیس بعضا رو به بازی زیبا می‌آورد محصول دریبل‌ها و نفوذ‌‌های انفرادی این دو وینگر بود. برخلاف قبل دیگر خبری از مثلث و مربع در جناحین قرمزها نبود. پاسکاری‌های ریز مسلمان، احمدزاده و طارمی و اضافه شدن امیری به این جمع، موجب می‌شد پرسپولیس حتی در داربی‌ها هم مسلط و جذاب حمله کند.
همه بار روی دوش علیپور و منشا
پرسپولیس این بار کاملا متفاوت بود. یک تاکتیک واحد داشت و از قضا روی همان هم به خواسته‌‌‌‌اش رسید. برانکو روی زوج خط حمله‌‌‌‌اش حساب ویژه‌ای باز کرده بود و در نهایت پاس زیبای منشا، پشت روزبه چشمی افتاد و علی علیپور موفق شد براحتی پنالتی بگیرد. خبری از رحمتی پنالتی‌گیر درون دروازه استقلال نبود تا علیپور با تسلط تمام بر خلاف حرکت حسین حسینی تنها گل بازی را به اسم خودش سند بزند. بعد از این گل، پرسپولیس هیچ تغییری در بازی‌‌‌‌اش انجام نداد و دستور، همان بازی محتاطانه بود. برانکو به خواسته‌‌‌‌اش رسید و حالا شفر باید یکپارچه تیمش را هجومی می‌کرد اما هیچ یک از سانترها، ضربات ایستگاهی و اوت‌‌های دستی نتوانست بر خلاف داربی هشتادوچهارم، پرسپولیس را غافلگیر کند؛ اصولا برانکو همه چیزش را داد تا دیگر غافلگیر نشود.
محمد انصاری و کلید برد
استقلال در اواسط نیمه دوم در یک حمله موفق، صاحب بهترین موقعیت برای خلق گل مساوی شد. در معدود اشتباه تیمی قرمزها، علیپور در میانه میدان توپ را از دست داد و روزبه چشمی که برای جبران پنالتی به میانه میدان آمده بود توپ را به صورت سانتر به 18 قدم قرمزها رساند و برای نخستین بار شجاع نتوانست توپ را دور کند و به صورت اتفاقی همان توپ در فاصله چند قدمی دروازه بیرانوند به جابر انصاری رسید. چون حالت پرسپولیس هجومی محض نبود دفاع چپ این تیم موفق شد با دخالت موثر مانع گل شدن بهترین موقعیت استقلال شود. محمد انصاری به عنوان دفاع چپ نه مدافع وسط در جایی بود که اصولا انتظارش نمی‌رفت اما همان دخالت مانع به ثمر رسیدن بهترین موقعیت آبی‌ها شد. در همان صحنه مشخص شد برانکو این بار آمده بود تا غافلگیر نشود، حتی اگر بازیکنش در میانه میدان توپ را از دست بدهد باز هم بازیکنی بود که مانع غافلگیری شود. اگر شاهد فوتبال هجومی قرمزها بودیم طبیعتا دفاع چپ این تیم در آن صحنه در آنجا نبود و این بار جابر انصاری براحتی در مصافی تک به تک بیرانوند را مغلوب می‌کرد.
برانکو دیگر در داربی‌ها هجومی نیست؟
پرسپولیس که بخوبی و با انسجام کامل دفاع می‌کرد برنده داربی شد تا همچنان شانس اول کسب عنوان قهرمانی لیگ هفدهم باشد. اما انصافا نمایش تیم برانکو آن چیزی نبود که خیلی‌ها انتظارش را داشتند. بدون تردید باخت فصل قبل تبعات زیادی برای سرمربی کروات داشت. اگر پرسپولیس آن بازی را با فوتبال هجومی می‌برد، شاید بازهم همان روش در دستور قرار می‌گرفت اما او این‌بار در غیاب مثلث همه کاره‌‌‌‌‌اش، سعی کرد با فوتبالی صد درصد درگیرانه و تقریبا محتاطانه برنده داربی باشد. وقتی موقعیت‌‌های حساس 2 تیم، روی هم رفته به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد یعنی برانکو عامدانه بازی را همانگونه فیزیکی و بدون ریسک درآورد که دلش می‌خواست. او روز قبلش گفته بود نیم بر صفر هم ببریم راضی‌‌ام. مهم‌ترین حرفش را در قالب شوخی و جدی بیان کرد اما واقعیت دقیقا همان چیزی بود که او گفت. پرسپولیس به خواسته‌‌‌‌اش رسید اما باید منتظر ماند و دید دلیل اصلی تغییر نگرش برانکو در عدم ارائه فوتبال جذاب و پرموقعیت، غیبت بازیکنان تاثیرگذارش بود یا او دیگر نمی‌خواهد مرد ریسک‌کننده داربی باشد. برای دریافت پاسخ دست‌کم باید تا اسفندماه صبر کرد دقیقا تا بازی برگشت؛ جایی که اگر مصدومیتی نازل نشود برانکو هم طارمی را در اختیار دارد، هم احمدزاده و مسلمان را، به اضافه بشار رسن سوپرایز‌کنند.