چرا یک ایرانی هم در لیست بهترین‌ها نیست؟
جان دردن: با طرفداران ایرانی صحبت کنید و افتخاری که به دستاوردهای تیم‌ملی می‌کنند را ببینید. آسیا اغلب یک تیم شماره یک روشن ندارد اما حالا دارد و این تیم از تهران می‌آید. مرور سریع عملکرد آنها در مقدماتی جام‌جهانی نشان می‌دهد این شاهزاده‌های پارسی بر گروه A مسلط بودند و تیم‌های دیگر آنقدر موثر نبودند که برای بی‌شکست ماندن در 10 بازی کم نیاورند. فقط در بازی دهم دفاع آنها باز شد و مدت‌ها قبل از این آنها به جام‌جهانی رسیده بودند.
سرمربی ایران، کارلوس کی‌روش گاهی درباره دستاورد تیم اول آسیا شدن براساس رتبه‌بندی فیفا صحبت کرده است. در ۱۸ ماه
گذشته یا همین حدود این رتبه‌بندی بازتابی از اتفاقات زمین بازی بوده. مطمئنا مخالفت کمی در این باره در کـل قاره وجود دارد. بازبینی بیشتری برای پیشرفتی که کرده‌اند مورد نیاز است و طرفداران در ایران کمی ناراحتند، چرا که این دستاوردها هم برای‌شان کافی نیست. نگاهی به دو فهرست نامزدهای بازیکنان سال آسیا احساس این هواداران را توجیه می‌کند.
یک لیست بازیکنانی را شامل می‌شود که در آسیا بازی می‌کنند و جایزه دیگر به بازیکنانی اختصاص دارد که در سطح بین‌المللی بازی می‌کنند. قویا می‌شود گفت ایرانی‌ها در هر دو لیست باید حضور می‌داشتند با این حال نام آنها با غیبت‌شان آشکار شده. فوتبال بازی آرا است و به ندرت درباره یک چیز در خلأ توافق به دست می‌آید اما در سالی که ایران با فاصله بهترین تیم آسیا بوده و برخی استعدادهای این تیم در اروپا درخشیده‌اند فهرست نامزدها شگفت‌آور است.
در حوزه داخلی مهدی طارمی باید به بانکوک سفر می‌کرد. مهاجم پرسپولیس سالی خوب در باشگاه و تیم‌ملی داشته. در لیگ ایران بهترین گلزن بوده و به قرمزها کمک کرده به قهرمانی برسند. در لیگ قهرمانان 7 گل برای پرسپولیس زد و پرسپولیس به نیمه‌نهایی رسید و تنها آنجا به الهلال عربستان باخت. برنده بهترین بازیکن سال ایران در 2 سال اخیر جایگاه خودش را در تیم‌ملی داشته و گل زده و اتفاقات را رقم زده. این با وجود رقابت برای جایگاه‌ها در خط حمله ایران در میان مهاجمانی است که در برخی لیگ‌های بزرگ تاثیرگذار بوده‌اند و به دنبال بازی برای تیم‌ملی هستند.
وقتی ایران قدم‌های آخر را در راه جام‌جهانی بر می داشت طارمی آنجا بود. در فاصله‌ای ۵ روزه در مارس ایران با دو پیروزی یک بر صفر در ۵ روز مطمئن شد تابستان آینده تعطیلاتی در کار نخواهد بود. اگر پیش از آن مسکو فقط از دور دیده می‌شد در بازی خانگی مقابل ازبکستان طارمی به گل رسید و این گل پیروزی و رسیدن به جام‌جهانی را مهر کرد. وقتی تیم به او نیاز داشت او رسید و نیاز را رفع کرد.
آن‌سوی آب‌ها رضا قوچان‌نژاد هم هست. مهاجم تیزپایی که فصل گذشته مقام دوم مشترک بهترین گلزن اردیویزه را به دست آورد. لیگ هلند شاید این روزها یکی از لیگ‌های برتر اروپا نباشد اما هنوز یکی از بهترین لیگ‌های دنیاست. فقط یک بازیکن خوب می‌تواند آنجا باشد و فقط یک بازیکن ویژه می‌تواند ۲۰ گل و فقط یک گل کمتر از بهترین گلزن بزند. بازیکنی آسیایی که در یک لیگ مهم چنین رکوردی بزند شایسته تحسین زیادی است.
هدف کم‌اعتبار کردن نام‌هایی که به فهرست راه پیدا کردند نیست اما گوچی یکی از بهترین بازیکنان در یک لیگ مورد احترام و سطح بالای اروپایی بوده. با توجه به عملکرد او در تیم‌ملی هم او سال خوبی داشته. بازیکنان دیگری هم که عملکرد خوبی داشته‌اند بوده‌اند مثل سردار آزمون در روسیه که از قبل خودش را به عنوان یکی از مهاجمان برتر آسیا مطرح کرده. برخی حتی او را شایسته بیش از این می‌دانند اما در هر حال همه توافق دارند او بازیکنی ویژه است.
اگر هر کدام از این 3 بازیکن وارد لیست نامزدها می‌شد خمی به ابروی کسی در آسیا نمی‌آمد. اینکه هیچ‌کدام از آنها نیستند شگفتی
بزرگ تری است. این به معنای وجود یک تعصب ضدایرانی - همان‌گونه که در این سال‌ها بارها تکرار شده- نیست اما طرفداران و برخی بازیکنان این تیم حق دارند احساس کنند توجه کافی به سال فوق‌العاده ۲۰۱۷ فوتبال ایران
نشده است.