حمیدرضا صدر: آخرین باری که منچستری‌ها در رتبه‌های اول و دوم لیگ به مصاف هم رفتند آوریل 2013 بود. روبرتو مانچینی آخرین ماه حضورش در سیتی را پیش از اخراج سپری می‌کرد و الکس فرگوسن ماه بعد از فوتبال کناره می‌گرفت. سیتی آن روز در اولدترافورد 1-2 پیروز شد ولی جام قهرمانی به اولدترافورد رفت که آخرین قهرمانی سرخپوش‌ها در لیگ تاکنون هم بوده. همان نتیجه پس از 4 سال در همان میدان رقم خورد؛ یونایتد 1 - سیتی 2.
این بار در مصاف تب‌زده پپ گوآردیولا و ژوزه مورینیو که آتش منچستری را شعله‌ور کرده‌اند. 2 مربی‌ای که جمعا 46 جام را به چنگ آورده‌اند؛ مورینیو 25 و پپ 21 بار. همان 2 نفری که رقابت آمیخته به کینه‌شان را از نبردهای رئال - بارسا در اسپانیا به انگلیس کشیده‌اند.
این بار در منچستر برف می‌بارید. هوا سرد بود و به نظر می‌رسید یونایتد فاصله 8 امتیازی با سیتی را کاهش خواهد داد. به نظر می‌رسید کوره رقابت قهرمانی در آغاز زمستان را داغ نگاه خواهد داشت ولی آن کوره با به صدا درآمدن سوت پایان سرد شده بود؛ یخزده. آبی‌آسمانی‌ها 11 امتیاز جلو افتاده بودند و با 14 بازی و کسب 14 پیروزی پیاپی رکورد 14 برد پیاپی آرسنال در لیگ برتر در سال 2002 را تکرار کرده بودند. بازی که تمام شد می‌پرسیدیم رقابت قهرمانی لیگ پیش از پایان نیم فصل تمام شده؟ مگر قرار نبود ژوزه و پسران در این میدان بدرخشند؟ مورینیو و پپ همزمان در 2016 سکان 2 رقیب منچستری را در دست گرفتند و در سایه یک تازه‌وارد دیگر به لیگ آب شدند؛ آنتونیو کونته. سیتی فصل را با 15 امتیاز کمتر از چلسی قهرمان به پایان برد و یونایتد با 24 امتیاز کمتر. مورینیو و پپ این فصل را با تیم‌هایی ساخته و پرداخته سپری کرده‌اند. مورینیو که 3 بار با چلسی قهرمان لیگ برتر شده با خریدهایش - شامل لوکاکو و ماتیچ - یونایتد را به کورس قهرمانی کشاند. پپ هم کنار بازیکنان تازه‌واردش - شامل ادرسون درون دروازه که برابر یونایتد 2 بار توپ را طی آن 2 ضربه متوالی دفع کرد- مایکل آرتتا را که 11 سال را در اورتون و آرسنال سپری کرده بود به صف دستیارانش، برایان کید، رودلفو بورل و دومنیک تارنت افزود. آرتتا هم اسپانیایی است، هم انگلیسی حرف می‌زند و هم به سایه‌روشن‌های لیگ برتر اشراف دارد.
رویارویی مورینیو و پپ نبرد بهترین خط حمله لیگ (سیتی با 46 گل زده) و بهترین خط دفاع لیگ (یونایتد با 9 گل خورده) بود... ولی بازی که تمام شد سیتی با 48 گل زده بهترین خط حمله را معرفی کرده بود و با 11 گل خورده بهترین خط دفاع را کنار یونایتد داشت. بیش و کم، همه چیز همان جوری پیش رفته بود که انتظارش را می‌کشیدیم. می‌دانستیم سیتی در همه دیدارهای این فصل جز برابر ولورهمپتون دروازه‌ها را باز کرده و بازیکنانش استاد زدن گل طی ضربه‌های ایستگاهی هستند. می‌دانستیم یونایتد در مقایسه با سیتی به توپ نیاز نداشته و ندارد و برابر آرسنال با 4 شوت روانه دروازه، پیروز شده ولی یک گل برای پیروزی یونایتد کافی نبود و داوید سیلوا در غیاب پل پوگبا در میانه میدان هم یک گل زد و هم زمینه‌ساز به ثمر رسیدن گل دوم شد. همکاری سیلوا و برناردو می‌توانست در واپسین لحظات گل سوم را به‌همراه داشته باشد، همان زمانی که ورود زلاتان بازتابنده دست‌های خالی شده ژوزه بود. در آن تب و تاب یک بازنده بزرگ ایستاده بود؛ روملو لوکاکوی 90 میلیون پوندی که فصل پیش طی 2 دیدار دروازه سیتی را 2 بار با پیراهن اورتون باز کرده بود، طی حضورش در برنامه‌های دفاعی در به ثمر رسیدن هر دو گل سیتی نقش مکمل منفی را بازی کرد.  زمستان تازه آغاز شده که شکست یونایتد فاصله‌اش با سیتی را 11 امتیازی کرده و از یک سو رویکرد مورینیویی را زیر سوال برده و از سوی دیگر میزان تاثیرگذاری مردانش در لیگ را، آن هم در حالی که سیتی به رهبری پپ نیمی از رکورد بیشترین پیروزی طی یک فصل که چلسی آن را فصل پیش با 30 برد بر جای گذاشت، ثبت کرده و نشان داده شکستن رکورد 95 امتیاز و زدن بیش از 103 گل در یک فصل چندان هم غیرمنتظره نیست.