روند آماده‌سازی تیم‌ملی فوتبال برای حضور در جام‌جهانی 2018 به هیچ وجه امیدوارکننده نیست. قرار گرفتن در گروهی سخت و دشوار که مصاف با بزرگان فوتبال جهان را وعده می‌دهد؛ این انتظار را ایجاد کرده بود تا مسؤولان، دست‌اندرکاران و تصمیم‌گیرندگان فوتبال ایران به فکر تدارکی عظیم برای این رویداد باشند اما تا اینجای کار که اخبار امیدوارکننده‌ای نمی‌رسد و برای تدارک مناسب ملی‌پوشان برای رویارویی با غول‌هایی مانند اسپانیا و پرتغال از حریفانی مانند ازبکستان، قطر و الجزایر نام برده می‌شود که به هیچ وجه نه از لحاظ کیفیت و نه از لحاظ شأن و شخصیت فوتبالی در حد و اندازه حریفان ایران نیستند.
هدف از برگزاری بازی دوستانه صرفا توپ زدن در زمین چمن و گرم کردن بدن نیست بلکه به نوعی شبیه‌سازی دیدارهایی است که قرار است در آینده انجام شود. شبیه‌سازی یک مساله علمی است که نه فقط در فوتبال بلکه به طور گسترده در سایر علوم نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد اما مشخص نیست اگر قرار است ملی‌پوشان برابر تیمی با ساختار منظم تاکتیکی مانند اسپانیا محک بخورند کدام یک از تیم‌های قطر، ازبکستان یا الجزایر شرایطی شبیه اسپانیا دارند. اگر قرار است ملی‌پوشان تجربه بازی کردن مقابل یک سوپراستار فانتزی در حد رونالدو را پیدا کنند، کدام یک از بازیکنان این 3 تیم سایه‌ای از بهترین بازیکن حال حاضر فوتبال جهان است؟
تیم‌ملی فوتبال ایران به جام‌جهانی روسیه صعود کرده است اما اندیشه مسؤولان هنوز به جام‌جهانی صعود نکرده و در حد و اندازه آسیا باقی مانده است و این از حریفانی که آنها به دنبال دست و پا کردن هستند بخوبی مشخص می‌شود.
انگیزه نرفتن دنبال حریفان بزرگ به هیچ وجه مشخص نیست و اصلا توجیهی ندارد، مسلما شرایط حال حاضر فوتبال ایران با دهه 70 تفاوت دارد و اتفاقی که پس از باخت سنگین 7 بر یک برابر رم برای تومیسلاو ایویچ رخ داد برای کی‌روش رخ نمی‌دهد، چرا که او جایگاهش را در فوتبال ایران به اندازه کافی مستحکم کرده است.
درک فوتبالی جامعه نیز کاملا نسبت به گذشته بهبود یافته و شکست برابر تیم‌های بزرگ باعث ناراحتی نمی‌شود اما با این حال با وجود گذشت 3 هفته از قرعه‌کشی جام‌جهانی هنوز نام یک تیم بزرگ حتی به عنوان گزینه مطرح نشده است.