مهدی طاهرخانی: کارنامه پرسپولیس در لیگ هفدهم به گونه‌ای بوده که سرخ‌ها در آزادی تنها شکست دور رفت را مقابل پیکان تجربه کردند و صاحب چند مساوی هم شدند و از همه جالب‌تر در همین آزادی هم جام حذفی را از دست دادند اما برعکس در خارج از خانه تیمی کاملا موفق و نتیجه‌گیر به حساب می‌آیند. با توجه به نتایج کسب‌شده در لیگ هفدهم، کمتر کسی است که از پرسپولیس انتقاد کند اما حذف مقابل نفت آبادان در جام حذفی حالا این سوال را به وجود آورده که چرا تیم برانکو اصطلاحا تک‌جامی است و تنها برای یک جام می‌تواند تلاش کند؟
چرا او در این فصل نتوانسته اقتدار خارج از خانه را در آزادی داشته باشد؟ یکی از دم دست‌ترین پاسخ‌ها به نوع بازی قرمزها و کمربند خط میانی این تیم مربوط می‌شود. امسال با اصرار عجیب برانکو روی ربیع‌خواه، پرسپولیس همواره با 2 هافبک دفاعی روانه میدان شده است. در بازی‌های خارج از خانه همین حربه به خودی خود باعث افزایش قدرت تدافعی تیم می‌شود و با توجه به قدرت خط حمله آنها توانستند در خارج از تهران نتایج بسیار خوبی را کسب کنند. اما در آزادی اوضاع کاملا متفاوت است؛ تیم‌های میهمان همه برای گل نخوردن و تساوی پا به میدان می‌گذارند. وقتی تیم میهمان حمله نمی‌کند و عملا اختیار میانه میدان را به قرمزها می‌دهد وجود دو هافبک دفاعی به خودی خود باعث افت در کارهای هجومی می‌شود. درست مثل همین بازی با نفت که شاگردان کمالوند عقب نشسته بودند و با وجود ربیع‌خواه این کمال کامیابی‌نیا بود که مجبور می‌شد به جناحین برود. کمال آزادی بیشتری در این صورت دارد اما او فاقد قدرت گلزنی و تکنیک لازم برای حضور در 18 قدم حریف است.
از این رو در هر بازی شاهد توپ خراب کردن‌های متوالی کامیابی‌نیا هستیم، او هنگام حمله به عنوان وینگر به چپ و راست می‌رود و حضور بیشتری مقابل دروازه حریف دارد اما آیا او کارایی لازم را هم برای بازی در این منطقه دارد؟
پاسخ صریحا مشخص است. بازیکنی که در فاصله یک متری نمی‌تواند دروازه بدون دروازه‌بان را باز کند یعنی در این سن و سال آموزش لازم را برای بازی در این پست ندیده است. او پیش‌تر به عنوان هافبک دفاعی گهگاه با ضربات شوت و هدزنی در ضربات ایستگاهی به گلزنی تیمش کمک می‌کرد اما حالا عملا مجبور است در نقش بازیکنی مثل فرشاد احمدزاده یا وحید امیری حاضر شود. برانکو در بازی مقابل نفت روی یک ضربه کرنر دروازه تیمش را باز شده دید و عملا 120 دقیقه بی‌جهت 2 هافبک تدافعی را در میانه میدان نگه داشت.
حالا با حذف از جام حذفی شاید برانکو به این نتیجه برسد که دست کم در بازی‌های هجومی خانگی لازم نیست این همه احتیاط افراطی به خرج دهد. شاید اگر او تنها با یک هافبک تدافعی وارد میدان می‌شد و به بازیکن هجومی دیگری مثل رسن یا سیامک نعمتی از ابتدا بازی می‌داد، کار هرگز به ضربات پنالتی نمی‌کشید. بزرگ‌ترین اشتباه برانکو و پرسپولیسی‌ها این است که تصور کنند کار در لیگ برتر تمام شده است و با توجه به فاصله امتیازی آنها کار چندان سختی را برای تکرار قهرمانی ندارند. بازی با نفت نشان داد تیم برانکو هنوز ضعف‌های بسیاری دارد که شاید در آسیا همین ضعف در بازی‌های خانگی بلای جان آنها شود. مسلما هواداران پرسپولیس از اینکه تیم‌شان برای دومین سال متوالی قهرمان لیگ شود، بسیار خوشحال خواهند شد اما سوال این است چرا برانکو فقط همه توانش را روی یک جام می‌گذارد؟ اگر قدرت تیمی مثل الهلال دلیل ناکامی در لیگ قهرمانان آسیا محسوب شود پس چرا آنها توان قهرمانی در همین جام حذفی خودمان را ندارند؟
یک جای کار ایراد دارد و بهتر است برانکو قبل از آنکه همین تک‌جام داخلی را هم از دست بدهد، به فکر چاره باشد.