آیت‌الله محی‌الدین حائری‌شیرازی، نماینده پیشین ولی‌فقیه در استان فارس و امام جمعه شیراز به سبب  بیماری طولانی ظهر چهارشنبه 29 آذر ماه  دار فانی را وداع گفت. وی که از چندی پیش به علت بیماری در بیمارستان بستری بود،  در 81 سالگی دعوت حق را لبیک گفت. آیت‌الله محمدصادق (محی‌الدین) حائری‌شیرازی در اسفند سال 1315 در شیراز در خانواده‌ای اصیل و روحانی که به تعبیر وی «رغبت‌شان الی‌الله بود» به دنیا آمد. پدرش آیت‌الله عبدالحسین حائری، مجتهد زاهد و عارفی بود که جز به ضرورت سخن نمی‌گفت و مادرش بانویی مسلمان، پارسا و دین‌باور بود که در دوران منع حجاب رضاخانی، نزدیک به 25 سال به اعتراض در خانه نشست.
به گزارش خبرگزاری حوزه، آیت‌الله حائری تحصیلات کلاسیک خود را تا اخذ دیپلم ریاضی در شیراز طی کرد و در سال تحصیلی 35-34 به قصد شرکت در کنکور و ورود به دانشگاه به تهران آمد اما مأموران رژیم پهلوی، وی را به‌رغم داشتن همه شرایط برای ورود به دانشگاه به دلیل مسائل سیاسی از تحصیل در دانشگاه باز داشتند. او از آن پس، به خاطر درک وجود جوهر استقلال در روحانیت و نظام طلبگی (سال 1335) به تحصیل علوم حوزوی رو آورد. دوره سطح را ابتدا در مدرسه منصوریه و مدرسه سید علاءالدین حسین و سپس مدرسه آقا باباخان طی کرد. در این دوره از محضر درس آیت‌الله بهاءالدین محلاتی و آیت‌الله شیخ محمدعلی موحد بهره وافر برد.
وی پس از فراغت از دروس سطح، برای ادامه تحصیلات حوزوی به قم هجرت کرد و در درس آیت‌الله العظمی بروجردی و همچنین درس آیت‌الله داماد و امام خمینی حاضر شد و به کسب فیض پرداخت.
ورود آیت‌الله حائری به عرصه مبارزات سیاسی به سال‌های پس از تبعید امام خمینی(ره) به ترکیه بازمی‌گردد که به علت شدت تعلق خاطر به حضرت امام خمینی(ره) قادر به ادامه تحصیل در قم نشد و به شیراز مراجعت کرده و به تدریس دروس حوزوی و سامان دادن یک حرکت فکری و فرهنگی به روز در مسجد شمشیرگرها پرداخت.
در طول 10سال جلسات مستمر در این مسجد مبارزات سیاسی- فرهنگی خود با رژیم را پیگیری کرد و پس از تجربه سال‌ها زندان و تبعید درسال 1353 به قم مهاجرت کرد و این بار در کنار شهیدان آیت‌الله دکتر بهشتی، قدوسی و آیت‌الله جنتی و مصباح یزدی کمر همت به تربیت طلاب علوم دینی در مدرسه حقانی بست که بسیاری از خدمتگزاران فعلی نظام ثمره این سالیان هستند. پس از انقلاب جلسات درس منظمی را برای دانشجویان پیرو خط امام و دفتر تحکیم وحدت در محل لانه جاسوسی اداره کرد و به دفاع از مبانی نظام پرداخت که کتاب ولایت فقیه حاصل این جلسات است. ایشان در دوره اول مجلس شورای اسلامی به عنوان نماینده اول شیراز به این مجلس راه یافت و ریاست کمیسیون اصل 90 را به عهده گرفت.پس از شهادت شهید محراب حضرت آیت‌الله دستغیب در 20 آذر 1360 از جانب امام به امامت جمعه شیراز منصوب شد. حاصل سال‌ها امامت جمعه ایشان ایراد خطبه‌های محققانه و تشکیل جلسات مستمر علمی با اساتید حوزه و دانشگاه حول محور علوم انسانی- اسلامی است. تقدیم بیش از 20 عنوان کتاب و ارائه مقالات تخصصی در حوزه اقتصاد اسلامی از دیگر ثمرات این سالیان است. ایشان در دوره اول و دوم خبرگان رهبری به نمایندگی از مردم فارس به مجلس خبرگان راه یافت و پس از فوت امام راحل به عنوان نخستین‌ مخالف شورایی شدن رهبری سخنان مؤثری را در این مجلس ایراد کرد که در نهایت به انتخاب مقام معظم رهبری منجر شد. از آثار وی می‌توان به مثل‌ها و پندها (در ۸ جلد)، پول رایج جهانی و احیای پول اسلام، در اسلام پول کار نمی‌کند، ولایت فقیه، نماز، رمز دوام پیوند، در سایه‌سار وحی، انسان الهی، سیری در آفاق نور، انسان‌شناسی، تفسیر سوره حمد، علم و دین، تفکر، اخلاق در اسلام، اخلاق اسلامی، درس سحر(شرح ابیات حافظ)، راه رشد، تبلیغ در جبهه، نکته‌ها، الولایه و جاری حکم اشاره کرد.