ناصر نامدار: در فوتبال ایران اتفاق جالبی افتاده است. برای نخستین‌بار در تاریخ فوتبال ایران مهم‌ترین تیم‌هایش مربی خارجی دارند و به وضوح در راه پیشرفت قدم بر می‌دارند؛ کارلوس کی‌روش در تیم‌ملی ایران، برانکو ایوانکوویچ در پرسپولیس و وینفرد شفر در استقلال. تیم‌ملی ایران بعد از 7 سال حضور کی‌روش به ثبات و سازماندهی قابل قبولی رسیده است. به‌راحتی به جام‌جهانی صعود می‌کند و حالا رویای صعود به مرحله حذفی این جام را در سر دارد. پرسپولیس با برانکو یک نایب قهرمانی و یک قهرمانی در لیگ برتر دارد. یک حضور در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کرده و حالا به عنوان جدی‌ترین مدعی فتح لیگ هفدهم است. اگرچه در 2 جام حذفی متوالی حذف شده و علامت سوال بزرگی را در ذهن هوادارانش ایجاد کرده است. استقلال هم با شفر پیشرفت غیرمنتظره‌ای را تجربه کرده است. این تیم به درجات بالایی در بازی مالکانه رسیده و در دفاع بسیار متبحر شده است. حالا هم که مدعی اول جام حذفی است. این موفقیت‌ها را چطور می‌شود ارزیابی کرد؟ تیم‌ملی با چند مربی ایرانی در تورنمنت‌های مختلفی حضور داشت و به موفقیت قابل ذکری نرسید. همه صعودهای ایران به جام‌جهانی بعد از انقلاب اسلامی با هدایت مربیان خارجی رقم خورده است. پرسپولیس بعد از تجربه بشدت ناموفق با مربیان ایرانی به برانکو روی آورد و در کمترین زمان ممکن به بازدهی خوبی رسید. استقلال هم با شفر زمان زیادی برای بازگشت به ریل موفقیت یا خوشبین شدن به این اتفاق نداشت. این اتفاقات در شرایطی رقم خورده که همه می‌دانیم فضای کار برای مربیان خارجی در ایران بسیار سخت است. اما وقتی کار به مربیان باانگیزه، کاربلد و مدیر سپرده شود، خیلی زود راه روشن می‌شود. هیچکس در فوتبال ایران در شایستگی و درایت این مربی‌ها تردید ندارد. متاسفانه تفاوت‌ بین مربیان ایرانی با مربیان خارجی به شکل معناداری بالاست. تازه این در شرایطی است که مخالفان و منتقدان این 3 مربی خارجی آنها را جزو مربیان درجه یک جهان نمی‌دانند. شفر قبل از استقلال در تایلند مشغول به کار بود. او با این شرایط به استقلال آمد و در مدت 2 ماه این تیم را زیر و رو کرد. کدام مربی ایرانی می‌توانست چنین تغییری در استقلال ایجاد کند؟ برانکو قبل از آمدن به پرسپولیس مدتی بیکار بود. او البته در چند باشگاه آسیایی کار کرده بود. اما انقلابی که او در پرسپولیس ایجاد کرد آنقدر شگفت‌آور و تکان‌دهنده است که باور انجام آن توسط مربیان ایرانی در هیچ ذهنی نمی‌گنجد. نتیجه عملکرد کی‌روش هم در تیم‌ملی نیازی به یادآوری ندارد. نگرانی بزرگ این روزها مربوط به فردایی است که این 3 مربی در تیم‌های‌شان نباشند. چیزی که مسلم است این است که از این به بعد این 3 تیم را نمی‌شود به مربیان ایرانی سپرد. یافتن پاسخ این سوال که بعد از کی‌روش، برانکو و شفر کدام مربی‌ها می‌توانند هدایت تیم‌ملی، پرسپولیس و استقلال را بر عهده بگیرند و مانع مسیر پیشرفت‌شان نشوند، آنقدر سخت است که خیلی‌ها ترجیح می‌دهند به آن فکر نکنند. همین چند وقت پیش بود که جلال چراغپور حرفی زد که خلاصه وضعیت مربیان ایرانی شاغل در لیگ برتر را به بهترین شکل توضیح می‌داد: «به عقیده من اگر ۱۵ مربی لیگ برتر جز برانکو را بین تیم‌های دیگر لیگ به طور تصادفی تقسیم کنید، هیچ تغییر شگرف و کلانی در تیم‌ها ایجاد نخواهد شد. برانکو تنها مربی در لیگ ما است که با فکر و برنامه‌ریزی کار می‌کند و در وسع خودش برنامه‌ریزی خوبی برای تیمش انجام داده است. جز برانکو ۱۵ مربی دیگر اگر به‌طور تصادفی در تیم دیگری هم قرار بگیرند، هیچ تغییری در فوتبال لیگ ما ایجاد نخواهد شد. مثلا اگر اسم ۱۵ مربی را روی کاغذهای جداگانه بنویسیم و آنها را داخل یک کاسه بگذاریم و اسم تیم های لیگ‌‌ برتر را داخل کاسه دیگری بریزیم و بر اساس قرعه مثلا قلعه‌نویی سرمربی سپاهان شود، جلالی به جای پیکان به سایپا برود یا سایر مربیان هم تیم‌های دیگری برای‌شان انتخاب شود، باور کنید هیچ تغییری در کیفیت لیگ و شکل فوتبال لیگ پیدا نخواهد شد. من این ادعا را با صدای بلند بیان می‌کنم. آن را هم در ابتدای فصل بیان می‌کنم». یادآوری این جملات چراغپور شاید تلنگر خوبی برای مربیان ایرانی باشد. مربیانی که هیچ کوششی برای رشد و پیشرفت خودشان و نزدیک شدن به فوتبال روز دنیا نمی‌کنند. از فوتبال روز دنیا فقط چند اصطلاح را یاد گرفته‌اند و فکر می‌کنند به روز شده‌اند. باعث تاسف است که به عقیده اغلب کارشناسان و اهالی رسانه هیچ کدام از این مربیان توانایی هدایت این 3 تیم را ندارند و پیش‌بینی‌ها در صورت رخ دادن این اتفاق به چیزی جز سقوط و درجا زدن منتهی نمی‌شود.