در طول سالیان اخیر فرش ایرانی با رکود سنگینی مواجه شده و با پیشی گرفتن رقبا همچون هند و پاکستان در صادرات فرش تجاری، استمرار این روند افق روشنی را برای این هنر اصیل ایرانی ترسیم نمی‌کند.  فرش ایرانی، هنری اصیل و ماندگار است که در تار و پود آن ظرافت، فرهنگ و مهارت خاص و منحصر به فرد قالیبافان ایرانی نهفته شده است. اکنون فرش ایرانی با مشکلات و نارسایی‌هایی مواجه شده که به اعتقاد برخی کارشناسان استمرار این وضعیت به مصلحت این هنر اصیل ایرانی نیست.  
مهدی موسوی، یکی از فعالان سابق بافت فرش در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، با اشاره به بیکار شدن بخش قابل توجهی از بافندگان فرش دستباف در سالیان اخیر اظهار کرد: اوضاع به‌گونه‌ای است که اشتیاق برای فعالیت در این عرصه فراتر از میزان سفارشات است و بر هم خوردن این توازن باعث بروز کسادی و بیکاری عمیقی در بخشی از بافندگان شده است. وی افزود: رکود اقتصادی و کاهش قدرت خرید مردم باعث شده فروش داخلی فرش دستباف به میزان چشمگیری تنزل پیدا کند، در حالی که تنها بخش محدودی از جامعه متقاضی خرید است و امیدواری اصلی برای بقای این هنر اصیل، به میزان تقاضایی معطوف می‌شود که از آن سوی مرزها برای خرید فرش ایران وجود خواهد داشت. این فعال سابق در بافت فرش دستباف، تصریح کرد: بر اساس گزارش‌های منتشرشده، حدود 90 تا 95 درصد از فرش بافته شده صادر می‌شود که این عدد و رقم موید میزان تقاضای بسیار محدود داخلی (5 تا 10 درصدی) برای این محصول است.
مجتبی عراقچی، رئیس اتحادیه فروشندگان فرش دستباف از منظری دیگر به  مشکلات درباره این هنر سودآور و اصیل ایرانی می‌پردازد. چندی پیش، وی در گفت‌وگو با برخی رسانه‌ها با اشاره به افزایش دستمزد بافندگان فرش در سالیان اخیر اظهار کرد: با عنایت به بالا رفتن دستمزدها، امکان رقابت با فرش دستباف هند، افغانستان و چین، سخت و دشوار است زیرا فرش تجاری (که اصلی‌ترین شاخصه آن قیمت پایین است) از حیث نرخ‌گذاری این کشورها مقرون به صرفه‌تر است. به گفته این  مقام مسؤول در اتحادیه فرش، در فرش‌های تجاری 80 درصد نرخ معطوف به دستمزد و بافندگان فرش می‌شود و تنها 20 درصد از هزینه نهایی و تمام‌شده به مواد اولیه لازم برای تولید این محصول بازمی‌گردد. با چنین اوصافی رقابت با فرش‌های تجاری افغانستان، چین و پاکستان بسیار دشوار و در مواردی غیرممکن خواهد بود.