مهدی طاهرخانی: اگر 2 بازی پرسپولیس مقابل تراکتورسازی و نفت را با یکدیگر قیاس کنید، تفاوت چندانی در عملکرد شاگردان برانکو در این دو دیدار نمی‌بینید. البته با این تفاوت که بازی نخست را قرمزها با 2 گل بردند اما در بازی دوم خبری از گل نبود.
پرسپولیس کماکان با اقتدار به صدر جدول تکیه زده و با توجه به فاصله دورقمی‌‌‌‌اش با دیگر تیم‌‌های تعقیب‌کننده باید این تیم را شانس اول قهرمانی بدانیم اما موضوع مهم این است که چرا تیم برانکو روز به روز به نتیجه‌گرایی متمایل می‌شود و کم‌کم بازی‌‌های این تیم مشابه همان بردهای استقلال با پرویز مظلومی می‌شود. برانکو شدیدا محتاط شده و شاهد فوتبالی صد درصد نتیجه‌گرا از تیم او هستیم. قبل از بازی با نفت تهران او به تصور اینکه با تیم دست و پا بسته‌ای طرف است، در اقدامی عجیب ناگهان 2 بازیکن اصلی‌‌‌‌اش را به‌خاطر مسائل انضباطی از لیست بازی خط زد. این اتفاق در صورتی رخ می‌دهد که طارمی کماکان محروم است، نوراللهی در وضعیتی عجیب به سر می‌برد و رسن هم برای چندین هفته غایب خواهد بود. این یعنی یک نیمکت کاملا خالی. اما با توجه به فوتبال نفت تهران که تنها برای یک امتیاز به میدان آمده بود چه لزومی داشت پرسپولیس باز هم با
2 هافبک دفاعی وارد میدان شود؟ شاید برانکو پاسخ این سوال را اینگونه بدهد که کمال آزاد بود و در پست هافبک دفاعی بازی نمی‌کرد اما بدون تردید کامیابی‌نیا از تکنیک و سرعت لازم برای حضور در پست وینگر بی‌بهره است و اگر برانکو کمال را سر جای اصلی‌‌‌‌اش بازی دهد و ربیع‌خواه را بگذارد برای بازی‌‌های مهم‌تر(!) آن وقت پرسپولیس در چنین بازی‌‌‌هایی مجبور نیست تن به تساوی خانگی بدهد.
نفت عملا هیچ تمایلی به حمله نداشت و تنها برنامه این تیم، فرستادن توپ‌‌های بلند برای آل‌کثیر بود. تاکتیکی که 90 دقیقه تمام حتی یکبار هم درست انجام نشد. با این وجود برانکو دست از احتیاط بر نداشت و حاضر نشد با کم کردن هافبک دفاعی و بازی دادن به محرمی و شایان مصلح که در هجوم بهتر از همتایان خود هستند، تیمش را هجومی‌‌‌‌‌‌تر کند.
برانکو از باخت احتمالی ترسید و ترجیح داد بازی را همان‌گونه دنبال کند که از دقیقه یک شروع کرده بود. در حملات انتهایی بازی باز هم همه بازیکنان به جلو نمی‌آمدند تا شاهد یک روند کسالت‌آور باشیم.
دست برانکو روی نیمکت آنقدر باز نبود که برای نشان دادن اقتدارش ناگهان 2 بازیکن اصلی و تاثیرگذارش را نیمکت‌نشین کند. او حالا با فریادهایش حواس همه را به سوی تیم داوری برده اما واقعیت این است که او بی‌جهت وضعیت را برای خودش بحرانی کرد. از روزی که مهدی طارمی محروم شده، شاهد افت فاحش پرسپولیس در موقعیت‌‌سازی هستیم به گونه‌ای که فوتبال علیپور تقریبا شبیه ربات شده و در طول 90 دقیقه تنها چند کار تکراری را انجام می‌دهد. از این رو مدافعان حریف برای بستن خط حمله پرسپولیس کار چندان سختی را پیش رو ندارند. شاید فعلا به واسطه تفاوت امتیازی فاحش با دیگر تعقیب‌کننده‌ها کسی از جامعه قرمزها نگران از بین رفتن شانس قهرمانی نباشد اما واقعیت این است که پرسپولیس به هیچ‌وجه طراوت سابق را ندارد و از دست دادن طارمی در این برهه تقریبا مصادف است با یک اشتباه بزرگ و تاریخی. از بهمن‌ماه بازی‌‌های فشرده قرمزها در لیگ و آسیا شروع خواهد شد و اگر آنها با این نیمکت بخواهند قید طارمی را هم بزنند آن وقت شاید ناباورانه با چند ناکامی متوالی شاهد از دست رفتن فاصله امتیازی پرسپولیس با رقبا باشیم.
نتیجه فدای انضباط؟
برانکو از زمان پیوستن به پرسپولیس همواره با مشکل بازیکنان حاشیه‌ساز روبه‌رو بوده؛ از رامین رضاییان و مهدی طارمی تا اکنون احمدزاده و منشا. بازیکنانی که با جنجال‌‌های خود سرمربی کروات سرخپوشان را بر سر دوراهی استفاده از آنها یا تنبیه انضباطی‌شان قرار داده‌‌‌اند. البته برانکو از زمان آمدن به پرسپولیس همواره اولویت را بر دوری از حاشیه و حفظ انضباط تیمی قرار داده و به نظر می‌رسد این مربی همچنان بر موضع خود تاکید کند.
شاید اگر روز جمعه گادوین منشا در زمین حضور داشت، این مهاجم فیزیکی می‌توانست راهی برای گشودن خط دفاع چند لایه نفت تهران بگشاید تا بازی با تساوی بدون گل به پایان نرسد. همینطور حضور فرشاد احمدزاده می‌توانست در این بازی به نفع سرخپوشان باشد اما برانکو با خط زدن این دو بازیکن، یک بار دیگر نشان داد انضباط تیمی از هر چیزی برای او مهم‌تر است. با این وجود، از دست دادن نتیجه در چنین موقعیت‌هایی، چیزی نیست که حتی برانکو هم بتواند چشمش را روی آن ببندد و باید ببینیم برانکو که با تمدید قرارداد فعلا در پرسپولیس ماندنی است چه فکری برای حفظ انضباط تیمش و در عین حال ضربه نخوردن نتایج تیم از بعضی جنجال‌‌های بازیکنان در آینده خواهد کرد.