حالا که همه درباره همه چیز نظر می‏دهند و نقد کارشناسی ارائه می‏کنند، چرا ما که خیلی هم از بقیه بله! نظر ندهیم؟ تازه نظر ما کار هیأت داوران جشنواره فیلم فجر و صداوسیما را هم ساده‏تر می‏کند در حد هلو! ما - یعنی من -  اهالی هنرهفتم را براساس وابستگی‏های‌شان به سه گروه تقسیم کرده‏ایم، سرراست:
وابسته به شکم: یا وابسته به زیر بُته! این گروه به شکم‌شان وابسته‏اند، هرجا که شکم برود، آنها هم می‏روند. چه کله‏پاچه خواهر امیر قطر باشد چه آش باغ قلهک! نشانه فیلم‌های این گروه، زیرپوش پاره، سنگ دستشویی(ترجیحاً ایرانی) و چرک است. در محصولات آنها از 2چیز استفاده نمی‏شود، مدیرلباس و آیفون تصویری! در عوض خیلی مهربان هستند یعنی اگر در ساختمان باز بماند، در آپارتمان هم باز بماند، در حمام هم باز بماند و سوز بیاید، به سوز می‏گویند برو اتاقت و به کاری که کردی فکرکن!
وابسته به باد(پاچه سابق): این هنرمندان خیلی خودشان را اذیت نمی‏کنند و مثل کبریت نم‏کشیده، حتی با کشیده شدن روی کناره جعبه کبریت هم روشن نمی‏شوند. معمولاً در حال ترک کشور هستند مگر اینکه خلافش ثابت شود، اگر هم فیلم می‏سازند، درباره سفر برگ خشک روی آب جوق یا مغزهای زنگ‏زده می‏سازند. نقطه قوت این گروه این است که اگر یکی به آنها اشتباهاً بگوید: مرسی! در اولین فرصت آن مرسی را به یک نفر که دستش به دهانش می‏رسد تقدیم می‏کنند و با همین پولتیک به ظاهر ساده، همه هزینه‏ها را مال خودشان می‏کنند حتی اگر ندانند چنین هزینه‏ای هم هست! نشانه این گروه، هرچیزی است که یار که را خواهد و میلش به که باشد.
وابسته به نظام: نچسب‏ترین و آزاردهنده‏ترین هنرمندان، در این گروه جای می‏گیرند. نشانه بارز این گروه، رگی است که روی گردن‌شان است و نمی‏گذارد هیچ سوزی بیاید! اینها اغلب همان‌هایی هستند که برگشته‏اند سر همان زمین بدون تراکتور، فلذا اصولاً نباید دیده شوند چه رسد به اینکه جایزه هم بگیرند. البته پخش چندباره فیلم‌هایشان به مناسبت‌های مختلف از شبکه‏های مختلف، اشکالی ندارد چون بالاخره یک عده کوچک هشتادمیلیونی هم هستند که آثار اینها را می‏پسندند، واقعاً که!!