آلفردو رلانیو: پاری‎سن‌ژرمن با مثلث هجومی بی‌نظیرش به برنابئو آمد اما عملا هیچ هراسی به دل حریف راه ندادند. نیمار تحرک بالایی داشت اما فقط یک شوت به چارچوب زد. از طرف دیگر بی‌دلیل کارت زرد دریافت کرد حتی می‌توانست به علت شیرجه زدن در میانه زمین کارت زرد دومش را هم دریافت کند. امباپه 2 شوت زد که یکی از آنها خوب بود. کاوانی فضاسازی کرد اما شوت نزد. هراس قبلی از این مثلث با توجه به آمار خوب‌شان در لیگ فرانسه، برای هواداران رئال به نظر می‌رسید بی‌دلیل بود. گل‌ پی‌اس‌جی را رابیو زد، بازیکنی که بعد از بازی گفت زدن 8 گل به دیژون راحت است نه رئال‌مادرید.
چیزی که بیشتر درباره این مثلث به چشم آمد اختلاف‌شان با هم بود. مثل زمان‌هایی که از همدیگر به خاطر پاس ندادن گلایه می‌کردند. البته اتفاق عجیبی هم نبود، چرا که قبلا دیده بودیم آنها سر پنالتی و کاشته زدن با هم درگیر شده بودند و امری هم در این زمینه دچار سرگیجه شده بود. هر سه بازیکن هجومی پی‌اس‌جی بازیکنان بزرگی هستند که ایجاد تعادل میان آنها مشکل است. نیمار مسلما بهترین است. قیمت بالایش باعث می‌شود به صورت منطقی چنین حسی درباره خود داشته باشد اما کاوانی از قبل ستاره پی‌اس‌جی بوده و آقای گل تاریخ این تیم است و نمی‌خواهد کسی را از خودش بهتر بداند. امباپه در شروع راه است اما با توجه به حواشی زیادی که پیرامونش وجود داشته طبیعی است انتظار داشته باشد به او توجه شود و خود را یک ستاره بداند.
در نهایت می‌خواهم به این نتیجه برسم که ایجاد یک تیم کهکشانی خیلی مهم‌تر از داشتن ستارگان کهکشانی است که انفرادی بازی می‌کنند. این اتفاق در اولین پروژه فلورنتینو پرس هم رخ داد. مدیر رئال‌مادرید به همین خاطر در دوره دومش ستارگانش را دسته‌بندی کرد، اول رونالدو، بعد هیچ کس و بعد از آن سرخیو راموس و بقیه. در بارسا هم این اتفاق رخ داده است: اول مسی، بعد هیچ‌کس و بعد با اختلاف پیکه و بقیه. زمانی که گوآردیولا به بارسا آمد تصمیم گرفت رونالدینیو و اتوئو را مرخص کند و قدرت بیشتری به مسی بدهد. پی‌اس‌جی 3 ستاره دارد و در روزهای بزرگ، دوری این 3 ستاره از هم بیشتر به چشم می‌آید.