انتخابات سراسری چهارم مارس ایتالیا اگر چه دقیقا مطابق میل سیلویو برلوسکونی پیش نرفت اما از آنجا که ائتلاف جناح راستگرا تحت رهبری معنوی او توانست بزرگ‌‌‌‌‌ترین قطاع کرسی‌‌های پارلمان را به دست آورد، می‌توان این سیاستمدار یاغی را که برای انتقام از سیاست بازگشته، پیروز موقتی آن خواند، هر چند ترکیب جدید «کامرا دی دیپوتاتی» یا چمبره وکلای مردم ایتالیا از آن یک پارلمان معلق و بدون حزب یا ائتلاف صاحب اکثریت مطلق ساخته و هنوز نمی‌توان از روی کار آمدن دولتی با خط مشی سیاسی مشخص در رم صحبت کرد، دست‌کم می‌توان گفت با توجه به آرایش جدید شکل گرفته در مجلس سفلای ایتالیا که مجموع آرای احزاب کاملا مخالف با حاکمیت نظام بروکسل، اتحادیه اروپایی بزرگ‌‌‌‌‌ترین بازنده انتخابات پارلمانی این کشور خواهد بود، چرا که بیش از 50 درصد ایتالیایی‌ها به احزاب مختلف ضداتحادیه رای داده‌‌اند که این در حقیقت یک «نه محترمانه» به اتحادیه پیش از برگزاری احتمالی همه‌پرسی ایتالگزیت و «نه محتوم» است.
برلوسکونی، این سیاستمدار جنجالی و خودشیفته موسوم به «سزار کچل»، ظهر یکشنبه گذشته در یکی از شعب اخذ رای میلان- پایتخت امپراتوری سیاسی، مالی، فوتبالی و رسانه‌ای‌‌‌‌اش در کشور چکمه‌ای- حاضر شد تا رای خود را به صندوق بیندازد که با اعتراض یک زن نیمه‌برهنه از جنبش معروف «فمن» مواجه شد که فریاد می‌زد: «برلوسکونی تاریخ مصرف تو گذشته است... زمان تو سر آمده!» اما لحظاتی بعد در حالی که لبخندی پیروزمندانه و سزارگونه به نشانه اطمینان از رای برتر ائتلاف بزرگ راستگرایان در مجلس داشت رای خود را به صندوق انداخت. اگر چه برلوسکونی به‌خاطر محکومیت قضایی تا سال میلادی دیگر نمی‌تواند سمتی دولتی مثل ریاست کابینه را عهده‌دار شود اما بعید است با سابقه 4 دوره نخست‌وزیری ایتالیا به دنبال چنین هدفی باشد. او حتی دوستش «آنتونیو تایانی» رئیس فعلی پارلمان اروپا را به عنوان نخست‌وزیر برگزیده ائتلاف راستگرایان معرفی کرده تا در عین حال به کمیسیون اروپا دلگرمی دهد که دولت آتی رم پایگاه مطلق دشمنان بروکسل نخواهد شد.
اما مهم‌ترین هدف دون سیلویو برعهده گرفتن نقش پدرخوانده ائتلاف راستگرایان به عنوان رهبر حزب «به پیش ایتالیا» است که 2 حزب افراطی و جدایی‌طلب که هر دو ضد اتحادیه اروپایی هستند ساقدوش‌‌های نامتجانس آن محسوب می‌شوند. یکی حزب ملی‌گرای نئوفاشیستی «برادران ایتالیا» به رهبری «جورجیا ملونی» که سیاست‌‌های اتحادیه اروپایی از جمله مهاجرت‌پذیری را تقبیح می‌کند و دیگری حزب «لیگ شمالی» به رهبری «ماتئو سالوینی» که به دنبال جدایی ایالات شمالی ایتالیا و همچنین همه‌پرسی برای خروج این کشور از اتحادیه است.
به گزارش شبکه «رای» متعلق به خود برلوسکونی، ائتلاف احزاب راستگرا بین ۳۳ تا ۳۶ درصد آرای انتخابات چهارم مارس را کسب کرده‌‌اند در حالی که بزرگ‌‌‌‌‌ترین حزب پارلمان، حزب نوین «جنبش 5 ستاره» است که با کسب 5/29 تا 5/32 درصد آرا چشم‌ها را به خود خیره کرده، اگر چه نتوانست به مرز 35 درصدی آرا برای احراز اکثریت نسبی برای تشکیل دولت به طور مستقل از احزاب رقیب برسد. در ضمن آنها هم که با فاسد و ناکارآمد خواندن ساختار سیاسی کلی ایتالیا بدین اقبال عمومی دست یافته‌‌اند فعلا محال است پایگاه اجتماعی خود را با ائتلاف با احزاب دیگر که همگی متعلق به ساختار مزبور هستند به دست آورند، حتی نظرسنجی‌‌های یک ماه اخیر که رشد سریع هواداری از جنبش 5 ستاره را در همه طبقات جامعه ایتالیا نشان می‌داد نیز مانع از آن نشد که آنها پیروزی تاریخی‌شان در تصاحب نزدیک به یک‌سوم کرسی‌‌های کامرا دی‌دیپوتاتی را جشن نگیرند. حزبی که 2 سال پیش در بدو تشکیلش توسط جریان اصلی سیاسیون سرزمین چکمه‌ای «سیرک کمدین‌‌های دوره‌گرد و سیاستمداران آماتور» خوانده می‌شد حال با رهبری «لوئیجی دی مایو» برای تشکیل دولت مرکزی خیز برداشته است. جنبش 5 ستاره یک حزب چپ با تعاریف کلاسیک نیست و در حقیقت حمایت گسترده طیف‌‌های مختلف مخالفان نظام فعلی سیاسی حاکم بر اتحادیه اروپایی و ایتالیا را جلب کرده است به همین دلیل است که راستگرایان آن را چپ جدید و چپگرایان آن را پوپولیست می‌خوانند. هر چه هست، این جنبش تبدیل به رکن اصلی مجلس وکلا شده و «نه محترمانه» اکثریت ایتالیایی‌ها به اتحادیه اروپایی در انتخابات اخیر به پشتوانه اصلی آرای آنها بوده است.
2 گروه دیگری که بیشترین آرای «نه محترمانه» به اتحادیه را در پارلمان نمایندگی می‌کنند در ائتلاف راست قرار دارند به‌طوری که حتی کرسی‌‌های حزب راست افراطی «لیگ شمال» حتی از حزب «ایتالیا به پیش» برلوسکونی هم بیشتر خواهد بود و این می‌تواند به معنای تلاش جدی «ماتئو سالوینی» برای ترغیب پدرخوانده به مطرح کردن طرح همه‌پرسی «ایتالگزیت» (خروج ایتالیا از اتحادیه) در پارلمان باشد. با توجه به اینکه هیچ حزب یا ائتلافی برای تشکیل دولت جدید نمی‌تواند 316 کرسی حداقلی مورد نیاز را کسب کند، شکست سنگین حزب حاکم به رهبری ماتئو رنتسی، نخست‌وزیر پیشین ایتالیا تا حدودی تلطیف می‌شود. حزب دموکراتیک، تنها 1/19 درصد آرا را کسب کرده و از حزب اول مجلس به حزب سوم تبدیل شده است. با این وجود دولت برآمده از این حزب می‌تواند تا زمانی چند ماهه که تکلیف ائتلاف‌‌های احتمالی روشن شود یا انتخابات مجدد پارلمانی برگزار شود دولت را همچنان حفظ کند.