معجزه 3 دقیقه‌ای در حالی باعث حذف تاتنهام از لیگ قهرمانان شد که یووه با تکیه بر تاریخ و ایمان عظیمش انگار مطمئن به پیروزی بود. در 2 بازی رفت و برگشت یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان، تاتنهام هم ۱۲ دقیقه توفان به پا کرد ولی این اهمیتی ندارد. در آن لحظات حساس، تیمی مثل یووه انعطاف‌پذیری، بردباری و نبوغ لازم را داشت؛ چیزی که حاصل سال‌ها تجربه‌شان در برگرداندن شکست‌ها و تساوی‌های حساس است.
گونزالو ایگوآین مهاجم نابغه‌ای است. از او در تاریخ فوتبال به عنوان قربانی‌ای بزرگ یاد خواهد شد، زیرا شانس‌های متعددی برای حضور در بازی‌های بزرگ را در کنار لیونل مسی از دست داد. اگر نبودند مسی و رونالدو، ایگوآین همه استانداردهای لازم برای بازیکن برتر فوتبال را داشت. 2 گل سریع و آتشین در 9 دقیقه آغازین بازی رفت، باعث شد تاتنهامی‌ها با وجود برتری از آن پس، همچنان کار دشواری برای پیروزی در تورین داشته باشند. نمایش یووه جای امیدی برای هوادارانش باقی نمی‌گذاشت. آنها واقعا می‌ترسیدند که این پایان راه باشد. تیم به نظر بی‌حرکت، پا به سن گذاشته و بی‌ایده می‌آمد. حضور آندره بارزالی در سمت راست دفاع در بازی چهارشنبه‌شب آن هم در 37 سالگی، یادآور نیاز به تازه شدن امور و سرآغاز دوره‌ای جدید از موفقیت در تورین بود. سان کره‌ای همین بارزالی را جا گذاشت و با شایستگی گل برتری را برای میزبان در نیمه اول در ویمبلی به ثمر رساند.
سپس اتفاقی افتاد. در بازه زمانی 2 دقیقه و ۴۹ ثانیه، سرنوشت تاتنهام معلوم شده بود؛ چیزی که این سرنوشت را تعیین کرد 2 تعویض یوونتوس بود. مکس آلگری شرایط را با آوردن لیختشتاینر به جای بن‌عطیه و جا به جایی او با بارزالی و همچنین ورود آساموا که اجازه حمله و نفوذ بیشتر را به الکس ساندرو می‌داد تغییر داد. یاران تاتنهام فقط زمان کافی نداشتند. سانتر بی‌نقص لیختشتاینر جلوی پای ایگوآین فرستاده شد و او هم اشتباه نکرد. این مهاجم نه برای قهرمانی‌ها و عنوان‌های ایتالیا، بلکه برای چنین شب‌هایی به یووه افزوده شد. او قهرمان آنها و نقطه عطف لحظه‌ها در اروپاست. همچنان که صدای غرش‌هایش پس از گل بالاتر رفت، او در مقابل ایتالیایی‌های حاضر شادمانه به خوشحالی پرداخت و هم‌تیمی‌هایش را تشویق به پیشروی کرد، در حالی که ماموریت به ظاهر ناممکن‌شان حالا شدنی‌تر به نظر می‌رسید.
وقتی پوچتینو گل دوم یووه را آنالیز کند، اشتباه پشت اشتباه از بازیکنانش خواهد دید. ولی از دیدگاه یوونتوسی‌ها، عجب گلی بود! ایگوآین ساخت و سوپراستار آینده‌دارشان کار را تمام کرد. سرانجام کلید پیروزی در این پیروزی، پائولو دی‌بالا بود. کسی که در ماه‌های اخیر مصدوم بود، هفته پیش با گلزنی مقابل لاتزیو برگشت؛ گلی که یووه را به مسیر بردن دوباره سری آ بازگرداند. آنها چنین تیمی هستند؛ قادر به شگفت‌زده کردن در آخرین لحظات. و او چنین بازیکنی است. هر کس دیگری ممکن بود با دیدن چشم‌های دروازه‌بان در چنان لحظه‌ای وحشت کند ولی تمام‌کنندگی او فوق‌العاده بود. ویمبلی سراسر در سکوت مرگ فرو رفت در حالی که رویاهای لیگ قهرمانان برای تاتنهام جلوی چشمان‌شان محو می‌شد. یووه سرانجام همان جا بود که می‌خواست؛ بازگشت به اوج!
سفیدهای لندن درست مثل پاریسی‌ها دارند درس بی‌رحمانه اروپا را می‌آموزند. پی‌اس‌جی دارد یکی در میان خوب و بد پول خرج می‌کند. تاتنهام راه صرفه‌جویانه‌تری را در پیش گرفته. هر دو مقابل پادشاهان اروپایی‌ای قرار گرفتند که تاریخ، سنت و ایمانی ظاهرا بی‌انتها در چنته داشتند. ممکن است فوتبال بهتر را بازی نکرده باشند ولی هم یووه و هم رئال راه خود را پیدا کردند. شاید چهارشنبه‌شب تساوی نتیجه عادلانه‌تری بود. بی‌شک تاتنهامی‌ها در میان جذاب‌ترین تیم‌های مرحله گروهی بودند؛ یکی از تنها 4 تیمی که به‌کل نباخته و مادرید و دورتموند را برده بودند ولی این دیگر اهمیتی ندارد؛ در حال حاضر، صعود یا شکست تنها انتخاب‌های ممکن هستند و یووه قصد ندارد شکست را بپذیرد. چنانکه بارزالی پس از بازی گفت: «ما قادر به هر کاری هستیم؛ مثل 50 دقیقه افتضاح و بعد نتیجه را برگرداندن. ما سرسختی‌مان را ثابت کرده‌ایم. یوونتوس اگر سرسخت نباشد یوونتوس نیست». تاتنهام هنوز چنین مایه قدرتمندی را ندارد.