دنیای مینو رایولا عجیبوغریب است. مدیربرنامهای که میتواند همزمان هواداران میلان را به واکنشهای متناقض درباره خودش وادار کند. تابستان وقتی دوناروما قراردادش را با میلان تمدید کرد و در بندی اجباری برادرش را به میلان آورد، رابطه دوطرفه بین رایولا و هواداران میلان هنوز گرم و محترم بود؛ حسی که البته فقط چندهفته دوام داشت. گلر جوان از افسردگی حضور در میلان گفت و هواداران باشگاه عصبانی از اینکه بیشترین حقوق در باشگاه را دوناروما میگیرد و هنوز هم حس افسردگی دارد. تاثیرگذاری رایولا روی دوناروما واضح است. گلر جوان، همان حرفهایی را میزند که رایولا وادارش میکند بگوید. حرفهایی که تا امروز تنها نتیجه معکوس داشته و نماد جوانگرایی میلانیها را در آستانه درهای خروج قرار داده است. دوناروما که روزی نماد بازسازی میلان برای آینده لقب گرفته بود، این روزها چیزی نیست جز یک بازیکن متوهم که هواداران تحملش میکنند؛ گلری که بیشتر از اینکه در زمین شایستگیهایش را ثابت کند، به سفارش مینو رایولا در رسانههای ایتالیایی باد شده است و احتمالا در پایان فصل میلان بیشتر از دوناروما، روی دلارهایی که از فروشش به دست میآورد، حساب باز کرده است.
جیجی دوناروما در رسانهها، همیشه همتراز با دروازهبانهای درجه یک دنیا دستهبندی میشود؛ در کنار نامهایی مثل یان اوبلاک، دخهآ و مانوئل نویر. اما کافی است آمارهایش را زیر و رو کنید تا متوجه اختلاف کیفیت فاحش او و گلر اتلتیکومادرید یا منچستریونایتد شوید. دوناروما به دنیای تراز اولها تعلق ندارد. همانقدر که یک گوجهفرنگی جایی در سبد سیبهای سرخ ندارد. گوجهفرنگیای که فصل آینده باید جایی در یک سبد سیب دیگر برایش پیدا شود و این ماموریت غیرممکن مینو رایولاست. رسانههای نزدیک به ایجنت ایتالیایی کارشان را شروع کردهاند و از پیشنهاد پاریسنژرمن و رئالمادرید میگویند اما واقعیت چیز دیگری است؛ دوناروما چه در میلان متوسط این روزها، چه در پاریس و مادرید، فارغ از تمام شلوغبازیهای رسانهای که در اطرافش شکل گرفته، همان گوجهفرنگی قرمزی است که باید به فروش برود. آن هم در شرایطی که پلهای پشتسر خراب شده و میلان برای فصل آینده با پهپه رینا توافقات نهایی را انجام داده است. میلان دیگر جایی برای یک گلر متوسط با خواستههای عجیبوغریب ندارد. اینکه پاریس و مادرید برای او جایی داشته باشند، فقط به جادوی سیاه رایولا بستگی دارد.