برای بوفون دل‌مان تنگ می‌شود
مارک دویل: بیل شنکلی، مربی افسانه‌ای لیورپول یک بار گفته بود: «بعضی‌ها فکر می‌کنند فوتبال موضوع مرگ و زندگی است. واقعا به خاطر این نگرش ناراحتم و می‌توانم به شما اطمینان دهم که خیلی مهم‌تر از این حرف‌ها است.» البته اینطور نیست هر چند برای بعضی‌ها چه مربی باشند و چه بازیکن یا حتی هوادار همین است. فوتبال موضوعیت دارد چون بخش مهمی از زندگی را تشکیل می‌دهد. توضیح یا قبولش یا قرار دادنش در کلمات سخت است اما جی‌جی بوفون خیلی به آن نزدیک شده. او در اپیزودی از سریال نت فلیکس با عنوان «تیم اول: یوونتوس» می‌گوید: «خیلی گریه می‌کنم و بیشتر تنهایی. گریه کمک می‌کند، شما را راحت می‌کند و باعث می‌شود احساس کنید آدم هستید اما هرگز برای فوتبال گریه نمی‌کنم یا اگر گریه کنم به خاطر خود شکست نیست. این چیزی پیچیده‌تر و رمانتیک‌تر از آن است.» وقتی بعد از شکست ایتالیا برابر سوئد در پلی‌آف جام‌جهانی بغضش ترکیه، گفت به خاطر باختن در یک مسابقه فوتبال یا اینکه نتوانسته جام‌جهانی آخر را تجربه کند، گریه نکرده اما گریه کرده به این دلیل که صعود اهمیت زیادی برای کشورش داشت. در آستانه بازی برگشت در سن‌سیرو، از هواداران خواست رنگ‌های باشگاهی را کنار بگذارند و پیراهن اتحادبخش تیم‌ملی را به تن کنند. حتی هنگامی که موقع پخش سرود ملی سوئد سوت و کف ‌زده شد، از هواداران خواست رفتار خود را اصلاح کنند. بوفون نخستین کسی بود که به بی‌احترامی برخی هواداران یوونتوس به قربانیان سانحه هوایی تیم تورینو در دهه 40 واکنش نشان داد. بوفون مدت زیادی تلاش کرد یک انسان شریف باشد. همیشه آسان نبود، به‌عنوان یک پسر 17 ساله به دنیای بزرگ‌ترها پرتاب شد و گاهی با انتقادات تندی مواجه شد که معمولا غیرمسؤولانه بود. اتهام حمایت از فاشیسم و شرط‌بندی به او ‌زده شد و در کتاب زندگینامه خود، «شماره یک» فصلی را با عنوان «داستان‌های سیاه: اشتباهات و ناپختگی یک دروازه‌بان» اختصاص داد و نوشت: «اگر کار احمقانه‌ای کردم هرگز تکرار نکردم و سعی کردم از اشتباهات درس بگیرم.» بوفون بهتر از خیلی‌ها فهمید که مشکلات زیادی در فوتبال وجود دارد. او کشف کرد شهرت و شانس معادل شادی نیست. بعد از تساوی با دانمارک در یورو 2004 در رختکن نشسته بود که این عبارت در سرش دور می‌زد: «پول همه چیز نیست»، او درک و قبول کرده بود یک آدم ثروتمند به ناخرسندی‌اش اعتراف کند. گران‌ترین دروازه‌بان جهان و انتخاب اول تیم‌ملی ایتالیا و یوونتوس احساس رضایت نداشت و 6 ماه اینطوری بود. پاهایش بدون هیچ دلیل روشنی شروع به لرزیدن می‌کرد و برای هیچ‌کس قابل توجیه و توضیح نبود. برای همین وقتی در دوران حضور آلوارو موراتا در تورین دید به تقلا افتاده، به داد هم‌تیمی جوانش رسید. می‌دانست موراتا کسی را می‌خواهد که با او حرف بزند چون خودش با کمک خانواده و دوستان و یک روانشناس مشکلات ذهنی‌اش را برطرف کرده بود. بوفون اما هیچ وقت از ابراز خودش وحشتی نداشت. مردی که بتازگی رکورد گل نخوردن سری A را به نام خود ثبت کرده، نامه‌ای نوشته به تیرهای دروازه که از 12 سالگی مراقب‌شان بوده و در جملاتی پراحساس از تک تک اعضای باشگاه یوونتوس تشکر کرده. بوفون کامل نیست، او نه مقدس است نه سوپرمن. او اساسا یک انسان است، اشتباه می‌کند و تلاش می‌کند از آنها بیاموزد و قوی‌تر از قبل بازگردد. حتی حالا در 40 سالگی با آخرین چالش وسوسه می‌شود. در کنفرانس خبری پنجشنبه اعلام کرد 15 روز قبل تصمیم به بازنشستگی گرفته اما سرش پر از پیشنهادهای اغواگری است که از خارج از ایتالیا می‌رسد، شاید یک فصل دیگر به فوتبال ادامه دهد. او دیروز شنبه آخرین بازی‌اش را برای یوونتوس انجام داد. هواداران دوآتشه یوونتوس برای سیوها و شادی‌های خاص او دلتنگ می‌شوند اما آنها فقط دلتنگ
جی‌جی دروازه‌بان نمی‌شوند بلکه دل‌شان برای جی‌جی انسان تنگ می‌شود با آن شخصیت جذابش.


اعتراف پلاتینی به دست بردن در قرعه‌کشی جام‌جهانی ۱۹۹۸
پلاتینی اعتراف کرده کاری کردند تا فرانسه پیش از بازی فینال با برزیل روبه‌رو نشود. میشل پلاتینی، رئیس سابق یوفا که اکنون در حال گذراندن دوران 4 ساله محرومیتش از فوتبال است، اعتراف کرده در جام‌جهانی ۱۹۹۸، کاری کردند تا تیم‌ملی فرانسه تا بازی نهایی با برزیل مدعی روبه‌رو نشود. تیم‌ملی فرانسه در جام‌جهانی ۱۹۹۸ به عنوان میزبان در بازی‌ها شرکت داشت و در نهایت در مسابقه فینال توانست با برتری قاطع ۳ بر صفر برزیل را شکست دهد و برای نخستین بار قهرمانی در جهان را جشن بگیرد. میشل پلاتینی در آن جام‌جهانی، عضوی از هیات اجرایی مسابقات جام‌جهانی بود. پلاتینی در این باره می‌گوید: فینال فرانسه - برزیل رویای همه بود. کمی شیطنت کردیم. 6 سال صرف برنامه‌ریزی برای جام‌جهانی کردیم و البته اندکی هم حقه‌بازی کردیم.