آدام بیت: وقتی ژوئن 2007 آرتزو از سری B سقوط کرد هیچ‌کس فکرش را نمی‌کرد 2 مربی‌ای که هدایت این تیم را در آن فصل به عهده داشتند و هر دو هم اخراج شدند در آینده‌ به عنوان مطرح‌ترین نام‌های فوتبال ایتالیا از آنها یاد شود. این فکری بود که قطعا به ذهن پیرو مانچینی، رئیس باشگاه آرتزو خطور نمی‌کرد اما حالا نام مانچینی را به عنوان مردی به یاد می‌آوریم که در یک فصل اول آنتونیو کونته و بعد مائوریتزیو ساری را اخراج کرد و بعد البته دوباره کونته را به خدمت گرفت! کونته که نخستین ‌فصل مربیگری‌اش را تجربه می‌کرد در 9 بازی روی نیمکت آرتزو موفق به کسب حتی یک پیروزی هم نشد و خیلی زود جای خودش را به ساری داد. ساری هم که قبل از آرتزو فقط در یک تیم دیگر تجربه مربیگری داشت از 18 بازی تنها 19 امتیاز گرفت تا راهی مشابه کونته را پیش بگیرد و باعث شود باشگاه دوباره دست به دامن مربی ابتدای فصلش شود. با اینکه کونته در بازگشت به آرتزو 7 تا از 9 بازی باقیمانده‌اش را برد اما با نتیجه‌ای عجیب در هفته آخر در بازی‌ای که سرنوشتش دست خودشان نبود در نهایت موفق به نجات تیمش نشد. بدین ترتیب آرتزو سقوط کرد و از آن سال به بعد موفق به بازگشت به سری B نشد. سرنوشت کونته و ساری اما اندکی روشن‌تر از تیم سابق‌شان بود. کونته در یک دهه‌ اخیر 5 قهرمانی لیگ ( یک سری B، 3 تا سری A و یک لیگ برتر) را تجربه کرده و رهبری ایتالیا در یورو 2016 را به عهده داشته و ساری با تیمی که از ناپولی ساخت بدل به یکی از جذاب‌ترین مربیان فوتبال اروپا شد. در این میان والتر برسان، دروازه‌بان سابق آرتزو که تجربه بازی زیر نظر هر دو مربی را دارد به نکات جالبی درباره‌ آنها اشاره می‌کند: «اولین کاری که کونته در تیم کرد جا انداختن سبک بازی بر اساس تیم خودمان بود، نه بر اساس حریف. مهم‌ترین نکته این بود که نباید توپ را از دست می‌دادیم. ما خیلی زود فهمیدیم او به رهبری بزرگ بدل خواهد شد اما نتایج ضعیف در ماه‌های اول باعث اخراجش شد». بعد از اخراج کونته، ساری که 10 سال از او بزرگ‌تر بود و سابقه یک فصل مربیگری در پسکارا را داشت هدایت تیم را به عهده گرفت. ساری مثل کونته فوتبالیستی معروف نبود و پیش از ورود به دنیای مربیگری حرفه‌ای یک بانکدار بود اما دانشی که از فوتبال داشت از همان ابتدا به چشم می‌آمد و البته خرافاتی که به آن اعتقاد داشت. او روی چمن نمک می‌پاشید و حتی یک بار در تساوی تیمش در زمین باری از همسرش، مارینا خواست تا تمام وقت بازی را در اتوبوس تیم سپری کند. مانچینی این رفتار ساری را به دیوانگی تشبیه کرده بود اما برسان تعریف دیگری از آن دارد: «ساری مثل یک گروهبان بود. ما فقط اجازه داشتیم کفش سیاه بپوشیم و حق نداشتیم از کش مو استفاده کنیم. با تمام این حرف‌ها ساری مربی بزرگی بود». دوران آرتزو با ساری با چند نتیجه درخشان همراه بود، از جمله تساوی در خانه یوونتوس و ناپولی که هر دو در آن زمان در سری B بودند و شکست نزدیک 1-2 مقابل میلان در کوپا ایتالیا. «ساری بسیار سختکوش بود و همیشه خودش و تیمش را برای هر شرایطی آماده می‌کرد. او همه چیز درباره ما و بازیکنان حریف را می‌دانست. ساری بیشتر شبیه یک دایره‌‌المعارف بود تا یک انسان. او قبل از هر بازی می‌دانست بازیکنان حریف روز قبلش چه غذایی خورده‌اند. ساری ما را به صورت انفرادی و تیمی کاملا آماده می‌کرد». در نهایت اما شکست مقابل تریستانا در نیمه‌های مارس بود که دوران ساری در آرتزو را به پایان رساند، خبری که او در حالی که در پمپ بنزین بود از طریق تلویزیون شنید (داستان آشنایی نیست؟) و توضیح مانچینی برای این تصمیم ارتباط نزدیک بازیکنان با کونته، حتی بعد از رفتنش بود. بازگشت کونته به تیم با 22 امتیاز از 9 بازی آخر همراه بود، روندی که قهرمانان دارند. «وقتی کونته بازگشت انگار یک مربی دیگر شده بود و انگار 5 سال، نه 3 ماه، به تجربه‌اش اضافه شده بود. او تیم را با سیستم 4-2-4 می‌چید و استحکام فوق‌العاده‌ای به ما داده بود. امتیازاتی که به خاطر بخشی از کالچوپولی از ما کم کرده بودند (6) در نهایت باعث سقوط ما شد». دلیل دیگر سقوط آرتزو البته پیروزی باورنکردنی اسپتزیا در روز آخر در زمین یوونتوس بود، یوونتوسی که کل فصل در خانه بدون شکست بود. بعد از این بازی کونته گفت: «من احترام خیلی زیادی برای هواداران یوونتوس قائلم ولی برای این تیم نه. انگار تو فوتبال فقط حرف می‌زنند. مگر ما از شر همه آدم بدها در فوتبال رها نشده بودیم و قرار نبود فوتبالی سالم داشته باشیم؟ هورا به این فوتبال تمیز واقعا!»