یکی از خوبی‌های جام جهانی این است که حواس آدم را از چیزهای دیگر پرت می‌کند. دنیا هم که پر است از چیزهای دیگر. یعنی شما اگر بخواهی حواست هی به چیزهای دیگر باشد، یک لیوان آب خوش هم از گلویت پایین نمی‌رود. اینطرف دنیا جنگ و غارت و آدمکشی، آنطرف خشکسالی و توفان و سیل و بی‌خانمانی. یعنی شما هرچقدر دیازپام بندازی بالا و چشمبند بزنی و بخوابی، باز هم یک چیزی هست که غصه‌اش را بخوری؛ البته دور از جان اگر انسان باشی! اما قربانش بروم جام جهانی خودش اندازه دو تریلی دیازپام کار می‌کند. یک جور حواست را پرت می‌کند و همه چیز را از یادت می‌برد که دزد بیاید کل زندگی را از زیر پایت جارو بکند و ببرد هم متوجه نمی‌شوی. فوق فوش به طرف بگویی داداش بی زحمت از جلو تلویزیون برو کنار الان رونالدو پشتِ کاشته قرار گرفته!
خوب است دیگر! آدم یک کم حواسش پرت شود و کیف کند و تخمه بشکند.