جاناتان ویلسون: راسینگ اولین تیم غیرآنگلو (تیم‌هایی که انگلیسی‌ها پایه‌گذاری کرده بودند) بود که در سال 1913 قهرمان لیگ آرژانتین شد، روندی که ادامه پیدا کرد و باعث شد آرژانتینی‌ها بیش از یک قرن تلاش در تعریف هویت فوتبالی خودشان در ضدیت با ریشه‌های انگلیسی‌شان داشته باشند. اما پنجشنبه آرژانتینی که برای نتیجه گرفتن مقابل کرواسی دست و پا می‌زد بشدت رنگ و بوی انگلیسی داشت. نمایش آرژانتین در این شب بشدت آشوب زده بود. بازیکنان این تیم مدام در تلاش بودند، بیش از آنچه هستند و باید کنش داشته باشند؛ دویدن‌های بی‌هدف، خطاهای پشت‌سر هم برای پس گرفتن توپ و بدون فکر کردن. وقتی ایوان راکیتیچ ضربه نهایی را به قامت نیمه جان آنها وارد کرد، عملا چیزی از نظام دفاعی آرژانتین باقی نمانده و همه چیز بر باد رفته بود. به هم خوردن انضباط تیمی در نخستین بازی دور گروهی امری چندان عجیب و غیر قابل درک نیست اما این بازی دوم آرژانتین بود. حتی شکست یک بر صفر یا 2 بر صفر هم شانس بیشتری برای آلبی‌سلسته باقی می‌گذاشت. اما حالا حتی با توجه به پیروزی نیجریه مقابل ایسلند، آرژانتینی‌ها هنوز سرنوشت‌شان صد درصد در دستان خودشان نیست. اگر ایسلند مقابل نیجریه پیروز می‌شد که عملا آنها به معجزه‌ای دیگر از لیونل مسی برای صعود نیاز پیدا می‌کردند، معجزه‌ای که شاید حتی برای او هم بزرگ بود. مسی در بازی مقابل کرواسی در زمین دیده نمی‌شد و وقتی کشورش بیش از هر وقت دیگر به او نیاز داشت، گم شده بود. او تنها 49 بار پایش به توپ خورد و فقط 6 تا از این لمس توپ‌ها در یک ربع آخر بازی بود البته که به هیچ وجه نباید بار یک تیم روی دوش فقط یک بازیکن باشد، بویژه اینکه این هت‌تریک مسی در اکوادور بود که تیمش را به جام‌جهانی رساند، بویژه برای فوتبالی با این همه استعداد دیگر. اما انگار آرژانتینی‌ها تمام مشکلات‌شان را می‌خواهند فقط و فقط از یک راه حل کنند. پائولو دیبالا در مصاحبه‌ای به این نکته اشاره کرد و گفت مسی به قدری خوب است که بازی کنارش سخت می‌شود، چون تمام بازیکنان وسوسه می‌شوند تمام توپ‌ها را به او برسانند. این مشکل در سطح باشگاهی به‌خاطر زمان بیشتری که در اختیار است با تطبیق بازیکنان با هم قابل حل شدن است اما در عرصه ملی زمان کمتر این فرصت را از دیگر همبازی‌های چنین ستاره بزرگی می‌گیرد. سمپائولی قبل از شروع جام از سیستم
2-3-3-2 حرف زده بود، آرایشی که در آن مسی را به عنوان مهاجم مرکزی می‌بیند، با حضور یک هافبک بازیساز دیگر در مرکز زمین. این سیستم که در واقع شکلی از
1-1-4-4 است، با لوزی‌ای در مرکز زمین و فولبک‌هایی بسیار هجومی تنها در دقایق پایانی بازی با ایسلند دیده شد؛ از وقتی اوربانگا جای لوکاس بیلیا را گرفت. 4 روز بعد اما این سیستم به کل محو شد. مسی پیش از این به سمپائولی گفته بود بازی در سیستم 3-4-3 با توجه به تجربه‌اش در فصل دوم لوئیس انریکه در بارسلونا برایش مناسب نیست، چون به صورت طبیعی مدافعان حریف را به سمت راست تیم جلب می‌کند، جایی که محل فعالیت اصلی اوست. سمپائولی در نیمه اول بازی مقابل کرواسی اما دقیقا به این سیستم رو آورد و ثابت شد حرف مسی درست بوده. با این حال اما آرژانتین حداقل در این نیمه چیزی به عنوان ساختار داشت. در پایان نیمه دوم اما آنچه تنها باقی مانده بود بازیکنانی در یک زمین بودند که برای‌شان بدل به صحنه شکنجه شده بود. در سوی دیگر هم تیمی قرار داشت که خیلی بهتر از آنچه بودند به چشم آمدند و خودشان هم این بخت و اقبال‌شان را باور نمی‌کردند. انگار نشانه‌های این شکست از همان ابتدای بازی قابل رویت بود؛ وقتی مسی هنگام پخش سرود ملی دستش را به صورتش می‌کشید، به شکلی که انگار میل و شوری برای بازی کردن ندارد. خود سمپائولی هم وقتی پیش از شروع نیمه دوم روی نیمکت نشست چهره مردی بیمار را داشت. او در نیمه دوم کتش را درآورد و مدام با حرکات دیوانه‌وار دستش تلاش در کنترل آشوبی که جلوی چشمانش می‌گذشت، داشت اما انگار خود سمپائولی هم می‌دانست تیمش محکوم به شکست و فروپاشی است. مشکل نظام دفاع تیم تقصیر مسی نیست، این وظیفه بر عهده سمپائولی بود و به همین خاطر اگر فدراسیون فوتبال آرژانتین قادر به پرداخت مبلغ لازم برای فسخ قرارداد مربی سابق شیلی باشد به احتمال خیلی زیاد او دیگر جایی روی نیمکت آلبی‌سلسته نخواهد داشت. اما مشکل این تیم مشکلی ریشه‌ای و عمیق‌تر است؛ سمپائولی سومین مربی آرژانتینی‌ها در راه رسیدن به روسیه 2018 بود. فوتبال او همیشه بر اساس خط دفاعی بالا و پرس پرفشار بوده و آرژانتین مهره لازم را برای اجرایش نداشته. سمپائولی هم به اندازه کافی فرصت برای رفع این مشکل و پیدا کردن راهی جدید نداشته.
شاید سمپائولی آخرین مربی‌ای باشد که مسی را در جام‌جهانی رهبری می‌کند و این نکته‌ای تلخ و غمناک است. مسی همچنان جایگاه خودش در تالار بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های تاریخ را حفظ می‌کند اما ستاره‌ای در اندازه او لیاقت بدرودی باشکوه‌تر از این از جام‌جهانی دارد، نه با این بزرگداشت غریب از ریشه‌های انگلیسی
فوتبال آرژانتین.