سمیرا کریمشاهی: سالیانی است مردم جنوب کشور با مشکل تامین آب دست و پنجه نرم می‌کنند و تشدید آن باعث شده تا حدودی مردم کشور نسبت به خطری که مدت‌هاست تهدیدشان می‌کند واکنش نشان دهند. مردم به این آگاهی رسیده‌‌اند که بحران آبی در کشور نقطه‌ای نیست و اگر بی‌توجهی‌ها ادامه داشته باشد سرنوشت ناگواری از جهت تامین آب، نه‌تنها مناطق جنوبی که کل کشور را در بر خواهد گرفت. به همین دلیل عجیب نیست مهم‌‌‌‌‌ترین مسأله کشور و بحران گریبانگیر آن را تأمین آب بدانیم. شرایط اقلیمی، سبک مصرفی غلط مردم و سوءمدیریت عواملی هستند که دست به دست هم می‌دهند تا کشور خود را در بحران بی‌آبی ببیند. مقوله تامین آب را نمی‌توان صرفا به شرایط اقلیمی کشور ربط داد و اینکه با اظهار ناچاری، دست روی دست بگذاریم تا این مایه‌ حیات مسبب مرگ ایران شود. استفاده از صنایع شیرین‌‌سازی آب در مناطقی که با کمبود منابع آب شیرین رو به رو هستند، امر رایجی است اما هزینه زیاد، تجزیه‌ناپذیری منابع فسیلی و قدیمی شدن صنعت شیرین‌‌سازی آب با استفاده از سوخت‌های فسیلی باعث شده برخی کشورها به تامین انرژی مورد نیاز شیرین‌سازی آب به مدد فناوری هسته‌ای رو بیاورند؛ راهکاری که راه نجات و شاید بهتر باشد بگوییم تنها راه نجات ایران از بحران کم‌آبی و جنگ آب خواهد بود. گفته می‌شود اگر در جنوب ایران ۳ نیروگاه آب شیرین‌کن با استفاده از انرژی هسته‌ای که هرکدام ظرفیت ۵۰۰ هزار مترمکعب تصفیه آب در روز  را دارا باشند، احداث  شود، آب مورد نیاز آشامیدنی و کشاورزی تأمین خواهد شد. فناوری هسته‌ای که سالیانی است گروه‌‌‌هایی در داخل و خارج کشور تلاش دارند جلوی پیشرفت آن گرفته‌ شود، اینگونه می‌تواند بار یک بحران را از دوش کشور بردارد. از دشمنان قسم‌خورده که توقعی نیست و با اطمینان می‌توان گفت به این بحران امید بسته‌‌‌اند اما از برخی افراد داخل کشور که یک دهه است مخالفت‌شان با فناوری هسته‌ای را از سر دلسوزی برای آینده ایران و ایرانیان عنوان می‌کنند و دائم به گوش مردم خوانده‌‌اند هسته‌ای کمر کشور را شکسته و ضربه‌‌‌‌اش به کشور از جنگ هم بیشتر شده، جای سوال است چرا درباره خدمتی که این فناوری درباره تامین آب شیرین می‌تواند بکند، سکوت کرده‌اند؟ چرا دائم در مصاحبه‌ها و کلاس‌‌های درس‌شان از پیشرفت‌‌های فلان کشور اروپایی می‌گویند و مانند یک پتک آن را بر سر ایران می‌زنند اما یک بار نمی‌گویند در سرزمین‌‌های خشک و بیابانی مناطق اشغالی فلسطین که اتفاقا به عنوان کشور به رسمیت می‌شناسند و واهمه دارند پرچم‌شان زیر پا لگد شود! چگونه آب شیرین مورد نیاز تا حدی تامین می‌شود که محصولات کشاورزی‌شان هم به دیگر نقاط دنیا صادر می‌شود. اسرائیل یکی از بزرگ‌ترین نیروگاه‌‌های هسته‌ای آب شیرین کن در جهان را دارد که در منطقه سورک احداث شده تا خشک‌ترین مناطق خاورمیانه با معضلی به نام بحران آب رو به رو نشود. در سکوت مخالفان فناوری هسته‌ای لازم است گفته شود شیرین‌‌سازی آب با استفاده از انرژی هسته‌ای، اقتصادی‌تر نسبت به روش استفاده از سوخت فسیلی محسوب می‌شود و کشور را تا حدودی از وابستگی مفرط به نفت دور می‌کند. ضمن اینکه آلودگی زیست‌محیطی ندارد و مهم‌‌‌‌‌‌تر اینکه حتی این طرح می‌تواند کمک حال رفع مشکل اشتغال کشور باشد؛ هم از نظر نیروی انسانی که نیروگاه‌های آب شیرین‌‌سازی نیاز خواهند داشت و هم اینکه به دنبال اجرای این طرح، کشاورزانی که شغل‌شان را به‌خاطر بحران آب رها کرده‌‌‌‌اند، دوباره به چرخه تولید محصولات کشاورزی و تأمین مواد غذایی کشور باز خواهند گشت و به دنبال آن افرادی که در بخش خدماتی تأمین مواد غذایی مشغول به فعالیت هستند، رونق به بازار کارشان بازمی‌گردد.در ایران از نظر منابع مالی، فناوری و نیروی انسانی مشکلی بر سر راه احداث 3 نیروگاه آب شیرین‌کن هسته‌ای دیده نمی‌شود، کما اینکه تجربه این کار با مقیاس کوچک‌تر در نیروگاه هسته‌ای بوشهر در حال اجراست. اما همنوایی مدیران و مسؤولان با صدای ناامیدی و ناتوانی که توسط عده‌ای تزریق می‌شود، کار را تا جایی پیش می‌برد که نتانیاهو در پیامی مضحک اعلام کند دغدغه تأمین آب مردم ایران را دارد. در حالی که اطراف‌مان از هند تا سرزمین‌‌های اشغالی، از پاکستان تا قزاقستان از نیروگاه‌‌های
آب شیرین‌کن هسته‌ای بهره‌مند هستند، هنوز هم مسؤولان ما به‌رغم چهره‌ مقاومت و استکبارستیزی که مدتی است از خود نشان می‌دهند، این روزها در خارج از مرزها به دنبال دسته‌کلید حل مشکلات کشور هستند. دسته‌ای که یکی از کلید‌‌های آن در دست نخبگان هسته‌ای است که به جای اینکه شبانه‌روز روی طرح تامین آب شیرین کار کنند، در سازمان آب و فاضلاب مشغول کار ‌شده‌اند!