حمیدرضا صدر: روی یکی از بنرهای بالا رفته با زمینه سرخ و سپید نوشته بودند «آغاز عصر نو». بسیاری از طرفداران آرسنال از ته دل به آغاز عصر نو دل بسته بودند، به دوران پساونگر، ولی عصر نو یادآور گذشته شده بود، شبیه «عصر کهنه»: نمایشی معصومانه آمیخته به جان کندن و سرانجام پذیرش شکست. 92 روز از رفتن ونگر سپری شده بود. 92 روز از وداع آرسن و رکورد شکنی‌های سیتی در لیگ گذشته بود. رخدادهای پرشماری در آن92 روز افتاده بود: جام‌جهانی خیال‌انگیزی برگزار شده و جانشین ونگر معرفی شده بود؛ اونای امری. در آن 92 روز خیلی چیزها تغییر کرده بود ولی خب خیلی چیزها هم تغییر نکرده بود. سیتی با پپ همان تیم مقتدر باقی مانده بود و آرسنال با امری همان آرسنال دوران ونگر مانده بود. سوت پایان را که زدند آرسنال در نخستین دیدار به رهبری امری 2 بر صفر مغلوب سیتی شده بود. آغاز امری برخلاف آغاز ونگر در آرسنال بود، توپچی‌ها 22 سال پیش در نخستین بازی به رهبری ونگر، بلکبرن را  2 بر صفر شکست داده بودند و ترکیب بازیکنان قدیمی و جدید - از تونی آدامز و یان رایت تا دنیس برکمپ و پاتریک ویرا - معرکه به نظر می‌رسیدند. سوت پایان را که زدند ترکیب قدیمی‌ها و جدید‌ها نا امید‌کننده بود و فصل پیش را به یاد می‌آورد که آرسنال فصل پیش طی3  رویارویی با سیتی 3بار مغلوب شده و هر بار 3 گل دریافت کرده بود؛ جمعا 9 گل.  وقتی داور سوت را زد بسیاری از آرسنالی‌ها پس از گل دوم سیتی با سرهایی پایین افتاده‌ روانه خانه‌های‌شان شده بودند و امری هم طی 11 نبرد با پپ یک بار هم پیروز نشده بود. شکست 2 گله از سیتی قهرمان خفت‌بار نبود ولی فاصله عمیق با سیتی را به رخ کشید. گل زود هنگام استرلینگ چنان فارغ بالانه به ثمر رسید که نیمکت‌نشینان سیتی برای لحظه ای
 باور نکردند توپ بر تور سنگر توپچی‌ها نشسته است. احتمالا طی لحظاتی تصور کردیم آرسنال پاسخ گل استرلینگ را خواهد داد. آلکساندر لاکازت در دقیقه 54 وارد شد ولی پپ بلافاصله دی بروینه را جانشین مارز کرد و برناردو سیلوا - که پارسال در همین میدان دروازه آرسنال را گشوده بود - در دقیقه 64 گل دوم را زد و کورسوی تغییر نتیجه رنگ باخت.
 به آرسنال نگاه می‌کردیم و آنها را در همه خطوط شکننده می‌یافتیم. مدافعان میانی واکنش‌های سریعی نشان نمی‌دادند. حملات سیتی از 2 جناح با بنجامین مندی و کایل واکر تمام نشدنی بود و مدافعان کناری آرسنال نمی‌توانستند برابر آنها مقاومت کنند؛ همان دفاعی که طی 3 بازی آغازین فصل پیش 8 گل دریافت کرده بود و همان دفاعی که فصل پیش از آن در نخستین بازی لیگ 4 گل از لیورپول دریافت کرد. مردان میانی آرسنال برخلاف بازیکنان شاداب سیتی سردرگم بودند. گرانیت ژاکا سرگیجه گرفته در میانه میدان، توپ را از پتر چک دریافت می‌کرد و می‌خواست آن را به بازیسازانی از نوع اوزیل و مخیتاریان بسپارد و از آنجایی که آنها را پیدا نمی‌کرد توپ را برای اوبامیانگ می‌فرستاد. آمارها بازتابنده فاصله‌ها بودند: 17 شوت سیتی برابر 9 شوت آرسنال، 9 ضربه کرنر سیتی برابر 2 ضربه کرنر آرسنال، 33 بار لمس توپ سیتی در محوطه جریمه آرسنال برابر 14 بار لمس توپ توپچی‌ها... برای نمونه آرون رمزی  تا زمانی که در میدان بود فقط 11 پاس داد.
به قول گری نویل «بازیکنان آرسنال مدت‌ها است شلاق نخورده‌اند و فارغ بالانه
بازی کردند» و به قول مارتین کیون «امری باید دست‌هایش را کثیف کند و آرسنال را جراحی». ولی آرسنال، جراحی نشده و تقویت چند پست - با لنو، توریرا، پاپاستاپولوس، لیختشتاینر و گوندوزی - «حقیقت آرسنالی» را تغییر نداده است. سیتی در همه پست‌ها بازیکنانی در قواره جهانی داشت و بازی را بدون دی بروینه، گابریل خسوس و سانه آغاز کرد و در این سو امری به پسر 19 ساله آمده از لورین - متیو گوندوزی - دل بست و او را در نخستین بازی‌اش به عنوان هافبک دفاعی برابر مدافعان کنار ژاکا قرار داد. پسر 19 ساله نویدبخش بازی کرد ولی طی رویارویی‌های یک به یک، محض نمونه برابر آگوئرو،
خام طبعی‌اش را هم می‌دیدیم. گل‌های استرلینگ و برناردو سیلوا با هجوم به قلب دفاع و 2 شوت جانانه ‌زده شدند.