زینب حاجی‌حسینی: «چرا وزیر ورزش در محل برگزاری بازی‌های آسیایی حاضر نشد؟» شاید پاسخ این پرسش بیش از هر چیز به چگونگی عملکرد کاروان ایران و سورپرایزهایی که از طرف رقیبانی مانند اندونزی و ازبکستان داشت، مربوط شود. به هر حال بعد از اینکه اندونزی جایگاه چهارمی را از ایران گرفت، شرایط مدال‌آوری ورزشکاران کشورمان و دیگر کشورهایی که در تعقیب ما بودند به گونه‌ای بود که واگذاری جایگاه پنجمی به ازبکستان هم پیش‌بینی می‌شد. چه‌بسا وزیر ورزش به همین دلیل از سفر برنامه‌ریزی شده‌اش به محل برگزاری بازی‌های آسیایی صرف‌نظر کرد و موضوع اصلا هم به جذاب نبودن شرایط کشور میزبان نسبت به کشوری اروپایی مانند روسیه مربوط نمی‌شود.
اعزام‌های غیرضروری
وزیر ورزش به هر دلیلی به اندونزی نرفت اما برگزاری بازی‌های آسیایی بهانه خوبی بود برای اینکه برخی همراهان وی در ساختمان وزارت ورزش، اندونزی‌گردی خوبی داشته باشند. در این بین حضور محمدرضا داورزنی در اندونزی به عنوان معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفه‌ای و البته پاسخگو به تمام مسائل مرتبط به فدراسیون‌ها و ورزشکاران‌شان جای توجیه دارد اما سفر سیدمحمد شروین‌اسبقیان مدیر دفتر امور مشترک فدراسیون‌ها و برخی افراد دیگر با چه ضرورتی انجام شد؟ این افراد در اندونزی غیر از تماشای مسابقات، چه مسؤولیتی داشتند و در روند کار کاروان چقدر تاثیرگذار بودند؟
ماموریت شیرین خانم معاون
دیگر اینکه با وجود حضور قابل توجه بانوان ورزشکار در ترکیب کاروان ایران، فریبا محمدیان، معاون امور بانوان به اندونزی نرفت اما ژاله فرامرزیان روزهای ابتدایی بازی‌های آسیایی را در این کشور گذراند؛ چرا و به چه دلیل؟! فرامرزیان در دولت جدید با انتقال 2 معاون پیشین مالی وزارت ورزش به زیرمجموعه‌های وزارت کشور (مناف ‌هاشمی استاندار گلستان و علی آقازاده استاندار مرکزی شد) از این وزارتخانه به ورزش آمد و بدون تخصص و پیشینه ورزشی، معاونت توسعه مدیریت و منابع وزارتخانه را عهده‌دار شد. وی همراه با صالحی‌امیری به جاکارتا رفت و علاوه بر مراسم افتتاحیه، رویدادهای دیگری را هم از نزدیک تماشا کرد و بعد از حدود یک هفته به تهران بازگشت. برای کسی که مسؤولیتش در وزارت ورزش پیگیری مسائل اداری و مالی مرتبط با وزارتخانه است و به همین دلیل کمتر پاسخگوی رسانه‌هاست، اینکه لزوم این سفر چه بوده و دستاوردش چیست، مشخص نیست! بهتر نبود به جای بریز و بپاش و هزینه برای اعزام وی که هیچ ضرورتی هم نداشت، افرادی اعزام می‌شدند که حداقل حضورشان برای ورزشکاران تاثیرگذار بود و می‌توانستند مانع از برخی فاجعه‌ها شوند. چه‌بسا اگر به جای چنین اعزام بی‌ربط و فاقد تخصصی، فردی اعزام می‌شد که می‌توانست برنامه مسابقات ورزشکاران را مدیریت کند، فاجعه تیروکمان و زهرا نعمتی اتفاق نمی‌افتاد.
سوءمدیریت‌ها در حضور مدیران
در مجموع اینکه تعداد افرادی که در جایگاه مدیر و مسؤول، کاروان ایران را در بازی‌های آسیایی همراهی کردند، کم نبودند. برای این بازی‌ها کادر سرپرستی کاروان ایران متشکل از نصرالله سجادی به عنوان سرپرست و 5 همراهش به اندونزی رفتند. برای اسکان اعضای کاروان در داخل و خارج از دهکده افرادی مسؤول شده بودند. تیم‌های حاضر در پالمبانگ سرپرست جداگانه‌ای داشتند و مسؤول تشریفات در مالزی و اندونزی هم مشخص بود. ضمن اینکه روسای زیادی از فدراسیون‌ها هم در جریان بازی‌های آسیایی به اندونزی رفتند و البته در هتلی خارج از دهکده مستقر بودند. در حضور همه این مدیران اما کاروان ایران نتوانست در حد دوره قبل بازی‌های آسیایی مدال طلا بگیرد و در نهایت هم به یک پله پایین‌تر بسنده کرد. این نتیجه بی‌ربط با برخی سوءمدیریت‌ها در ورزش نیست. به هرحال جا ماندن زهرا نعمتی از مسابقه، پاره شدن زنجیر چرخ و ترکیدن لاستیک دوچرخه‌سواران، نتایج ضعیف تیم فوتبال امید و باخت مصلحتی مقابل میانمار به خاطر همین سوءمدیریت‌ها بوده است.