از این بهتر نمی‌شود    
که میان این همه نداشتن و باختن    
ببرم تو را برای خودم     
حتی خیالت را    
وقت قد قامت صلات عشقت     
مات این همه مهر می‌شدم     
جان می‌دادم    
میان نجواهای بارانی قنوتت    
که نامم را     
می‌بری و باران ستر خدا    
می‌زند بر سطرهای وجودم     
و با دعای تو     
عطر مهدوی می‌گیرد دقایق عمرم     
با دعای تو شاید    
ذنب، فاصله گرفت از ما    
من و ایل و تبار وجودم    
کوچ کردیم    
به کوچه انتظار    
تو حاضری زدی نام‌مان را    
میان ملاقاتی‌های صبح ظهور    
میان لبیک‌های بلند عمار و سلمان‌های ظهور    
شاید، وسط بستن سربندهای یا فاطمه    
اسم من را هم ببری     
پیک بفرستی     
بگویی بدها هم    
خواسته باشند انتهای صف یاورانم    
پذیرش می‌شوند    
و من باور دارم    
حب به تو ذوب می‌کند مرا    
در دوست داشتنت    
در اراده خواستنت     
و در اصلاح تمام روزهایی که    
بدون تو گذشت...    
یابن‌الحسن!    
عاشقی دردسری بود نمی‌دانستیم..‌.