جولین لوران: خیلی کم پیش می‌آید یک مربی بعد از پیروزی تیمش در یک بازی بزرگ ناراحت باشد و این اتفاقی بود که دقیقا برای توماس توخل بعد از پیروزی 2 بر صفر پاری‌سن‌ژرمن مقابل مارسی در یکشنبه‌شب رخ داد.
پاریسی‌ها در این شب با کسب یازدهمین پیروزی پیاپی‌شان در شروع لیگ به رکورد تاتنهام قدرتمند در فصل 1961-1960 رسیدند اما توخل به جای جشن گرفتن خشمگین بود، نه به‌خاطر نمایش تیمش و نه به‌خاطر نتیجه‌ای که گرفته بودند، بلکه به‌خاطر تصمیماتی که مجبور شده بود پیش از شروع بازی بگیرد. کیلین امباپه و آدرین ربیو تصمیم گرفته بودند ال‌کلاسیکو را تا آخر تماشا کنند و برای همین 5 دقیقه به جلسه تیم در آستانه لوکلاسیک دیر رسیدند و این تاخیر باعث خشم توخل شد، بنابراین تصمیم گرفت 2 ستاره خودش را از ترکیب اصلی کنار بگذارد. مربی سابق بروسیا دورتموند درباره این تصمیمش، بعد از بازی به خبرنگاران گفت: «این عصر خوبی برای من نبود. من برنامه‌ریزی می‌کنم و از اینکه مجبور شوم این برنامه‌ها را عوض کنم متنفرم. من مجبور بودم به خاطر تنبیه انضباطی، کیلین و آدرین را نیمکت‌نشین کنم، کاری که واقعا دوست ندارم ولی باید انجامش می‌دادم». توخل برخلاف میلش 2 ستاره جوانش را روی نیمکت قرار داد تا اوتوریته خودش را به بازیکنانش نشان دهد و اعلام کند در رختکن پاری‌سن‌ژرمن رئیس کیست. البته این نخستین‌باری هم نبود که امباپه و ربیو باعث خشم مربی جدیدشان شده بودند. توخل یک بار سر تمرین تیم بشدت از آنها برای تلاش کافی نکردن انتقاد کرده بود. در ضمن امباپه پیش از این هم سابقه دیر رسیدن به جلسات تیم را داشته، از جمله بازی همین هفته پیش در چمپیونزلیگ مقابل ناپولی. نیمکت‌نشینی امباپه مقابل مارسی به معنای قرار گرفتن یولیان درکسلر در ترکیب اصلی بود، بازیکنی که در دقایق پایانی گل تیمش را زد و 3 امتیاز را قطعی کرد. بعد از این نمایش چشمگیر، وینگر آلمانی پاریسی‌ها در مصاحبه‌ای امباپه را به شکلی غیرمستقیم مورد انتقاد قرار داد: «ما امشب نشان دادیم تیم از هر بازیکنی مهم‌تر است». امباپه قبل از شروع بازی بسیار عصبانی و کلافه به نظر می‌رسید، تا حدی که جان‌لوئیجی بوفون کلی با او حرف زد و آرامش کرد. او البته در دقیقه 62 به زمین رفت و جریان بازی را هم تغییر داد. ربیو هم 17 دقیقه بعدش به جای آنخل دی‌ماریا به زمین رفت. با اینکه ربیو بعد از بازی حرفی نزد اما امباپه فرصت مصاحبه‌ای تلویزیونی را پیدا کرد، فرصتی که می‌توانست از آن برای عذرخواهی از مربی و هم‌تیمی‌هایش استفاده کند اما تصمیم گرفت راهی دیگر را پیش بگیرد: «تیم‌های بزرگ به رهبرانی در زمین متکی هستند که بتوانند کلید پیروزی در بازی‌های بزرگ باشند؛ کاری که من امشب انجام دادم. من می‌توانم این نقش را برای تیمم بازی کنم و فقط باید به راه خودم ادامه دهم». مساله همینجاست؛ بر اساس حرف‌های او به نظر نمی‌رسد امباپه حتی خطای خودش را هم پذیرفته باشد. رهبر یک تیم باید در رویکرد و اخلاق حرفه‌ای خودش نمونه‌ای برای دیگران باشد، نه اینکه تاخیر داشته باشد. این مسأله اما صرفا به امباپه محدود نمی‌شود و مشکلی است که پاری‌سن‌ژرمن سال‌ها با فرهنگ بازیکن‌سالاری‌اش داشته، مشکلی که توخل قصد حل کردنش را دارد. بازیکنان پاری‌سن‌ژرمن در دوران لوران بلان و اونای امری به این فرهنگ عادت کرده‌اند، اینکه ستاره‌هایی هستند فرای تیم و مربی‌شان. توخل اما مربی‌ای نیست که چنین روحیه‌ای را بپذیرد. او در دورتموند یک بار وقتی پیر امریک اوبامیانگ بدون اطلاع راهی میلان شد تا در جشنی حاضر شود، مهاجم اول خودش را در بازی چمپیونزلیگ مقابل اسپورتینگ حتی روی نیمکت هم قرار نداد. اوبامیانگ البته 4 روز بعد به ترکیب دورتموند بازگشت و 4 گل به هامبورگ زد.
توخل بلد است چطور به رختکن تیمش نظم بدهد. از نظر او قانون، قانون است و همه باید به آن احترام بگذارند، چون این تنها راه رسیدن به موفقیت است. آیا او موفق خواهد شد چنین ذهنیتی را در پاری‌سن‌ژرمن پدید بیاورد؟ هیچ تضمینی وجود ندارد اما توخل قطعا تلاش خودش را خواهد کرد.