سید لو: دمبله مقابل تاتنهام در ترکیب بود اما مساله این بود که بازی دادن به او در چنین ترکیبی هم پاداش او بود و هم جریمه او. پس از بازی، روزنامه اسپورت لقب دمبله را «شورشی خوشبخت» گذاشت. سایر رسانه‌ها هم از پیشرفت قابل توجه او نوشتند. ال‌موندو دپورتیوو نوشت: «او حالا بازیکن بزرگی است و توانسته اوج بگیرد». سانتی نویا، سردبیر این روزنامه هم نوشت دمبله بیدار شده است. اسپورت تیتر زد: «بالاخره، بهترین دمبله!»
دمبله در ترکیب بود اما مساله این بود که بازی دادن به او در چنین ترکیبی هم پاداش او بود و هم جریمه او؛ جریمه‌ای افزون بر 100 هزار یورویی که پرداخته بود و افزون بر صحبت‌های هم‌تیمی‌هایش. 7 دقیقه از آغاز بازی گذشته بود که همه چیز عوض شد و او رستگار شد. او دوشنبه عذرخواهی کرده بود اما گفتن اینکه معذرت می‌خواهید یک چیز است و نشان دادن آن یک چیز دیگر.
دمبله در زمین خودی بود که حرکتش را آغاز کرد. روی ضربه سر «منیر حدادی» از محوطه جریمه بارسلونا، «موسی سیسوکو» توپ را با سر به سمت «کایل واکرپیترز» هدایت کرد اما ناگهان دمبله پدیدار شد. او یک نقطه ضعف در حریف دیده بود؛ یک فرصت. او توپ را از این مدافع کناری گرفت، به سمت چپ رفت و بعد به سمت راست پیچید و بعد با شتابی حیرت‌انگیز به سمت دروازه تاتنهام حرکت کرد. واکرپیترز چرخید، انگار که وزنش را به طرف اشتباهی انداخته است. او با درماندگی حرکت سریع دمبله را تماشا کرد.
«هری وینکس» وارد عمل شد اما او هم نمی‌توانست کاری کند و مانند شخصیت‌های کارتونی شد که از یک صخره سقوط می‌کنند. دمبله به پیش تاخت، چرخید و توپ را روی پایش آورد و گل زد. او با هفتمین ضربه‌اش به توپ، آن را وارد دروازه کرد. ضربه ایستگاهی تاتنهام در موقعیت خطرناکی بود. وقتی که ضربه کریستین اریکسن به جایی نرسید، جهت خطر عوض شد، چون دمبله در زمین بود. برای او 13 ثانیه طول کشید که توپ را از سمت دروازه خودی به دروازه حریف برساند. او 87 متر را پیمود. روزنامه اسپورت نوشت: «داستان علمی-تخیلی».
این روزنامه لقب دمبله را «شورشی خوشبخت» گذاشت. سایر رسانه‌ها هم از پیشرفت قابل توجه او نوشتند. ال‌موندو دپورتیوو نوشت: «او حالا بازیکن بزرگی است و توانسته اوج بگیرد». سانتی نویا، سردبیر این روزنامه هم نوشت دمبله بیدار شده است. اسپورت تیتر زد: «بالاخره، بهترین دمبله!»
اما اینطور نبود، او بیدار نشده بود، دست‌کم بالاخره بیدار نشده بود. دمبله پیش‌تر هم همین کارها را می‌کرد؛ او 5 گل سرنوشت‌ساز برای بارسلونا زده بود که نتیجه دیدارها را تغییر داده بود. او حالا مقابل تاتنهام گل اول تیمش را زد. او در 9 بازی اخیر، روی 9 گل تاثیر مستقیم داشته است: 4 گل و 5 پاس گل. عملکرد او برای تیم آشکار است.
اگر تغییری در بازی دمبله پیش آمده باشد در جای دیگری است. شاید در ادراک مردم از او است. زمانی که او گل می‌زند، کار والورده دشوارتر هم می‌شود. گل‌های او، بویژه گل‌های درخشانی که می‌زند، توجیه‌گر همه رفتارهای او می‌شود. نتایج خوب تنها چیزهای خوب را تقویت نمی‌کند؛ زمانی که کسی را می‌خواهید نصیحت کنید، اگر او راه دیگری پیدا کند، کار شما پیچیده خواهد شد.
ال‌پاییس نوشت این ثابت کرد دمبله می‌تواند در بارسلونا «بدون آنکه الگویی از نظر زمان‌شناسی و درستکاری باشد» موفق باشد؛ بدون آنکه به اصول اخلاقی باشگاه احترام بگذارد. این تصویر می‌تواند اشتباه باشد. مساله فقط یک بازیکن نیست، مساله همه بازیکنان هستند. مساله تنها یک بازی یا 9 بازی هم نیست، بلکه همه بازی‌ها در این فصل و فراتر از آن است.
«روبرت فرناندس» مدیر ورزشی سابق بارسلونا می‌گوید: «خیلی هم بد نیست. من بازیکنان زیادی را دیده‌ام که خواب می‌مانند». درست هم می‌گوید. فرناندس ادامه می‌دهد: «برایم سوال است که چرا این خبرها تا این حد سریع پخش می‌شود؟ باشگاه باید از او محافظت کند».
پرسش مهمی در این مساله وجود دارد؛ چه چیزی پشت این ماجراست؟ ماجرا بر سر این است که باید از دمبله مراقبت شود. از او حمایت خواهد شد اما او نیاز به شوک هم دارد. والورده مربی خونسردی است که بسیار دور از اقتدارگرایی رفتار می‌کند اما سکوت، یا تساهل، همیشه به معنای محافظت نیست. اینکه این ماجرا علنی بیان می‌شود (از سوی مربی، پیکه و سوارس) به دلیل این است که آنها به دنبال راه‌حلی هستند. آنها حس کرده‌اند که باید کاری انجام دهند و راهی بیابند.