جان دردن: فوتبال هند با پیروزی جالب توجه اخیرش در جام‌ملت‌های آسیا، گذشته نسبتا موفق خودش را یادآوری کرد. برای یافتن ردپایی از قدرت هند در فوتبال آسیا باید به سال‌های دور و در واقع دهه 50 بازگردیم؛ زمانی که این کشور در آسیا یک غول بزرگ به حساب می‌آمد. هند با کناره‌گیری و کنار گذاشته شدن تمام رقبایش بدون هیچ رقیبی، نخستین کشور مستقل آسیایی حاضر در تاریخ جام‌جهانی نام گرفت اما فدراسیون فوتبال این کشور به دلایلی مانند نداشتن بودجه سفر به برزیل، میزبان جام‌جهانی ۱۹۵۰، عدم فرصت کافی برای تمرین و آماده‌سازی و ترجیح المپیک به جام‌جهانی، مانع حضور هند در نخستین‌جام‌جهانی پس از جنگ جهانی دوم شد. البته به‌زعم سرمربی وقت تیم‌ملی هند که در واقع پلیسی از شهر حیدرآباد بود، فدراسیون فوتبال این کشور، قانون جدید وضع شده از سوی فیفا مبنی بر منع بازی با پای برهنه (کاری که در المپیک‌های قبلی رایج بود) را بهانه‌ای برای سرپوش گذاشتن بر بی‌پولی و عدم تدارکات لازم قرار داد و اصرار به بازی با پای برهنه را دلیل کنار کشیدن و در واقع خط خوردن نام هند از جمع تیم‌های حاضر در جام‌جهانی ۱۹۵۰ دانست! فوتبال هند با وجود نرسیدن به آرزوی حضور در جام‌جهانی با قدرت به کار خودش ادامه داد و با برتری یک بر صفر مقابل ایران در فینال، قهرمان فوتبال بازی‌های آسیایی در سال ۱۹۵۱ به میزبانی خودش شد. آنها قبل از اینکه ۳ سال بعد به عنوان مدافع عنوان قهرمانی راهی مانیل، میزبان دوره بعدی بازی‌های آسیایی شوند، نماینده قاره کهن در فوتبال المپیک نام گرفتند اما با شکست ۱۰ بر یک مقابل یوگسلاوی و باخت به فنلاند در همان دور اول حذف شدند. در مانیل، هند در گروهش دوم و حذف شد. هند در المپیک ۱۹۵۶ چشم‌ها را خیره کرد. نویل دسوزا در بازی مرحله یک‌چهارم‌نهایی مقابل استرالیا نخستین آسیایی رقم زننده یک هت‌تریک در تاریخ فوتبال بازی‌های المپیک نام گرفت و تیمش را به نیمه‌نهایی رساند اما هند در نهایت با شکست در نیمه‌نهایی و بازی رده‌بندی، چهارم شد. یک ناکامی دیگر در راه رسیدن به مدال برنز این بار در بازی رده‌بندی بازی‌های آسیایی سال ۱۹۵۸، هند را ناراحت کرد اما دلیلی برای ناامیدی وجود نداشت، چون تیم در سال ۱۹۶۲ با برتری بر کره‌جنوبی برای دومین بار فاتح فوتبال بازی‌های آسیایی شد. اتفاقی که در جریان صعود هند به جام‌جهانی ۱۹۵۰ رخ داد، در بازی‌های مقدماتی جام ملت‌های آسیا هم رقم خورد. این تیم با کناره‌گیری همه رقبایش به جام سال ۱۹۶۴ راه یافت اما در رقابت‌هایی که در یگ گروه ۴ تیمی انجام شد، ۲ امتیاز کمتر از میزبان به دست آورد و دوم شد؛ عنوانی که هنوز بهترین رده این تیم در تاریخ جام ملت‌های آسیا به حساب می‌آید. از آن زمان دیگر کسی از فوتبال هند چیزی نشنید تا اینکه اوایل هزاره جدید با استخدام مربیان خارجی و برپایی چند کمپ مجهز، رستاخیز فوتبال این کشور شروع شد. چند تلاش ناموفق در بازی‌های آسیایی نتیجه‌ای به ارزش کشف ستاره‌هایی مانند «سونیل چتری» داشت؛ مردی که با زدن 2 گل در جریان برتری ۴بر۱ هند مقابل تایلند، نخستین پیروزی کشورش در این جام را پس از ۵۵ سال انتظار رقم زد و تعداد گل‌های ملی‌اش را به عددی بالاتر از گل‌های لیونل مسی افسانه‌ای برای آرژانتین رساند. آیا درخشش بالیوودی هند دوام خواهد داشت یا این جرقه خاموش می‌شود؟ تنها زمان می‌تواند به این سوال پاسخ دهد.