ژنرال هایزر قبل از آخرین حضورش در تهران در حوالی انقلاب 22 بهمن، بارها به ایران آمده بود و آشنایی کاملی با مسائل نظامی و سیاسی ایران آن هم در عالی‌‌‌‌‌ترین سطوح داشت. او چند ماه قبل و در فروردین 57، به خواسته شاه به ایران می‌‌‌‌‌‌‌‌آید و سیستم کنترل فرماندهی نظامی سلطنت پهلوی را طراحی و بیش از همیشه بر امور نظامی و سیاسی ایران اشراف پیدا می‌کند. نکته جالب آنکه چنین سیستمی مورد قبول تام و تمام شاه قرار می‌گیرد و باعث اعتماد کامل او به این ژنرال آمریکایی می‌شود. هایزر در این باره می‌نویسد: «قضاوت شاه، روی گزارش من هنوز هم تا امروز مرا شگفت‌زده کرده است. او آن را به طور کلی و بدون هرگونه تغییری پذیرفت. این اتفاق به ندرت برای کسی که با شاه کار می‌کرد، می‌افتاد». از سوی دیگر هایزر در رفت و آمدهای قبلی‌‌‌‌اش به تهران توانسته بود رابطه عاطفی خوبی با فرماندهان ارتش برقرار کند و همین مسأله می‌توانست باعث نفوذ کلام وی در روزهای بحرانی ارتش شاهنشاهی در دی‌ماه 57 شود: «فرمانده نیروی هوایی دوست قدیمی من تیمسار امیرحسین ربیعی بود. او مدت 2 سال بود که عهده‌دار این پست بود. پیوند بسیار نزدیکی بین ما وجود داشت و او خود را برادر کوچک‌تر من می‌دانست... او [ارتشبد طوفانیان] با من به صورت یک دوست قدیمی سلام و احوالپرسی کرد و به سبک ایرانی مرا در آغوش گرفته و گونه‌هایم را بوسید».