زهره فلاح‌زاده: امید نورافکن، بازیکن جوان استقلال در پایه‌های این تیم رشد کرد و به سطح اول فوتبال ایران و حضور در ترکیب اصلی بزرگسالان رسید؛ بازیکنی که در ۱۷ سالگی نخستین بازی خود را برای آبی‌های پایتخت انجام داد و توانست چند سالی در این تیم خوش بدرخشد. او در پایان فصل گذشته لیگ برتر ایران عزم خود را برای ترک تیم جزم کرد و به رویایش یعنی «لژیونر شدن» رسید.
اما انتقال او به باشگاه شارلوا با حرف و حدیث همراه بود؛ از آنجا که باشگاه استقلال باید درآمدی از «حق رشد» نورافکن از باشگاه مقصد می‌گرفت. این اتفاق در زمان مدیریت سیدرضا افتخاری نیفتاد این در حالی است که حتی بازیکن با وجود داشتن قرارداد با باشگاه و به دلیل رشد در این تیم پولی از این بابت از تیم شارلوا نگرفت و تنها با پرداخت
۵۰ هزار دلار بند فسخی که در قراردادش بود، از جمع آبی‌ها جدا شد.
اما برای اینکه بیشتر درباره «حق رشد» بدانیم، توضیح مختصری درباره آن می‌دهیم. «حق رشد» یعنی اختصاص درصدی از پول انتقال یک بازیکن به یک یا چند باشگاه که او را ساخته و به فوتبال معرفی کرده است. در واقع در این حالت، نوعی پاداش برای باشگاه‌ها در نظر گرفته می‌شود تا قدر فوتبال پایه‌ای بیش از پیش دانسته شود. به عبارت دقیق‌تر، باشگاه فعلی یک بازیکن باید ٢٠ درصد مبلغ قرارداد عضو جدید تیمش را به باشگاه‌هایی که فوتبالیست، دوران قبل از ٢٣ سالگی را در آنها پشت سر گذاشته، بپردازد. این طرح سازنده اما برای فوتبال ما خیلی قابل توجه نبوده و باشگاه‌های ما آماتورگونه از کنارش عبور می‌کنند.
اگر سری به باشگاه‌های بزرگ اروپا بزنیم متوجه می‌شویم که چقدر به قانون «حق رشد» پایبند هستند و از آن درآمد بالایی کسب می‌کنند. برای مثال طبق مفاد قرارداد مانوئل نویر، باشگاه بایرن موظف شده بود در صورت کسب هر جامی، مبلغی را به‌عنوان حق فروش به شالکه بدهد. یا دمبله، ستاره 20 ساله فرانسوی، تابستان 2016 تنها با 15 میلیون یورو از رن به دورتموند پیوست و در قرارداد او بندی وجود دارد که در صورت انتقالش به باشگاهی دیگر 10 درصد رقم انتقال به رن خواهد رسید. به این رقم، حق رشد دمبله هم اضافه می‌شود و به این ترتیب سود رن به 30 و حتی 40 میلیون یورو نیز افزایش یافته است. اینها نمونه‌های کوچکی از درآمد باشگاه‌های اروپایی از «حق رشد» بازیکن است.
اما استقلال خیلی راحت و بدون گرفتن حق رشدی از باشگاه شارلوا، نورافکن را از دست داد. حالا این بازیکن پس از یک نیم‌فصل عذاب‌آور، عملکرد ضعیف و نیمکت‌نشینی محض، بار دیگر به استقلال بازگشته. این بازگشت به معنای بازگشت همیشگی نبود، بلکه این بازیکن به صورت قرضی به استقلال پیوست. در واقع باشگاه شارلوا هم قصد اینکه براحتی از بازیکنش بگذرد و مفت و مسلم او را به باشگاهی منتقل کند، ندارد و حالا نورافکن تنها در نیم‌فصل دوم جایی در تیم استقلال دارد و پس از پایان قرارداد باید به شارلوا برگردد.
آیا این قرارداد قرضی به سود استقلال است؟
فرض را بر این می‌گذاریم که امید باز هم در استقلال بدرخشد و به روزهای طلایی گذشته خود بازگردد، آیا این درخشش به سود استقلال است یا به نفع باشگاه شارلوا؟
در واقع در صورت موفقیت دوباره نورافکن، شارلوا باز هم بازیکن ضعیف سابق خود را آماده تحویل می‌گیرد و این استقلال است که بار دیگر ستاره خود را از دست می‌دهد.
باشگاه استقلال که طی این سال‌ها تنها برای باشگاه‌های دیگر ستاره می‌سازد، گویی قصد دارد تیم‌های دیگر از به خدمت گرفتن بازیکنان آن سود ببرند و ضررش به خودش برسد.
گویی به زحمت و عرقی که مربیان تیم‌های پایه و... ریخته‌اند و بازیکن را به سطح اول رسانده اند
هم دل‌شان نمی‌سوزد و این تیم استقلال است که باید تاوان اشتباهات مدیران باشگاه را بدهد.