حالا که کارلوس کی‌روش رفته، همه به دنبال این خواهند بود که چه اتفاقی می‌افتد؟ چه کسی جای او می‌آید؟ حسرت خوردن دیگر سودی ندارد، فوتبال ملی ما باید خود را برای ساختن مسیری جدید آماده کند، چون مذاکرات کی‌روش و کلمبیا نهایی شده و او همکاری جدیدی را پس از ۸ سال با یکی از تیم‌های بالای رنکینگ فیفا آغاز کرده است؛ تیمی که قرار است برای موفقیت در کوپا آمه‌ریکا و جام‌جهانی بعدی آماده شود. ایران اما مانده با وعده‌هایی که از همین حالا یک به یک دود می‌شوند. رویای بازی عیدانه با برزیل خیلی زود مشخص شد سراب است. تیم‌ملی حالا که به گفته تاج همه دستیاران کی‌روش همراه او رفته‌اند باید برای بازی‌های دوستانه نوروزی و خردادماه مربی داشته باشد. در این کمتر از یک ماه آیا کلینزمن، بلان، مورینیو و زیدان می‌آیند؟ این وعده‌ای است که مازیار ناظمی از طرف دفتر وزیر داده و گفته در صف مذاکره با ایران هستند. آنها اما خودشان هم می‌دانند چه رویای پوچی فروخته‌اند و اصلا امکان مذاکره با تعدادی از این مربی‌ها را هم ندارند، چه رسد به انتخاب‌شان. در این گیر و دار جبهه جدیدی راه افتاد که مدل کلمبیا یا انگلیس تشکیل شود؛ تیم به مربی موقت سپرده شود. کاری که قبل‌تر با منصوریان قبل از همکاری با کی‌روش شده بود؛ اینکه یکی مثل مهدوی‌کیا و نکونام هدایت تیم‌ملی را بر عهده بگیرد و حالا مارکار هم که ۸ سال دستیار سرمربی بوده نامش مطرح شده است. همه دعواهایی که در این دو سال به پا شد یک حقیقت را حتی برای دشمنان ایجاد کرده است؛ اینکه هیچ‌کس جرأت معرفی گزینه «ویچ» دار نداشته باشد!
ادعای تاج: کی‌روش هم تمایلی به تمدید نداشت
کارلوس کی‌روش پس از حذف تیم‌ملی از جام ملت‌های آسیا و بازگشت به ایران، در فرودگاه مصاحبه کرد و مدعی شد فدراسیون فوتبال ایران هیچ پیشنهادی برای تمدید قرارداد به او نداده است. امروز مهدی تاج هم در مصاحبه‌ای ادعا کرد خود کی‌روش هم تمایلی به تمدید قرارداد نداشته است. او گفت: «قرارداد فدراسیون فوتبال با کارلوس کی‌روش ۶ ماهه بود. پس از جام‌جهانی قرارداد ۶ ماهه‌ای را با کی‌روش تنظیم کردیم و این قرارداد پس از پایان جام ملت‌های آسیا با هر نتیجه‌ای تمام می‌شد. خود کی‌روش تمایلی به تمدید قرارداد نداشت و در پایان بازی‌ها با بازیکنان و مجموعه تیم خداحافظی کرد. فدراسیون فوتبال هم با اتمام قرارداد باید برای آینده تیم‌ملی برنامه‌ریزی مجددی کند».
آخرین حرف‌های کی‌روش قبل از ترک ایران
کارلوس کی‌روش قبل از ترک ایران از کاپیتان سابق تیم‌ملی تشکر کرد. کارلوس کی‌روش بامداد پنجشنبه تهران را به مقصد لیسبون ترک کرد. او در آخرین حرف‌های خود قبل از خروج از کشور گفت: «از کاپیتان جواد نکونام که بعد از آمدن ما از جام ملت‌های آسیا زحمت کشید و به دیدن من آمد، تشکر می‌کنم. 2 نفر هستند که من دوست دارم باز هم از آنها تشکر کنم. آقای مالک که اوایل زمانی که من به ایران آمدم و در زمان ریاست آقای کفاشیان هم در فدراسیون فوتبال حضور داشتند و برای خداحافظی پیش من آمدند. دیدار بسیار سمبلیک و با معنایی با سرمربی تیم‌ملی تنیس آقای سعید احمدوند و دستیار ایشان داشتم که برای خداحافظی آمدند. این دیدار خیلی برای من پرمعنا بود. برای من همین اتفاقات، حضور افرادی مثل جواد نکونام، سعید احمدوند و آقای مالک که به اینجا آمدند خیلی با معناست». کی‌روش در پایان حرف‌هایش گفت: «از طرف خودم، خانواده‌ام و کادر فنی تیم‌ملی مراتب تقدیر خودم را تقدیم می‌کنم. هیچ زمانی هم این مسائل و اتفاقات را فراموش نمی‌کنم و همیشه در قلب خودم نگه می‌دارم. مطمئنا درون قلبم با اشک اینجا را ترک خواهم کرد. اشک‌هایی را که درون قلبم دارم تنها کسانی که احساسات مشترکی با من دارند، می‌توانند ببینند. آنها می‌توانند ببینند و احساس کنند اشک‌هایی را که درون قلبم دارم. از ایران تشکر می‌کنم».
چند سؤال مهم درباره آینده تیم‌ملی
با قطعی شدن اتمام کار کارلوس کی‌روش با تیم‌ملی، اکنون همه منتظر تصمیم فدراسیون فوتبال در قبال آینده نیمکت تیم‌ملی هستند؛ نیمکتی که به نظر می‌رسد دوباره قرار است به یک مربی بزرگ سپرده شود. در این وضعیت بد نیست چند سوال مهم را مطرح کرد؛ سوالاتی که بی‌شک در آینده نزدیک بسیار زیاد با آن مواجه خواهیم شد.
سوالاتی مثل اینکه آیا فدراسیون توانایی دارد با همان رقم دستمزد کی‌روش، مربی‌ای در حد نام کی‌روش استخدام کند؟ برخی در این سال‌ها معتقد بودند می‌شود با همین رقم حتی مربی‌ای بزرگ‌تر از کی‌روش را به خدمت گرفت، این در حالی است که کسی نمی‌تواند شرایط فعلی اقتصاد کشور را نادیده بگیرد.
آیا فدراسیون خواهد توانست شرایط لازم برای تعامل مربی جدید با مربیان ایرانی و باشگاهی را برقرار کند تا دیگر شاهد چالش‌های چند سال اخیر نباشیم؟ امروز از این گله‌مندیم که هیچ گاه نتوانستیم از توانایی‌های فنی کی‌روش استفاده کنیم؛ آیا خواهیم توانست از مربی جدید مطالبات بیشتری در حوزه فنی داشته باشیم که به قولی چند مربی را در کنار او پرورش دهیم؟
حالا که دیگر کی‌روشی نیست که از بازی‌های بزرگ به‌خاطر پاداش پیروزی فراری باشد، آیا از بازی‌های دوستانه در سطح بولیوی، فلسطین، گینه و ونزوئلا خلاص خواهیم شد؟ آیا همین منتقدان امروز تیم‌ملی در آینده در راه جام‌جهانی انتظار نخواهند داشت که تیم‌ملی با همان کیفیت دوره گذشته دوباره به جام‌جهانی صعود کند؟ آیا همه انتظار نخواهند داشت که در جام‌جهانی بعدی از گروه خود صعود کنیم؟ و مهم‌ترین پرسش اینکه آیا باز هم می‌توان شاهد همان اتحاد و وحدت تیمی که در 8 سال اخیر شاهدش بودیم باشیم؟