تا پیش از سال 1450 میلادی ارتباطات شفاهی بود و سینه به سینه منتقل و در حافظه‌ها ماندگار می‌شد. در حقیقت آن دوره نظام قبیله‌ای حکمفرما بود که ارتباطات شفاهی الگوی اصلی ارتباط انسان و تعاملات رو در رو (face to face) و کنش شفاهی از مهم‌ترین رسانه‌های ارتباطی بشر در این دوره بود. در این دوره معمولا بزرگان اقوام، مشایخ و خوانین مرجعیت تصمیم‌ها و مسائل را داشتند.