گروه اجتماعی: یک زن جوان که دوچرخه‌سوار حرفه‌ای و عکاس خوانده می‌شود، ناپدید می‌شود، موج همدردی و دلسوزی‌ با خانواده او شکل می‌گیرد، در شبکه‌های اجتماعی و حتی رسانه‌های رسمی از نبود امنیت بشدت انتقاد می‌شود اما 9 روز بعد آن زن پیدا شده و مدعی می‌شود در یک حادثه آدم‌ربایی گرفتار شده و آدم‌ربایان قصد داشتند قلب او را هم بربایند و به دیگری پیوند بزنند! دوباره موج جدید انتقاد از نبود امنیت شدت می‌گیرد اما ناگهان همه پرده‌ها می‌افتد و مشخص می‌شود خانم جوان هذیان گفته و اصلا آدم‌ربایی موضوعیت ندارد. حتی پلیس اعلام می‌کند آمار آدم‌ربایی در کشور رو به کاهش است و بدتر از همه اینکه فدراسیون دوچرخه‌سواری نیز اعلام می‌کند اصلا این خانم قهرمان نبوده و دوچرخه‌سوار حرفه‌ای نیست! در گذشته آدم‌ربایی بیشتر بود اما به‌واسطه نبود فضای مجازی مردم کمتر از آن مطلع می‌شدند و آرامش بیشتری داشتند اما حالا با وجود شیب کاهشی، به‌واسطه بزرگ شدن اتفاقات کوچک در فضای مجازی، واقعیت در اذهان عموم چند برابری می‌شود. اما آیا به همین راحتی باید این پرونده بسته شود؟ پس تکلیف این همه انتقاد و اعتراض‌ و بدبین کردن و ترساندن جامعه چه می‌شود؟
کمپینی کشوری برای «ربوده شدن» لیدا کاوه‏لی!
عصر جمعه ۳۱ خرداد بود که عکس زن جوانی به‌نام «لیدا کاوه‏لی» به سرعت در شبکه‌های مجازی و صفحه اینستاگرام سلبریتی‌ها منتشر شد. زیر عکس نوشته بود «لیدا کاوه‌لی در صحت کامل و سلامت روان از ظهر جمعه ۳۱ خرداد از خانه خارج شده و تاکنون خبری از او نیست». در حالی که کمپینی گسترده در فضای مجازی برای پیدا کردن وی تشکیل شده بود، ساعت ۲ بامداد اول تیر گزارش رسمی ناپدید شدن وی از سوی خواهرش به پلیس اعلام و به‌دنبال آن بلافاصله تحقیقات پلیسی آغاز شد. در بررسی‌های اولیه مشخص شد لیدا، ۳۷ ساله حدود ۸ سال قبل به خاطر مشکلات خانوادگی از همسرش جدا شده و بعد از آن دیگر ازدواج نکرده است. از آنجایی که خانواده لیدا در تهران ساکن نبودند، زن جوان به همراه خواهر و شوهرخواهرش در خانه آنها واقع در سعادت‌آباد زندگی می‌کرد. خواهر لیدا به پلیس گفت: او ورزشکار است. از سال‌ها قبل دونده استقامت بود و چند سالی هم می‌شود که دوچرخه‌سواری حرفه‌ای می‌کند. خواهر لیدا افزود: آخرین بار لیدا پیامکی به من زده و گفت «شارژ ندارم و ممکن است گوشیم خاموش شود، تا نیم‌ساعت دیگر به خانه برمی‌گردم، نگران نباش.» وقتی پیام را خواندم، به او گفتم اوکی اما دیگر از خواهرم خبری نشد.
لیدا کاوه‏لی: می‌خواستند قلبم را درآورند!
فرضیه اول آدم‌ربایی بود اما هیچ‌کس با خانواده تماس نگرفته و چیزی طلب نکرده بود. بازبینی دوربین‌های مداربسته اطراف محل نشان می‌داد لیدا پیاده به سمت میدان صنعت در حرکت بوده و هیچ تصویری از سوار شدن به خودرو یا درگیری و آزار و اذیت توسط دوربین‌ها ثبت نشده بود. تحقیقات ادامه داشت تا آنکه عصر 8 تیر فردی با پلیس تماس گرفت و خبر داد زن جوانی در پارکی در اشرفی اصفهانی افتاده است. از مراجعه پلیس مشخص شد زن جوان لیدا کاوه‌لی است. لیدا بلافاصله به بیمارستان آتیه منتقل شد که بعد از بهبودی نسبی تحقیقات از او آغاز شد. او در رابطه با ۹ روز ناپدید شدنش گفت: روز جمعه در راه بازگشت به خانه بودم، از آنجا که حالم خوب نبود تصمیم گرفتم با خودرو به خانه برگردم. در میدان صنعت سوار خودروی پرایدی شدم اما سرنشینان خودرو بعد از طی مسافتی، سر مرا زیر صندلی عقب برده و با تهدید از من خواستند سکوت کنم. در میان راه مرا بیهوش کردند و دیگر چیزی نفهمیدم. چشم که باز کردم درون خانه‌ای بودم. چند روز اول نیمه‌هوشیار بودم و آنها به من دارو تزریق می‌کردند اما بعد از چند روز گفتند که قصد دارند قلب مرا به شخص دیگری پیوند دهند. در همان خانه آزمایشات لازم در رابطه با پیوند قلب را از من گرفتند اما بعد از چند روز عنوان کردند قلب من به درد پیوند به شخصی که مدنظرشان بود نمی‌خورد. در نهایت بعد از اینکه دارو‌های زیادی به من زدند، دوباره مرا سوار خودرو کردند. حالم اصلاً خوب نبود و متوجه نبودم کجا هستم و به کجا می‌رویم. بعد از دقایقی خودرو متوقف شد و مرا در فضای سبزی رها کردند. در حالی که نیمه هوشیار بودم از زن جوانی که در حال عبور از پارک بود خواستم که به پلیس زنگ بزند.
 همه سر کار بودند؛ واقعیت ماجرا این نبود!
یک منبع آگاه در پلیس جنایی تهران درباره نحوه ربوده شدن و ابعاد این پرونده گفت: ماجرای ناپدید شدن لیدا کاوه‏لی به هیچ عنوان آدم‌ربایی نیست. اظهارات این زن درباره نحوه ربوده شدن و قصد آدم‌ربایان حقیقت ندارد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌. وی تاکید کرد: تحقیقات از این زن نشان داده بنا به دلایلی تعادل ذهنی ندارد و بر اثر توهم بیانات متناقضی را دارد. این منبع آگاه تاکید داشت: این پرونده به هیچ عنوان امنیتی نبوده، آدم‌ربایی نیست و اظهارات این زن تاکنون مبنای حقیقی نداشته است. جزئیات بیشتری نیز وجود دارد که نشان می‌دهد ناپدید شدن این زن در ارتباط با مسائل شخصی بوده و ناپدید شدن چند روزه‌‌‌‌اش ربطی به این دروغ‌ها که گفته ندارد.
 دادستان نباید جلوی تشویش اذهان را بگیرد؟!
یک هفته فضای اجتماعی متشنج شده، یک هفته از فلان بازیگر و کارگردان تا فلان فعال اجتماعی پای کار آمده، یک هفته فشار روی پلیس بالا بوده که فلانی که ربوده شده را نجات دهید... و حالا بعد از یک هفته مشخص شده همه آنچه در این یک هفته در فضای مجازی پیچیده غیرواقعی بوده و مردم همچنان هم در بازی دروغگویی و خیال‌بافی این زن قرار دارند. به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌آید دادستانی به عنوان مدعی‌العموم، باید به مسأله ورود کند و با برخورد درست و جدی با عاملان این جنجال مجازی برخورد کند تا هر کس در هر لحظه به این جمع‌‌‌بندی نرسد که می‌تواند از طریق فضای مجازی یک موج اجتماعی بسازد و همه را درگیر و اجتماع را متشنج کند.

‌رئیس مرکز مدیریت پیوند وزارت بهداشت: پیوند قلب در خانه ممکن نیست
به دنبال انتشار اظهاراتی از لیدا کاوه‌لی درباره دزدیده شدنش برای پیوند قلبش به فردی دیگر، رئیس مرکز مدیریت پیوند و بیماری‌های وزارت بهداشت با گلایه از رسانه‌هایی که این اظهارات را منتشر کرده‌اند، ‌گفت: انجام کار حساسی چون پیوند عضو در خانه از نظر علمی به هیچ عنوان امکان‌پذیر نیست. مهدی شادنوش در گفت‌وگو با ایسنا، در واکنش به خبری که درباره اظهارات لیدا کاوه‌لی مبنی بر دزدیده شدنش توسط گروهی برای پیوند قلبش به فردی دیگر، منتشر شده است، گفت: در امور حرفه‌ای دنیا، قوانین خاص کار حرفه‌ای وجود دارد و بخشی از این قوانین به اخلاق حرفه‌ای و مسؤولیت‌های اجتماعی یک فرد در کار حرفه‌ای خودش بازمی‌گردد. وی افزود: من نمی‌توانم از این هموطن که در حال حاضر آسیب ‌دیده بابت این اظهارات گلایه‌ای داشته باشم، زیرا نمی‌دانم در چه شرایط روحی و تعادل گفتاری این مطلب را عنوان کرده اما از آن رسانه‌ای که این نقل قول را در حوزه حساس «پیوند عضو» مطرح کرده و به صورت گسترده‌ چنین حرف نپخته و خامی را که با یک نگاه اجمالی می‌توان به صحت نداشتن آن پی برد، منتشر کرده است، گلایه دارم. شادنوش با بیان اینکه انجام پیوند عضو در خانه از نظر علمی به هیچ عنوان امکان‌پذیر نیست، تاکید کرد: ما به‌عنوان وزارت بهداشت و به نمایندگی از دولت و حاکمیت همه توان‌مان را بسیج کرده‌ایم تا بتوانیم امکان انتقال عضو را از استانی به استان دیگر فراهم کنیم و با وجود همه زیرساخت‌های‌مان، با مشکلات زیادی در این حوزه روبه‌روییم. حال چگونه ممکن است در یک خانه، عملی به این پیچیدگی انجام شود؟