دوقطبی درست شده بین بیرانوند و کالدرون بدترین اتفاقی است که هواداران پرسپولیس این روزها با آن مواجه شده‌اند. بی‌آنکه قصد حمایت از طرفین را داشته باشیم، قصد داریم از زاویه دیگری به این اختلاف بپردازیم. از یک‌سو باید اعتراف کرد موفقیت یک تیم تماما به اقتدار سرمربی مربوط می‌شود و اگر سرمربی نتواند رختکن را کنترل کند، بعید است دوام بیاورد اما از سوی دیگر باید با ستاره‌ها به‌گونه‌ای که تیم آسیب نبیند راه آمد. در ابتدا به موضوع مربی می‌پردازیم. سیاه‌‌چاله یعنی نیروی گرانشی بزرگی که هر چه را اطرافش باشد به درون خود فرو می‌برد. بعضی تیم‌های فوتبال هم گاهی دچار «اثر سیاه‌چاله‌ای» می‌شوند. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که یک مربی با کارنامه، کاریزما و افتخارات بزرگ از یک تیم جدا می‌شود. مربی بعدی با چنان نیروی گرانشی بزرگی مواجه می‌شود که اگر نتواند نیرویی به اندازه مؤثر ایجاد کند، بلعیده می‌شود. مثال واضحش هم می‌شود همین منچستریونایتد که بعد از الکس فرگوسن همه را با اشتهایی سیری‌ناپذیر می‌بلعد. فوتبال ما هم همین الان در حال تجربه اثر سیاه‌چاله‌ای است؛ نه یکی بلکه دوتا! اگر روزگاری دوقطبی «کی‌روش- برانکو» همه فوتبال ما را در ‌برگرفته بود، اکنون سرنوشت دوگانه «بعد از کی‌روش- بعد از برانکو» مورد بحث است. اینجاست که 2 مربی از 2 ریشه مختلف شرایط مشابهی را تجربه می‌کنند؛ یکی نمی‌تواند مثل ویلموتس و دیگری می‌تواند مثل کالدرون. چرا ویلموتس نتوانست؟ چون ویلموتس همواره یک فوق‌ستاره، در کشورش یک محبوب همیشگی و نامش در بلژیک برای احترام کافی بوده اما اینجا باید خودش را اثبات می‌کرد و این را بلد نبود. چرا کالدرون توانست؟ کالدرون مارادونای آرژانتین نبوده، او حتی در همان تیم ‌ملی آرژانتین هم گزینه اول نبود، باید خودش را اثبات می‌کرد، برای همین از مرحله اثبات خود نمی‌ترسید، بلد بود و در این سال‌های مربیگری هم تجربه لازم را کسب کرده تا بتواند خودش را به رختکن یک تیم تحمیل کند و به همه آنها نشان دهد که «رئیس کیست؟‌» اول باید بدانیم کالدرون وارد چه رختکنی شد و با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند... او به رختکن تیمی وارد شده که بازیکنان آن 3 قهرمانی در لیگ و یک قهرمانی در جام حذفی به دست آورده‌اند، بازیکنانی که سال‌ها جز تعریف و تمجید چیزی نشنیده بودند، رختکن تیمی که غرور در آن خانه داشت، رختکن تیمی که انگیزه در آن برای ماجراجویی بیشتر در پایین‌ترین حد خود بود؛ آنها چه انگیزه‌ای داشتند؟ قهرمانی؟ شده بودند! آقای گلی؟ شده بودند! محبوبیت؟ داشتند! حالا می‌شود گفت کالدرون ابتدا برای شکستن این فضا از انتقاد شروع کرد؛ می‌خواست بازیکنانش را از برج عاج پایین بیاورد، علیه آنها انتقاد تند کرد و سپس گام بعدی را برداشت. در گام دوم باید همه می‌دانستند بدون آنها هم چرخ‌های تیم می‌چرخد و هیچ بازیکنی از خود بازی مهم‌تر نیست. شروع کرد کم‌کم بدون ستاره‌ها نتیجه گرفتن را و بدون آنکه سروصدای زیادی تولید کند، آرام‌آرام، سیدجلال، شجاع، کنعانی، نعمتی، علیپور، رسن و خلاصه حتی علیرضا بیرانوند را روی نیمکت نشاند. همه این بازیکن‌ها روی نیمکت دانستند که با خاطره نمی‌توان بازی کرد و افتخارهای گذشته تضمین هیچ چیز نیست! آنها همه باید دوباره از صفر شروع می‌کردند و هنرمندی کالدرون آنجا بود که از همه بازی گرفت و به همه بازی نداد! آنها- همه ستاره‌های پرسپولیس- حالا بهانه‌ای برای جنگیدن و انگیزه‌ای برای مبارزه داشتند، بهانه‌ای به کوچکی رسیدن به ترکیب حتی... هر مربی‌ یک جور به تیمش ثابت می‌کند که حرف نهایی را چه کسی می‌زند؟ کالدرون هم با یک تصمیم درست تیمش را از شرایط «اثر سیاه‌چاله‌ای» خارج کرد. او یک نیم‌فصل با کمترین اثرات منفی وقت گذاشت تا تیم خودش را بسازد؛ تیمی که در آن افتخارات زمان برانکو چیزی غیر از خاطرات خوب گذشته نیست و در آن بهانه هست برای مبارزه بیشتر. این کار آسانی نبود اما مرد آرژانتینی بخوبی از پس آن برآمد. حالا اگر از همه آنهایی که پیراهن سرخی بر تن دارند که روی آن لوگویی با 2 موجود اساطیری پشت به هم دیده می‌شود، بپرسید «رئیس کیست؟» دیگر تردید ندارند و می‌گویند: «گابریل کالدرون».

 

* ستاره باید حفظ شود

درگیری بیرانوند در تمرین پرسپولیس و ترک اردوی این تیم بدون شک آخرین اتفاق حاشیه‌ای در این تیم نخواهد بود اما سوالی که شاید خیلی‌ها از خودشان نپرسیدند این بود که چرا بیرانوند یک دفعه به سیم آخر زد؟ چرا بیرو که در سخت‌ترین شرایط پشت تیم بود و در زمان محرومیت پرسپولیس نشان وفاداری را از هواداران گرفت اینطور برآشفت؟ کسی این سوال را از خودش پرسید؟ همه این شایعات را باید دور ریخت که بیرانوند تیم را ارنج می‌کرده است. البته کسی منکر مشاوره دادن او به کالدرون نمی‌شود اما کدام سرمربی خارجی زیر بار این می‌رود که یکی از بازیکنان ترکیب را برایش بچیند؟

کالدرون این روزها تصمیمات عجیبی می‌گیرد که صدای خیلی از دوآتشه‌ها را هم درآورده است. نیمکت‌نشینی ستاره‌ها؛ چند بازی سیدجلال، چند بازی شجاع خلیل‌زاده، چند بازی امید عالیشاه و این بار قرعه به نام بیرانوند افتاده است. صابون مرد آرژانتینی حتی به تن خارجی‌های پرسپولیس هم خورد. او بعد از بازی با فولاد چند بار عنوان کرد که «من بازیکن خارجی ندارم» در حالی که بشار رسن، جونیور و رادو با نظر شخص او در تیم ماندنی شده بودند؛ اتفاق خوبی که حالا پرسپولیس دارد نتیجه‌اش را می‌بیند. عملکرد بشار و رادو جای هیچ حرف و حدیثی را باقی نمی‌گذارد اما کج‌خلقی‌های آقای سرمربی فقط روی اعصاب هواداران رژه می‌رود.

کمتر کسی است که نداند رادوشوویچ سال‌ها روی نیمکت پرسپولیس بوده اما هرگز اعتراضی نکرده. او در هر مسابقه‌ای هم که به عنوان بازیکن اصلی وارد ترکیب شده عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته و در بیشتر بازی‌ها دروازه‌اش را بسته نگه داشته است اما چه کسی است که نداند بیرانوند یکی از بهترین گلرهای آسیاست؟ این درست که بازیکنان باید تابع تصمیم سرمربی باشند اما دلیل روشنی برای نیمکت‌نشینی‌های علی بیرو مطرح نشده است. دلیلی که هوادار را قانع کند و پیش خودش بگوید: «مشکلی نیست، حتما حق با کالدرون بوده و موفقیت تیم برای من مهم‌تر است». همه می‌دانند که بیرانوند مشاور او در راه رسیدن به جوی آرام در پرسپولیس بود اما خرده شایعات در فضای بسته پرسپولیس مبنی بر اینکه بیرانوند تیم را ارنج می‌کند، ظاهرا کالدرون را عصبی کرده است. حرف‌های درگوشی و سم‌پاشی‌ها علیه بیرانوند هم احتمالا بهانه دیگری برای نیمکت‌نشین شدن بیرانوند است تا کالدرون به خیلی‌ها ثابت کند بیرو در تیمش هیچ‌کاره است! 

برای پرسپولیس همه چیز روی روال است و تا امروز مشکلات و حاشیه‌ها نتوانسته سد راه پرسپولیس شود اما هواداران آشفته هستند و نگران. نیمکت‌نشینی مداوم بعضی بازیکنان، قهر آنها و حرف‌هایی که می‌زنند چیزی نیست که بشود براحتی از کنار آنها عبور کرد. سیدجلال، عالیشاه، خلیل‌زاده، علیپور و حالا هم بیرانوند... نمی‌شود که با همه ستاره‌ها مشکل داشت و به بهانه اینکه پرسپولیس دارد این روزها نتیجه می‌گیرد همه را براحتی کنار گذاشت.

***