عدم برنامه‌ریزی بلندمدت و تصمیمات ناگهانی در والیبال منجر به فشار حداکثری بر پیکره تیمی شد که این روزها برای رویارویی با رقبای آسیایی ترس دارد. تیم ملی والیبال ایران در آخرین شانس خود برای حضور در آوردگاه المپیک از ۱۷ تا ۲۲ دی‌ماه سال جاری با رقبای خود در آسیا رقابت خواهد کرد تا در نهایت قهرمان رقابت‌های انتخابی قاره آسیا جواز حضور در المپیک را به دست آورد. ملی‌پوشان والیبال ایران برای نخستین‌بار سال ۲۰۱۶ گام به بزرگ‌ترین میدان ورزشی جهان گذاشتند تا پس از ۵۲ سال والیبال ایران طعم حضور در المپیک را بچشد. بازی‌های درخشان والیبالیست‌های ایران در چند سال اخیر امید را در دل هواداران و خانواده والیبال زنده کرده بود تا تیم ‌ملی نه‌تنها در سال ۲۰۲۰ مشکلی برای حضور در المپیک نداشته باشد حتی با وعده محمدرضا داورزنی، رئیس وقت فدراسیون در انتظار مدال‌آوری در توکیو بودند. اما حال ورق برگشته است، تصمیمات و سیستم مدیریتی والیبال که در چند سال اخیر دستخوش تغییرات بسیاری شده بود، این امید را در حداقل‌ترین شرایط نگاه داشته است. داورزنی در سال ۹۵ که با پیشنهاد معاونت در وزارت ورزش مواجه شده بود، عطای والیبال را به لقایش بخشید و راهی سئول شد تا قولی را که برای مدال‌آوری در المپیک توکیو داده بود در هاله‌ای از ابهام قرار گیرد. پس از رفتن داورزنی فدراسیون والیبال دیگر رنگ ثبات مدیریتی را که برگ برنده و روند صعودی این رشته بود، ندید. 

 

* فشار حداکثری و بروز آسیب در لحظات حساس

در روزهایی که شمارش معکوس برای حضور در انتخابی المپیک به صدا درآمده است، تیم ‌ملی نه‌تنها بازی تدارکاتی در پیش ندارد بلکه اسیر مصدومیت‌ ستاره‌ای مانند امیر غفور، پشت‌خط‌زن تاثیرگذار تیم‌ ملی شده است. مهره اصلی تیم ‌ملی که به همراه تیم باشگاهی‌اش قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد و نقش بسزایی نیز در این قهرمانی داشت، این روزها با ترک مهره کمر مواجه شده است تا در آستانه اعزام به انتخابی المپیک شوک به بدنه تیم ‌ملی وارد شود. فرهاد قائمی نیز از ابتدای اردوهای ملی با آسیب دیدگی مواجه شد تا دیگر غایب تیم ملی باشد. حال در آستانه رویداد مهم انتخابی المپیک، فدراسیون والیبال انتظار حمایت همه‌جانبه از تیم‌ملی را دارد، در حالی که مصدومیت‌های بازیکنان حاصل بی‌برنامگی و عدم مدیریت بوده است.