در روزهای اخیر نمایندگان مجلس شورای اسلامی و در رأس آنها اعضای کمیسیون تلفیق درگیر مهم‌ترین سند اقتصادی سال آینده کشور یعنی بودجه هستند؛ بودجه‌ای که در آن ریل‌گذاری اقتصاد اتفاق می‌افتد. 

با توجه به اینکه بودجه ارتباط تنگاتنگی با میزان نقدینگی، میزان مالیات، نرخ تورم و طرح‌های عمرانی دارد، می‌توان گفت تاثیر بسزایی در معیشت مردم خواهد داشت. برای مثال اگر مجلسی‌ها از حجم هزینه‌های دولت نکاهند و ایضا منابع غیر قابل وصول مانند رقم درآمد 50 هزار میلیاردی از فروش اموال منقول و غیرمنقول را تصویب کنند، مسلما دولت به فکر چاپ پول می‌افتد. نتیجه این کار واضح و مشخص است؛ تورم! مسلما تبعات این گزاره به قدری برای مردم ایران آشناست که احتیاجی به توضیح ندارد. 

همچنین اگر دولت بخواهد این کار را انجام دهد با توجه به اینکه از رقم 4‌هزار میلیارد تومانی مصوب سال جاری برای فروش اموال منقول و غیرمنقول کمتر از یکهزار میلیارد تومان محقق شده و بر این اساس 10 برابر شدن آن برای سال آینده بیشتر شبیه یک تخیل است، منجر به روند خصوصی‌سازی مانند سال گذشته و تعمیق شکاف‌های معیشتی می‌شود.

 درباره تبعات این رفتار هم می‌توان یک گزاره مطرح کرد و تفسیر آن را به مردم سپرد؛ بیکاری کارگر. با این تفاسیر اصلی‌ترین نماینده مرتبط با بودجه یعنی غلامرضا تاجگردون اخیرا اظهاراتی مطرح کرده که نگرانی‌هایی را درباره چشم‌انداز اصلاح بودجه 99 ایجاد کرده است.

 

* زشت است که لکسوس داشته باشی و پراید سوار شوی

رئیس کمیسیون برنامه و بودجه و محاسبات مجلس با بیان اینکه 2 ساله بودم که سند زمین به نامم بود، گفت: وقتی برای تحصیل در دانشگاه به تهران آمدم، در خیابان وزرا آپارتمان خریدم؛ به نظرم زشت است که لکسوس داشته باشی و پراید سوار شوی.  

غلامرضا تاجگردون طی گفت‌وگوی تصویری با خبرگزاری خانه ملت نکاتی را درباره اموال و دارایی‌اش بیان کرده است.

وی در این‌باره اظهار داشت: پدرم مالک بوده و با آنکه متولد سال ۱۳۴۵ هستم اما سال ۱۳۴۷ سند یک زمین به نام من ثبت شده است در حالی که من ۲ ساله بودم؛ این زمین چندین هکتار است. من آدمی هستم که مال و اموال دارم و این مال و دارایی زایش دارد. وقتی نونهال و بچه‌ بودم هم وضعیت چنین بوده است. من و برادرهایم در مجموع بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ هکتار زمین داریم که این زمین کاملا مکانیزه بوده و آب دارد و در آن کشاورزی می‌شود. یادم می‌آید وقتی سال ۱۳۶۳ برای تحصیل در دانشگاه به تهران آمدم، سال ۱۳۶۶ یا ۱۳۶۷ یک آپارتمان در خیابان وزرای تهران (پارک ساعی) خریداری کردم، در حالی که من در آن زمان ۲۳-۲۲ ساله بودم؛ وقتی می‌گویم مال و اموالی دارم و زیاد می‌شود مربوط به مجلس و دولت نیست، بلکه مربوط به زایش مال است. از ۲۴ سالگی در زمره مدیران ارشد کشور بودم و همواره حقوق بالایی داشته‌ام، ضمن اینکه هوش حداقلی معیشتی هم دارم. این در حالی است که هیچ وقت در کار بیزینس و اقتصادی نبوده‌ام و هیچ گاه در کار بیزینس اقتصادی یا بنگاه اقتصادی شرکتی نداشته و فعالیت اقتصادی برای خود نداشتم؛ شاید زمینی را برای خود خریداری کرده یا فروخته باشم یا خانه و ماشینی را خریده و فروخته‌ام. وقتی من مدیر نمونه کشور شدم یا نشان خدمت گرفته‌ام به یکباره ۱۰۰ سکه به عنوان هدیه به من دادند، هر چند این سکه‌ها را تنها من نگرفتم بلکه آنها که نشان خدمت گرفتند، دریافت کردند. دارایی من یا ملک من همان زمین‌ها نبودند بلکه پدرم برایم خانه و زمین در شهر هم گذاشته است، حتی من آن خانه را به پسرم داده‌ام. من هم مانند تمام کارمندان سازمان برنامه و بودجه در تعاونی آن مشارکت کرده و دارای یک آپارتمان ۷۰ تا ۸۰ متری در محله فرحزاد هستم و وقتی ۷ تا ۸ سال در شیراز خدمت کردم و عضو تعاونی آنجا- مانند بقیه کارمندان و مدیران آنجا- بودم، یک آپارتمان هم آنجا دارم. تاجگردون تصریح کرد: در دوران دولت سابق چون کار خاصی نداشتم و فقط در دانشگاه بودم بیشترین درآمد را کسب کردم مثلا در آن زمان یک‌جا مشاوره می‌دادم و برای یک روز در هفته 10 میلیون تومان دریافت می‌کردم، در حالی که با 30-20 میلیون تومان آن زمان می‌شد یک قطعه زمین در یکی از شهرها خریداری کرد. سعی کردم نانی که به دست می‌آورم حلال باشد. یک روز به یکی از دوستانی که ایراد می‌گرفتند اعلام کردم شاید در دارایی شما سهوا مال حرام رفته باشد ولی در دارایی من سعی کردم سهوا هم مال حرام نرود.

این نماینده مجلس در پایان اظهارات خود گفت: متمول، مرفه و بی‌درد نیستم و تجملاتی هم زندگی نمی‌کنم ولی سعی کردم مال و اموالم را کتمان نکنم اما اینگونه هم نبوده که بگویند طرف می‌تواند سوار لکسوس شود اما با پراید رفت و آمد می‌کند؛ به نظرم این کار زشتی است.

یکی از دوستانم که فرد عاقلی بود به من می‌گفت اگر مدیری را دیدید که ساعتش رولکس بوده و کفشش نیم تخت دارد و آن را برده و تعمیر کرده بدان که آن فرد مدیری فاسد است و همواره سعی کردم و در ذهنم اینگونه بود که همیشه همه چیز را با یکدیگر تطبیق دهم و بر همین اساس هم زندگی خود را با واقعیت‌هایی که دارم تطبیق دادم؛ هیچ وقت کفشم را نیم تخت نزدم که بگویند کفشش را تعمیر کرده و سپس ساعت رولکس در دستانم داشته باشم. اموال و دارایی خود را به صورت ریز و جزئی در سامانه اعلام خواهم کرد و اگر هم اموال و دارایی خود را ثبت نکنم آنقدر زیر ذره‌بین بوده و کنترل‌مان می‌کنند که اصلا امکان ندارد بتوانیم کار خطایی انجام دهیم.

***