من یکی از میلیونها لال اجباری سرکوب شدهام، ۴۰ سال است در این مملکت، من را وادار به سکوت کرده و نگذاشتهاند هیچ حرفی بزنم!
تا کی لالبازی؟ تا کی زل زدن به دوربین! همان سیامک انصاری برایتان بس نبود؟
فاجعهبار است که بگویم در این ۴۰ سال، نظام با شدیدترین تبلیغات و هجمهها حتی کودکان را به توهین و تحقیر من واداشت، از شما میپرسم، آیا درست است که حکومتی به بچههایش یاد بدهد شعر بخوانند: یه توپ دارم قلقلیه؟! شما انسانیت دارید که بچههایتان را وادار میکنید من را توپ خطاب کنند؟
در پایان از همین تریبون از تلویزیون خداحافظی و اعلام میکنم دیگر تمایل ندارم شعر «یه توپ دارم قلقلیه» از هیچ شبکه صداوسیمای جمهوری اسلامی پخش شود!