صادق فرامرزی: درست در میانه تلخ و شیرین روزهایی که «ما»ی ملی بیش از پیش در مقابل «دگری» بیگانه، میلی مضاعف برای برجسته کردن خود دارد، سالن سعد عبدالله کویت شبی به‌یادماندنی را برای ایرانیان رقم زد؛ شبی که قبل از برگزاری یک مسابقه هندبال، تماشاگران حاضر در سالن صحنه‌هایی حماسی را مشاهده کردند؛ کلیشه‌شکنی بازیکنانی که نیت کرده بودند عنوان صنفی و تعریف شده از بازیکن را به جایگاه نام‌آشنایی دیگر تبدیل کنند و «نمود ورزشی» خود را در قالب «نماد سربازی» میهن به نمایش بگذارند؛ پرچمی در مقابل و سربازانی ایستاده، در نقطه‌ای از جغرافیا که این روزها تبدیل به محلی برای مناقشه استقلال‌طلبانه شده است؛ ورزشکارانی که همچون هنرمندانی در صحنه نمایش مقابل پرچم میهن خود احترام نظامی می‌گذارند و مسابقه‌ای ورزشی را تبدیل به آوردگاهی برای نشان دادن تصویر ملتی می‌کنند که در عصر فراگیری رسانه، ائتلافی خارجی سعی بر سانسور پیام این روزهایش دارد. پس شاید بیراه نباشد اگر غلبه حاشیه بر متن مسابقه دیروز را به نمایشی که 22 ژوئن 1986 در ورزشگاه آزتک مکزیکوسیتی مقابل دیدگان جهانیان قرار گرفت، تشبیه کرد؛ روزی که جام‌جهانی بیش از آنکه یک «جُنگ جهانی» برای فراغت دنبال‌کنندگان فوتبال شود، رنگی از یک «جنگ جهانی» به خود گرفت و اسطوره فراموش نشدنی مردم آرژانتین «دیگو مارادونا» در مسابقه یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی مقابل تیم‌ملی انگلیس با زدن فراموش‌نشدنی‌ترین گل‌های خود جلوه‌ای از یک انتقام ملی را در اعتراض به تجاوز «دگری» بریتانیا در جنگ فالکلند به نمایش عمومی گذاشت. آن روز نتیجه روی اسکوربرد ورزشگاه خبر از پیروزی آرژانتین و صعودش به مرحله نیمه‌نهایی می‌داد و آن شب هم نتیجه نهایی خبر از پیروزی ایران بر کویت می‌داد اما در این دو روز شاید کم‌اهمیت‌ترین چیزی که برای تاریخ ماند، نتیجه پیروزی تیم‌ها بود. آن که پیش از یک تیم به پیروزی رسیده بود، ملتی بود که با همبستگی خود مقابل یک فشار خارجی به دفاع برخاسته بود. همبستگی یک «ما» که برای مفهوم «میهن» می‌تواند از دوگانه‌های سرخابی نیز عبور کند و تیم‌هایی را که تاریخ‌شان به رقابت با یکدیگر پیوند خورده است به یک همصدایی برای «نه» گفتن به درخواستی متجاوزانه بکشاند. قابی که 2 شب پیش برای لحظاتی کوتاه و به اندازه پخش شدن سرود ملی ایران در مقابل دوربین‌ها ثبت شد، چیزی بیش از یک تشریفات فرمالیته بود و در حافظه جمعی ما به عنوان نشانی از نشانی خانگی‌مان «ایران» ثبت شد. درست در روزهایی که میزبانی تیم‌های فوتبال ایران هدف کارشکنی بیگانگان قرار گرفته است، ایران سربازان خود را بیرون از خاک خویش در نمایشی جمعی دید تا در سخت‌ترین لحظات پیام یکی بودن را دریافت کند. این بهترین نمایش جمعی ورزشکاران کشوری بود که همیشه مدال‌های خود را در ورزش‌های انفرادی کسب کرده است!