سیدکاظم اولیایی*: یک ـ اول از همه پیروزی مهم و سرنوشت‌ساز هندبالیست‌های ایران مقابل کویت را تبریک می‌گویم و تشکر می‌کنم از بازیکنان که در این مسابقه هنگام پخش سرود جمهوری اسلامی ایران سلام نظامی دادند. یک یادآوری به این بچه‌ها کنم؛ وقتی صدام پس از جنگ عراق علیه ایران با وجود تمام کمک‌های بین‌المللی، نتوانست یک وجب از خاک ما را بگیرد، کویت را اشغال کرد و آن روزها کویتی‌ها به ایران پناه آوردند و حتی به بسیاری از مردم این کشور با توجه به ظرفیت‌‌مان جا و مکان دادیم اما متاسفانه گویا آنها همه آن سال‌های پررنج و محنت را از یاد برده‌اند و عوض تشکر از ایران که آن روز تمام‌قد کنارشان ایستاد، به عنوان نخستین کشور علیه فوتبال ما اقدام کردند و به بهانه واهی مدعی شدند پرواز به ایران امنیت ندارد! خودشان می‌فهمند که چه می‌گویند؟ آنها کشوری را فاقد امنیت می‌دانند که سربازان آن کشور ضامن امنیت منطقه بودند و هستند و خواهند بود. یادتان رفته ما به خود شما امنیت دادیم؟! حرف خنده‌داری است که کویتی‌ها بگویند ما امنیت داریم و ایران ندارد. مگر سفیر انگلیس در تظاهرات غیرقانونی علیه نظام شرکت نکرد؟! اگر اینجا بی‌قانون و ناامن بود، آیا سفیر می‌توانست سالم به سفارتخانه بازگردد؟ این به این معنی است که ما امنیت داریم.

دو ـ امنیت ایران همان‌گونه که برای مردمش مهم است، برای ورزشکارش هم طبیعتا چنین است. بازیکنان تیم‌های‌ ملی ایران (در هر رشته‌ای) در چنین وضعیتی که غربی‌ها برای‌مان پدید آورده‌اند، خود را «سرباز وطن» می‌دانند. همانگونه که در زمین جنگ، سرباز نماد امنیت و اقتدار کشور است، در زمین مسابقه هم ورزشکار، سفیر ما است و منادی آنچه مردم می‌خواهند و می‌گویند. مشابه کار خوب هندبالیست‌ها را بسیاری از فوتبالیست‌های ما در زمین انجام داده‌اند. آنها زیر پیراهن‌های خود، پیراهن منقش به عکس شهدا را بر تن می‌کنند و وقتی گل می‌زنند با افتخار آن را به نمایش می‌گذارند. این کار آنها یعنی برای مدافعان وطن‌مان احترام قائل هستیم، بویژه مدافع وطنی مثل سردار سپهبد شهید قاسم سلیمانی که منطقه امنیتش را زیر سایه جهاد او دارد و این انکارشدنی نیست. 

سه ـ چه کسی گفته ورزشکار از مردم جداست؟ ورزشکاران ما که در این فضا رشد کرده‌اند نه‌تنها حامی حکومت، که حامی فردفرد ملت ایران هستند. مگر می‌شود بازیکنی در قالب لباس تیم‌ ملی کشوری حاضر شود و از آرمان‌های کشورش دفاع نکند؟ من می‌گویم معنای کاری که هندبالیست‌های دلاور ما کردند و در دیگر رشته‌ها نمونه مشابهش را از این پس شاهد خواهیم بود، این است که ورزشکاران ایرانی عاشق ملت و نظام اسلامی هستند و حالا که دشمن جنگ را به اینجا کشانده، هر کاری از دست‌شان بربیاید انجام می‌دهند. احترام و ایمان به آرمان‌های اصلی انقلاب، جزو وظایف اصلی هر بازیکن ملی است، بویژه حالا که دشمن به واسطه اتفاقات چند ماه اخیر تصور می‌کند مردم و ورزشکاران از حکومت جدا افتاده‌اند.

* مدیرعامل اسبق باشگاه استقلال