سعید مظفری‌زاده*: زیبا بود و معنادار... بوی اقتدار آمیخته با صلح‌دوستی می‌داد؛ انگار، ملتی غیور می‌خواهد با نهایت احترام به جهانیان با صدایی بلند اعلام کند مرزهای خود را مراقبت می‌کنیم؛ بی‌آنکه گزندی، آسیبی یا چشمداشتی به همسایگان یا دیگر ملل جهان داشته باشیم.

زیبا بود و معنادار... بوی ورزش متعهد و آمیخته با روح ایرانی می‌داد. آن دست‌های قرارگرفته کنار صورت‌هایی نجیب و دوست‌داشتنی، همان دست‌هایی هستند که نویدبخش صلح و دوستی‌اند. آن دست‌ها، پلی به نوع‌دوستی و راهی به همزیستی مسالمت‌آمیز به شمار می‌آیند؛ بیشتر و پیش‌تر از آنکه بوی نظامی‌گری بدهند یا سایه جنگ را ترسیم کنند.

زیبا بود و معنادار... گویی همین دیروز بود؛ مهرماه 96 که «علیرضا جهانبخش» در جایی کیلومترها دورتر از ایران یعنی کشور گل‌ها و دریاچه‌ها، هلند؛ وقتی در لباس تیمی هلندی[آلکمار] به دیگر تیم هلندی [روداکرکراد] گل زد، به طرف پرچم ایران رفت و سلام نظامی داد، آنجا هم رسانه‌ها از این سلام نظامی، به حرکتی«زیبا و تحسین‌برانگیز» رسیدند و نه چیزی دیگر! «علیرضا» در پاسخ به این حرکت ارزشمند گفته بود: «به احترام پرچم کشورم با افتخار سلام نظامی دادم».

زیبا بود و معنادار... و نه هیچ چیز دیگر! ایرانی وقتی به پرچم کشورش سلام نظامی می‌دهد، همه جهان را به احترام به شکوه خود دعوت می‌کند، به تاریخی که سرشار از مهربانی و زیبایی است؛ به گذشته‌ای که ردپای جنگ و تجاوز و لشکرکشی و کشورگشایی در آن جایی ندارد. ایرانی وقتی با شکوهی مثال‌زدنی، رو به روی پرچم کشورش صاف و اتوکشیده می‌ایستد و سلام نظامی می‌دهد، هیچ ایرانی و غیرایرانی از این حرکت معنایی جز اقتدار آمیخته با آرامش و صلح دریافت نمی‌کند.

زیبا بود و معنادار... و این تمام تعبیری است که پیرامون این حرکت افتخارآمیز شیربچه‌های تیم ملی هندبال ایران می‌توان گفت و نوشت. دوست دارم همه هنرمندان کشورم به همین سبک و سیاق، درست شبیه همین سلام نظامی که آرامشی ابدی در آن مستتر است، اقتدار، صلح‌دوستی و آرامش را به نام ایران و ایرانی به نمایش درآورند، هرکسی به سهم خود و به شیوه و راهی که می‌داند.

زیبا بود و معنادار... همان سلام نظامی را می‌گویم؛ همان سلامی که ورزشکاران ایرانی به پرچم خود دادند در حالی که مرز هیچ کشوری را بی‌ارزش نکرده‌اند و استقلال و تمامیت ارضی هیچ سرزمینی را نادیده نینگاشته‌اند، سلام نظامی از سوی مردمان کشوری که قرن‌هاست سرود صلح می‌خواند چیزی جز زیبایی به تماشاگرانش هدیه نمی‌دهد، سلام نظامی وقتی در پس آن سوء‌تعبیری نتوان کرد، هیچ معنایی جز اقتدار آمیخته با صلح‌دوستی نمی‌دهد. هر تعبیری جز این، بی‌انصافی است، نادیده‌انگاری و کژروی است؛ آن هم سوی از ورزشکارانی که دلی دریایی و روحی پاک دارند.