گروه سیاسی: نتایج انتخابات پرحاشیه درون‌حزبی دموکرات‌ها در ایالت آیووا اعلام شد و بر این اساس «پیت بوتیچیچ» با اکثریت اندک آرا بر «برنی سندرز» پیروز شد. به گزارش «وطن امروز» به نقل از رویترز، دفتر حزب دموکرات در آیووا با اعلام شمارش تمام آرا در این ایالت، اعلام کرد سناتور «برنی سندرز» نیز با اختلاف یک‌دهم درصدی نسبت به بوتیچیچ (1/26 درصد) و تعداد 45،829 رأی در رتبه دوم قرار گرفته است.

منابع حزب دموکرات گفته‌اند آقای سندرز توانست تعداد بیشتری از آرای رای‌دهندگان در این انتخابات مقدماتی را کسب کند اما جمع آرای نمایندگان اعزامی به مجمع انتخاباتی حزب به پیروزی بوتیچیچ منجر شد. بر اساس قواعد سیستم حزبی در آمریکا، نامزد جریان‌های حزبی در نتیجه یک رقابت درون‌حزبی انتخاب می‌شود. نتیجه انتخابات مقدماتی این حزب در سایر ایالت‌ها سرانجام به گزینش نامزد آن حزب برای مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری در اواخر سال جاری میلادی منجر خواهد شد. 

در حالی نام بوتیچیچ به عنوان پیروز این انتخابات اعلام شده است که رسانه‌ها و منابع خبری از وقوع تقلب در این انتخابات خبر می‌دهند. برنی سندرز، سناتور فعلی دموکرات از جریان چپ دموکرات‌ها به حساب می‌آید و نظرات خاصی درباره سیاست داخلی و خارجی آمریکا دارد. برنی سندرز بیش از همه کاندیداهای ریاست‌جمهوری بر حوزه تامین اجتماعی تاکید دارد، در حوزه سیاست خارجی نیز وی مخالف سیاست‌های ایالات متحده مبنی بر دخالت در امور سایر کشورهاست. 

به‌رغم تمایل بخش قابل توجهی از طرفداران حزب دموکرات به گفتمانی که سندرز آن را نمایندگی می‌کند، با این حال روسا و مقامات تصمیم‌گیر حزب با معرفی سندرز به عنوان کاندیدای حزب دموکرات در انتخابات ریاست‌جمهوری 2020 مخالف هستند و همین موضوع رقابت‌های درون‌حزبی دموکرات‌ها را با چالش مواجه کرده است؛ چالشی میان نامزد مورد حمایت بدنه حزب از یک سو و از سویی سردمداران و مقامات حزب که قدرت تصمیم‌گیر به حساب می‌آیند. این چالش اما ریشه در تقابل 2 جریان حزب دموکرات دارد؛ جریان چپ که کاندیدای آن برنی سندرز است و جریان دموکرات میانه که سایر کاندیداهای حزب آن را نمایندگی می‌کنند. نکته قابل تامل اما این است که رهبران اصلی حزب دموکرات از جریان «دموکرات میانه» هستند، یعنی همان جریانی که خاستگاه اوباما، هیلاری کلینتون، نانسی پلوسی، جان کری، جو بایدن و سایر اعضای سرشناس این حزب است. با توجه به قدرت جریان دموکرات میانه و افرادی چون اوباما، کری، کلینتون، نانسی پلوسی و... که از این جریان هستند و تصمیمات این حزب را اتخاذ می‌کنند، در نهایت باید بازنده رقابت، رقیب آنان یعنی برنی سندرز باشد. 

مخالفت با سندرز در اظهارنظرهای اعضای ارشد جریان دموکرات نیز خود را نشان داده است. هیلاری کلینتون اخیرا با اظهارنظری مبنی بر اینکه هیچ‌کس سندرز را دوست ندارد، خبرساز شد. وی در بخش اول یک مستند 4 قسمتی، سندرز را سیاستمداری ناموفق توصیف کرد و گفت: او سال‌هاست در کنگره حضور دارد اما هیچ کاری را به سرانجام نرسانده است. او در این سال‌ها تنها حمایت یک سناتور را جلب کرده و هیچ‌کس او را دوست ندارد. جان کری، وزیر پیشین خارجه آمریکا هم با حمایت از جو بایدن، با پیشگویی درباره نتایج انتخابات آیووا گفته بود: دوست خوب من جو [بایدن] انتخابات درون‌حزبی را می‌برد، دونالد ترامپ را شکست می‌دهد و یک رئیس‌جمهور عالی و برجسته خواهد شد. باراک اوباما، رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا هم با حضور در ستاد بایدن مشاوره‌هایی به وی داده بود.

مخالفت جریان اصلی حزب دموکرات با سندرز سبب شده شکست وی آن هم با یک‌دهم درصد اختلاف از نفر سوم نظرسنجی‌ها، شائبه‌برانگیزتر از همیشه باشد؛ شائبه‌هایی که وقایع انتخابات درون‌حزبی سال 2016 حزب دموکرات را زنده کرده است. 

در نتیجه انتخابات درون‌حزبی میان سندرز و کلینتون در انتخابات سال 2016، به‌رغم پیشتازی سندرز در نظرسنجی‌ها، در نهایت و در شگفتی همگان هیلاری کلینتون به عنوان کاندیدای حزب دموکرات انتخاب شد. تقلب در حزب دموکرات برای پیروزی کلینتون به جای سندرز حتی باعث استعفای رئیس کمیته ملی حزب دموکرات آمریکا شد.

 

* از ادعای تقلب تا انجام تقلب

جریان مسلط حزب دموکرات که نقش اصلی «درآوردن نتیجه» به نفع کاندیدای دموکرات میانه را برعهده دارد، زمان انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در سال 88، قدرت اجرایی در آمریکا را بر عهده داشت؛ اوباما آن سال رئیس‌جمهور آمریکا بود، جو بایدن معاونش، هیلاری کلینتون منصب وزارت خارجه را برعهده داشت و جان کری سناتور ارشد دموکرات‌ها به حساب می‌آمد. 

در نتیجه وقایع سال 88 ایران که با ادعای تقلب کاندیدای مغلوب آن انتخابات کلید زده شد، مقامات آمریکایی به صورت تمام‌قد از کاندیدای شکست‌خورده و آشوب‌ها در ایران حمایت کردند. وقوع فتنه 88 و ادعای تقلب در انتخابات زمینه‌ساز فشارهای جدید آمریکا علیه ایران در قالب تحریم‌های گسترده بود. 

کلینتون در یکی از اظهارنظرهای خود در این باره می‎گوید آمریکا علاوه بر اظهارات علنی، اقدامات پنهانی فراوانی برای حمایت از سبزها در ایران انجام داده که نمی‎تواند آنها را بازگو کند. هیلاری کلینتون در مصاحبه سوم آبان 90 با بی‌بی‌سی فارسی، به صراحت گفت: «دولت آمریکا از بیرون ایران هر حمایتی از دستش بر می‌آمد از معترضان کرد، از جمله از سایت توئیتر خواست که اعمال تغییرات خود را مدتی به تعویق بیندازد اما در عین حال مراقب بود که زیاده‌روی نکند». کلینتون همچنین 21 خردادماه 89 درباره جمهوری اسلامی مدعی شده بود: «وقتی نگاهی بیندازید به ملغمه‌ای از سرکوب مردم‌شان، تقلب در انتخابات خودشان، و این واقعیت که آنها صادرکننده و حامی فعالیت‌های تروریستی در گوشه و کنار جهان هستند، و همچنین تلاش برای دستیابی به جنگ‌افزارهای هسته‌ای، حاصلش ملغمه‌ای بسیار خطرناک است».

باراک اوباما نیز در اظهارنظری مشابه گفت: ایرانی‌ها باید شجاعت لازم برای آزادی بیان را داشته باشند و به اعتراضات خود ادامه دهند. امیدواری و توقع من این است که کماکان شاهد این باشیم مردم ایران شجاعت ابراز اشتیاق برای به دست آوردن آزادی بیشتر و حکومتی مبتنی بر مردم‌سالاری بیشتر را داشته باشند. همچنین اوباما در مقطعی میرحسین موسوی را نماد غرب‎گرایی در ایران خواند و بارها برخورد نظام با آشوبگران را تقبیح کرد و گفت: سیاست ایران در این باره روی سیاست آمریکا تاثیر جدی خواهد گذاشت. رئیس‌جمهور وقت آمریکا همچنین گفته بود: به عزت خاموش اصلاح‌طلبان حاضر در خیابان‌های تهران گواهی می‌دهیم!

اوباما همچنین 29 خرداد 88 در گفت‌وگو با سی‌بی‌اس اظهار داشت: من قبلا هم گفته‌ام عمیقا نگران انتخابات ایران هستم... مخالفان رژیم ایران بدانند که جهان به آنها چشم دوخته است... تظاهرات‌کنندگان ایرانی فقط در پی عدالت هستند. آنچه شما در ایران شاهد هستید آن است که صدها هزار نفر از مردم این کشور که بر این باورند صدای‌شان شنیده نمی‌شود، به طور مسالمت‌آمیز تظاهرات می‌کنند و در پی عدالت هستند و جهان شاهد آن است. ما از کسانی که در پی عدالت از یک راه مسالمت‌آمیز هستند پشتیبانی می‌کنیم و من می‌خواهم تکرار کنم که ما در کنار کسانی که متوجه راه‌حلی مسالمت‌آمیز برای این کشمکش خواهند بود، می‌ایستیم.

اوباما 5 تیر 88 نیز در نشست خبری مشترک با آنگلا مرکل، صدر‌اعظم آلمان گفته بود: آمریکا و آلمان در محکوم کردن خشونت‌های اخیر در ایران موضعی واحد دارند. وی افزود: رهبران ایران نمی‌توانند برخورد خشن با مردم معترض را پنهان کنند. شجاعت فوق‌العاده معترضان در ایران ستودنی است و به‌رغم تلاش دولت ایران برای جلوگیری دنیا از مشاهده خشونت‌ها، ما آن را می‌بینیم و محکوم می‌کنیم. در جریان اتفاقات سال 88 آمریکا تصمیم می‌گیرد فشار خود بر ایران را افزایش دهد، از آن پس عبارت «تحریم‌های فلج‌کننده» به‌وفور در ادبیات مسؤولان آمریکایی دیده می‌شود. کلینتون در خاطرات خود می‌نویسد: «از سال ۲۰۰۹ دولت اوباما استراتژی 2 مسیره یعنی فشار همراه با مذاکره را در قبال ایران بر گزید». برنز، معاون وقت وزیر خارجه آمریکا و استوارت لوی، معاون وقت تروریسم و اطلاعات مالی وزارت خزانه‌داری نیز با حضور در کمیته روابط خارجی سنای آمریکا به تبیین مسیر فشار علیه ایران در سال 2010 می‌پردازند. در واقع پس از سال 88 است که «فشار» به استراتژی اصلی آمریکا تبدیل می‌شود. همانطور که اندیشکده «سابان» اشاره می‌کند تا پیش از سال 88 به واکنش‌های مردم ایران نسبت به افزایش تحریم‌های اقتصادی توجه نمی‌شد اما پس از انتخابات سال 88 و انفجار خشم عمومی پس از انتخابات و تداوم تظاهرات خیابانی و نافرمانی‌های مدنی، پیش‌زمینه‌های سیاستگذاران ایالات‌متحده عمیقا تغییر کرد و گزینه افکار عمومی ایران مستقیما به محاسبات آمریکا افزوده شد. به همین دلیل پس از انتخابات سال 88، آمریکا با افزایش فشار اقتصادی این بار مستقیما و به شکل محسوسی وضعیت اقتصادی مردم ایران را هدف قرار داد تا محاسبات مردم را درباره مسائل مختلف از جمله مسأله هسته‌ای تحت تاثیر فشارهای اقتصادی تغییر دهد. در رویکرد جدید، آمریکا به پشتوانه نظام بانکی خود و نیاز موسسات مالی دنیا به نظام بانکی‌اش، تمرکز بر بخش بانکی ایران را برای کاهش درآمدهایش آغاز کرد. نکته مهم این بود که این نوع تحریم‌ها اولا به دلیل قابلیت زیاد شناسایی تخلفات آن، با استفاده از ابزارهای مختلفی از جمله سوئیفت کمتر قابل دور زدن بود و ثانیا با توجه به نیاز تمام فعالیت‌های اقتصادی از جمله صادرات و واردات و سرمایه‌گذاری به انتقال پول و انجام امور بانکی، محدودیت در این موضوع همه آنها را نیز تحت تاثیر قرار می‌داد.

 در اولین گام، آمریکا تیرماه سال 1389 «قانون جامع تحریم‌های ایران (CISADA2010)» را که شروع تحریم‌های ثانویه بانکی علیه ایران بود، برای فراگیر کردن فشار علیه ایران تصویب کرد. در این قانون حوادث پس از انتخابات سال 88 به عنوان یکی از علل تصویب آن ذکر و اینچنین بیان شده بود: «دولت ایران همچنان به نقض جدی، منظم و مداوم حقوق بشر، از جمله سرکوب آزادی بیان و آزادی مذهبی، بازداشت غیرقانونی طولانی‌مدت، شکنجه و اعدام‌ها ادامه می‌دهد. چنین موارد نقضی پس از انتخابات ریاست‌جمهوری جعلی در ایران در 12 ژوئن 2009/ 22 خرداد 1388 افزایش یافته است». تغییر رویکرد آمریکا به تحریم‌های فلج‌کننده با توجه به انتخابات سال 88 و ایجاد شکاف اجتماعی در ایران، بر افزایش فشار بر مردم ایران برای تغییر محاسبات آنها تمرکز دارد. این تمرکز با افزایش تدریجی نرخ ارز در سال 1390 که منجر به افزایش تورم شد بر اثر قانون CISADA شروع شده اما محدود به این موضوع نمی‌شود. پس از این قانون، آمریکا برای هرچه بیشتر کردن این فشار، کاهش فروش نفت و درآمدهای نفتی ایران را هدف قرار می‌دهد و از آنجا که 80 درصد بودجه ایران وابستگی به نفت دارد، این کار عملا کشور را با مشکلات زیادی روبه‌رو کرد و باعث فشار به مردم شد. کاهش فروش نفت ایران با تصویب «قانون اختیارات دفاع ملی برای سال مالی 2010 (NDAA2010)» در دی‌ماه 1390 (31 دسامبر 2011) کلید خورد. در بخش 1245 این قانون نیز آمریکا با تمرکز بر بخش بانکی، اولا کل سیستم بانکی ایران از جمله بانک مرکزی ایران را در لیست تحریم قرار داد و ارتباط موسسات مالی دنیا با آن را ممنوع و مشمول جریمه ممنوعیت از حساب کارگزاری در نظام بانکی آمریکا ‌کرد، سپس موسسات مالی و بانک‌های مرکزی کشورها را ملزم کرد تا از پرداخت برای خرید نفت ایران جلوگیری کنند. این اقدامات آمریکایی‌ها البته با تصویب قانون «ایفکا» در سال 2013 که هرگونه ارتباط با اشخاص لیست تحریم آمریکا توسط موسسات مالی دنیا را ممنوع می‌کرد ادامه و گسترش یافت. نکته جالب توجه اینجاست که در این قوانین به اتفاقات پس از فتنه 88 نیز به عنوان یکی از عوامل تصویب‌شان اشاره می‌شد و لیست تحریم ایران نیز به صورت مدام در این مدت به دلایل مختلفی از جمله حوادث پس از انتخابات سال 88 افزایش می‌یافت.