شاید زنده نبودم

در عملیات بیت‌المقدس شهید همدانی برای پیگیری آمبولانس و آوردن مهمات قصد حرکت به سوی قرارگاه را داشت. به او اصرار می‌کنند یک بسیجی مجروح داریم او را با خود ببر. در موقع حرکت رادیوی ماشین پس از قطع مارش نظامی صدای اذان را پخش می‌کند. از بسیجی سوال کردم اسمت چیه؟ بچه کجایی؟ او جواب نداد و زیر لب چیزهایی می‌گفت. فکر کردم لابد اولین باری است که به جبهه آمده مجروح شده و حتماً کُپ کرده است. دیگر او را سوال‌پیچ نکردم. یک مقدار که جلوتر رفتیم دیدم رو کرد به من و خیلی مؤدب و شمرده خودش را معرفی کرد. فهمیدم اهل تهران و بچه نازی‌آباد است و سال آخر دبیرستان تحصیل می‌کند. گفتم برادر جان چرا دفعه اول چیزی نگفتی؟! گفت وقت اذان بود نماز می‌خواندم. نگاهی به سر و وضع او انداختم. از لای انگشتان لاغرش که روی محل زخم بود خون بیرون می‌زد. گفتم نماز می‌خوانی؟ چه نمازی؟ مگر ما داریم رو به قبله حرکت می‌کنیم؟ در ثانی پسر جان بدن تو پاک نیست. لباس‌هایت هم که خونی و نجس است. کوتاه جواب داد حالا همین نماز را می‌خوانیم تا ببینیم چه می‌شود و باز ساکت شد. چند دقیقه بعد گفتم لابد نماز عصر را می‌خواندی. گفت بله! گفتم خب صبر می‌کردی می‌رسیدیم اورژانس، هم زخم‌ات را می‌شستیم و هم لباست را عوض می‌کردی بعد با فراغ بال نماز می‌خواندی. گفت معلوم نیست چقدر دیگر توی این دنیا باشم. فعلا همین نماز را خواندم، قبول و ردش با خداست. گفتم باباجان تو که چیزیت نشده یک جراحت مختصر است زود خوب می‌شوی و برمی‌گردی خط... .

بالاخره او را رساندم به اورژانس تیپ 27 و سفارش کردم حسابی به او برسند. رفتم مقر قرارگاه. موقع برگشت رفتم احوال آن بسیجی رو بپرسم که مسؤول اورژانس گفت خونریزی داخلی کرده بود، با یک آرامش عجیبی چشم‌هایش را روی هم گذاشت و شهید شد. برگشتم به طرف مقر و در حالی که رانندگی می‌کردم به پهنای صورت گریه می‌کردم. صدایش توی گوشم زنگ می‌زد که می‌گفت معلوم نیست چقدر توی این دنیا باشم فعلاً همین نماز را خواندم، رد و قبول آن با خداست. یاد جمله شهید دستغیب افتادم که می‌گفت حاضر است ثواب 80 سال عبادات واجب و مستحب خودش را با دو رکعت چنین نمــازی از یک بسیجی عوض کند.