«سال‌ها پیش که این شاعر روستایی از سر پل ذهاب به تهران آمد، یک واحد مسکونی در اختیارش گذاشتند تا برای خانواده‌اش سرپناهی باشد ولی نگفتند وقتی پس از سال‌ها بیهوشی و بی‌حالی در کما از دنیا می‌روی، این خانه را از تو خواهیم گرفت و خانواده‌ات را آواره خواهیم کرد که اگر به او می‌گفتند زیر بار این منت هرگز نمی‌رفت». اینها را سعید بیابانکی درباره مرحوم «احمد عزیزی» نوشته است؛ شاعری دوست‌داشتنی که این روزها خبر تخلیه خانه‌ای که در آن زندگی می‌کرده، رسانه‌ای شده است. فارس در این باره نوشته است: بنیاد مستضعفان انقلاب اسلامی حکم تخلیه منزل زنده‌یاد احمد عزیزی از شاعران انقلابی را از دادگاه گرفت تا خانواده او طی مهلت 30 روز خانه را تخلیه کنند. در حکم شعبه ۲ اجرای احکام کیفری دادسرای عمومی و انقلاب ناحیه ۲۴ تهران آمده است: «مستند به ماده ۱۳ قانون اجرای احکام مدنی و به موجب این حکم و با تفویض کلیه اختیارات دادورز به شما ماموریت داده می‌شود تا شخصا یا با تفویض امر به نیروی ابواب جمعی آن کلانتری به آدرس تهران، فرمانیه، خیابان دیباجی شمالی، مجتمع مسکونی یاس، ... محل تحت تصرف ورثه مرحوم احمد عزیزی مراجعه و در ابتدا ضمن اعطای مهلت ۳۰ روزه به متصرف فوق‌الذکر مبنی بر اینکه راسا نسبت به تخلیه و تحویل ملک موصوف اقدام نماید...». 

سعید بیابانکی از شاعران کشور در واکنش به این اقدام بنیاد مستضعفان نوشته است: «همه جای جهان منازل مسکونی شاعران و هنرمندان را به شکل‌های مختلف حفظ می‌کنند و به موزه و خانه فرهنگ تغییر کاربری می‌دهند و به بازماندگان ایشان هم احترام می‌گذارند».

فرزند زنده‌یاد احمد عزیزی نیز در گفت‌وگو با تسنیم، با اشاره به اینکه پدرش اصلا اهل زندگی مادی نبوده و شاعرمسلک بوده است، گفت: در همه کشورها سعی می‌کنند آثار معنوی شاعران و هنرمندان حفظ شود. پدرم سال‌ها در حوزه ادبی فعالیت کرد و توانست نام خود را به عنوان یکی از تأثیرگذاران در جریان شعر انقلاب ثبت کند. او با انتشار آثارش توانست در حوزه شعر معاصر جریان‌ساز باشد؛ سؤال من این است که آیا نباید میراث معنوی او را حفظ کرد و پاس داشت؟

احمد عزیزی ۱۶ اسفند ۹۵ به دلیل وخامت حال ناشی از کاهش سطح هوشیاری، بیماری قلبی و کلیوی و ریوی دار فانی را وداع گفت.