زهره فلاح زاده: اختلافات مدیریتی باشگاه استقلال به قدری است که همیشه این سوال پیش می‌آید چرا وزارت ورزش افرادی را برای مدیریت این باشگاه انتخاب می‌کند که نمی‌توانند حتی برای چند ثانیه همدیگر را تحمل کنند؟

اختلافات بین اعضای هیات‌مدیره استقلال هر بار باعث ایجاد تنش و حاشیه برای این باشگاه می‌شود که دودش تنها به چشم تیم و هواداران می‌رود.

پیش از آنکه احمد سعادتمند رسما به‌ عنوان مدیر عامل استقلال معرفی شود، اسماعیل خلیل‌زاده، رئیس هیأت‌مدیره این باشگاه که درست چند روز پیش از بستر بیماری کرونا برخاسته و همسرش را از دست داده بود، با انتشار نامه‌ای خطاب به عبدالرضا موسوی، عضو مستعفی هیأت‌مدیره، خواستار بازگشتش شد؛ به نشانه اعتراض به آمدن سعادتمند. موسوی از طرف وزارت ورزش نازش خریدار نداشت و حتی این نهاد از نامه التماسی خلیل‌زاده هم دلخور بود، از این رو به این نامه ترتیب اثری داده نشد و فردای آن روز سعادتمند نه به‌عنوان سرپرست، بلکه به ‌عنوان مدیرعامل منصوب شد.

البته دقیقا روز قبل این انتخاب، سرمربی استقلال با منشن کردن موسوی در استوری‌اش، خواستار بازگشت او و نیامدن سعادتمند شد.

به این ترتیب درست پس از انتخاب سعادتمند، خلیل‌زاده از سمتش استعفا کرد؛ استعفایی که نشان می‌داد او با سعادتمند زاویه دارد اما وزیر ورزش هر طور که بود او را از این استعفا منصرف کرد. از طرفی کامران منزوی، دیگر عضو هیات‌مدیره استقلال هم به گفته خودش ماه‌هاست استعفانامه‌‌‌‌اش را تقدیم وزارت کرده اما با استعفای او هم مخالفت شده است. این یعنی احمد سعادتمند هنوز نیامده و پایش را به باشگاه استقلال نگذاشته، حداقل ۲ عضو از هیات‌مدیره و سرمربی این تیم مخالف حضور او بوده‌اند.

این مخالفت‌ها مشخص بود کار سعادتمند را در بدو ورود به باشگاه دچار اشکال کند. نتیجه آنکه او حتی نمی‌تواند افراد جدیدی را در باشگاه مستقر کند و در واقع مدیرعامل استقلال اختیار تام ندارد و کسی هم نمی‌خواهد از او حمایت کند.

استقلال در حالی که باید بدهی‌ها و حقوق بازیکنان خارجی‌اش را بدهد تا از خطر محرومیت و فسخ قرارداد آنها در امان بماند، هیچ عضوی از هیات‌مدیره کمکی به حال بد باشگاه نمی‌کند.

جالب است کامران منزوی بارها اعلام کرده نمی‌خواهد در باشگاه استقلال سمتی داشته باشد و در جلسات هیات‌مدیره شرکت کند اما مدام با مصاحبه‌های عجیب و غریب خود یک مشکل دیگر بر مشکلات قبلی اضافه می‌کند. او همیشه خودش را مبرا از هر گناهی می‌داند و گویی تمام مشکلات را باید پای مابقی اعضا نوشت و حلقه گل به گردن او انداخت.

وقتی به باشگاه استقلال سر می زنید، فقط احمد سعادتمند را می‌بینید که برای حل مشکلات با کارگزارها جلسه می‌گذارد. مابقی اعضا تنها زمانی سایه‌شان نزدیک باشگاه دیده می‌شود که قرار است جلسه‌ای تشکیل شود. آن روز جلوی دوربین‌ها حاضر می‌شوند و حرف‌‌ها‌ی قشنگی می‌زنند. یکی مثل خلیل‌زاده که می‌داند انتصاب عضو جدید در باشگاه نیازمند امضای مدیرعامل است اما جلوی دوربین‌های تلویزیونی و... می‌گوید: احتمال دارد 3-2 عضو انتصابی مدیرعامل جدا شوند. این یعنی سعادتمند حتی نمی‌تواند فرد دلخواه خود را به باشگاه بیاورد. جالب است که قبل از سعادتمند، علی فتح‌الله‌زاده که به‌ عنوان سرپرست انتخاب شده بود، تیم خود را بسته بود و کسی نمی‌توانست به او بگوید حق انتصاب فرد دلخواهت را نداری.

البته سعادتمند پس از مصاحبه خلیل‌زاده اعلام کرد اعضای جدید تیمش جایی نمی‌روند و در استقلال می‌مانند تا نشان دهد قرار نیست کسی غیر او تصمیمی درباره منصوب های جدید بگیرد.

از طرفی فرهاد مجیدی هم تا دیروز از برگزاری جلسه با سعادتمند طفره می‌رفت. از قرار معلوم سعادتمند چند باری خواستار حضور فرهاد در باشگاه شده اما او هر بار از این جلسه سر بازمی‌زد. البته مجیدی بهانه نگرفتن حقوق خود و بازیکنانش را دلیل بر اختلاف با مدیرعامل می‌دانست.

نکته دردآور ماجرا آنجاست که اعضای باشگاه استقلال برای زمین زدن یکدیگر مدام قراردادهای منعقد شده با مربیان، بازیکنان، سرمایه‌گذاران، اسپانسرها و... را به رسانه‌های نزدیک خود می‌دهند تا نگذارند مدیر کار خودش را انجام دهد.

این اختلافات درونی در این سال‌ها همیشه برای استقلال مشکل ‌آفرین بوده است. در واقع تا زمانی که این خودزنی‌ها در باشگاه استقلال ادامه‌ داشته باشد، وضعیت قرمز آنها آبی نمی‌شود. به نظر می‌رسد هر بار باید این جمله را بنویسیم که «استقلال نیاز به اتحاد و همدلی دارد» اما دریغ از گوش شنوا!

وقتی اعضا شمشیر را از رو برای هم بسته‌اند و حتی لبخندهای ظاهری آنها به قدری مصنوعی است که یک رهگذر غیر فوتبالی هم متوجه آن می‌شود، وقتی از داخل باشگاه کارشکنی می‌شود، وقتی برای زمین زدن مدیرعامل هر کاری می‌کنند، وقتی نمی‌خواهند برای بهتر شدن وضعیت باشگاه دست از سهم‌خواهی بردارند، اوضاع استقلال بهتر از این نخواهد شد.

***