علیرضا هنرمنش: بحث تدوین و تصویب چرخه انتخابی تیم‌های ملی کشتی آزاد و فرنگی وارد فاز جدیدی شده و گویا سرمربیان این تیم‌ها را در برابر سیاست‌های فدراسیون قرار داده است. از همان روزی که بحث تدوین چرخه انتخابی تیم‌های ملی تا بازی‌های المپیک در برنامه‌های فدراسیون کشتی مطرح شد، بسیاری از کارشناسان و پیشکسوتان گوش‌شکسته حدس می‌زدند آتش زیر خاکستر کشتی دوباره در حال بیرون آمدن و زبانه کشیدن است. فرآیند انتخابی تیم‌های ملی کشتی سال‌هاست به پاشنه آشیل متولیان کشتی و سرمربیان تیم‌های ملی تبدیل شده و گویی طلسم قانونمندی رقابت‌های انتخابی هیچ گاه شکستنی نیست. به هر حال این بحث بحران‌ساز، این بار در فدراسیون کشتی تحت مدیریت علیرضا دبیر هم آغاز شده اما هنوز الفبای آن بدرستی در کنار هم چیده نشده بود که نارضایتی سرمربی کشتی آزاد و سکوت معنادار سرمربی کشتی فرنگی را در پی داشته است. فرآیند رقابت‌های انتخابی از زمان ریاست رسول خادم در فدراسیون کشتی در برنامه‌های مدون این رشته گنجانده شد اما هیچ گاه بدرستی در تیم‌های ملی کشتی به باروری و قانونمندی قاطع نرسید. آن زمان رسول خادم به عنوان سرمربی تیم ‌ملی کشتی آزاد، تاوان سنگینی برای اجرای فرآیند انتخابی پس داد و در مقابل، محمد بنا هم بارها در طول آن سالیان ثابت کرد اعتقاد چندانی به بحث انتخابی ندارد! حالا تاریخ در حال تکرار شدن است اما با این تفاوت که اکنون غلامرضا محمدی سکاندار تیم‌ ملی کشتی آزاد است و محمد بنا همچنان مثل آن سال‌ها در رأس امور تیم کشتی فرنگی. البته بحث محمد بنا و سیاست‌های او کاملا واضح و روشن است و نمی‌توان امید زیادی به تبعیت او از چرخه انتخابی تیم‌ ملی داشت. محمد بنا با تکیه بر رزومه‌ای پر فراز و نشیب اما موفق، بارها در تصمیمات مهم و سرنوشت‌ساز نشان داده اعتقادی به فرآیند انتخابی ندارد و همواره با «انتصاب» دست به چیدمان ترکیب تیم ‌ملی می‌زند. در این شرایط غلامرضا محمدی می‌ماند و تیم‌ ملی کشتی آزاد که هنوز مشخص نیست او هم کاملا از چرخه انتخابی مورد نظر فدراسیون کشتی تبعیت خواهد کرد یا خیر؟ بویژه اینکه محمدی در نشست اخیر بررسی چرخه انتخابی تیم ‌ملی نتوانست با سیاست‌های رئیس فدراسیون و انستیتو کشتی همسو باشد و ترجیح داد نشست مذکور را نیمه‌کاره رها کند و تا حدی نظراتش را با ترک جلسه آشکار کرد. سرمربی تیم ‌ملی کشتی آزاد هم‌اکنون در شرایط خاصی قرار گرفته و 2 راه پیش رو دارد؛ راه اول اینکه به هر قیمتی تا بازی‌های المپیک سال آینده تحمل کند و بماند و برای رسیدن به هدفش یعنی حضور در المپیک بجنگد. راه دوم هم اینکه سودای المپیک و عطای سرمربیگری در این آوردگاه بزرگ را به لقایش ببخشد و اگر به تفاهم با فدراسیون کشتی و برنامه‌هایش نرسد، با احترام از این عرصه کناره‌گیری کند. هیچ کس منکر افتخارات و توانمندی ها و تجربیات گرانبهای غلامرضا محمدی در عرصه سرمربیگری نیست اما او حالا بر سر دو راهی سخت و سرنوشت‌سازی قرار گرفته که یا باید برای رسیدن به المپیک هر چیزی را تحمل کند و دم نزند یا همچنان با اقتدار بر خواسته‌هایش پافشاری کرده و اختیارات مدیریتی‌اش را حفظ کند. با این حساب، اگر محمدی راه اول را انتخاب کند، باید در طول این ۱۶ ماه باقیمانده تا المپیک، تاب و توان اجرای بی‌چون و چرای برنامه‌های فدراسیون کشتی و چرخه انتخابی را هم داشته باشد. اگر هم راه دوم را انتخاب کند، باید در این ایام که هنوز هیچ دستو‌رالعملی به او ابلاغ نشده، برای ماندن یا رفتنش تصمیم‌گیری کند. نکته قابل تأمل اینجاست که غلامرضا محمدی مثل تمام اهالی کشتی بخوبی این حقیقت را می‌داند که چندین گزینه شناخته شده و مورد وثوق فدراسیون کشتی، مدت‌هاست آماده جانشینی او هستند و هیچ بعید نیست این اتفاق در آستانه المپیک و در یک‌قدمی رسیدن محمدی به هدفش رخ دهد. پس بهتر است این مربی باتجربه و میدان دیده، بهترین تصمیم را برای ادامه همکاری با فدراسیون کشتی اتخاذ کند تا رزومه ‌کاری او همچنان باعزت و افتخار باقی بماند.