حسن ثابتی*: «چند کارتن‌خواب از سرما از دنیا رفتند، تجمع مردم مقابل شهرداری در اعتراض به مزاحمت‌های معتادان، تهران گورخواب ندارد، طرح مقابله با دست‌فروشان، جمع‌آوری کودکان کار و انتقال آنها به مدرسه و...»؛ اینها فقط بخشی از اخبار مربوط به آن چیزی است که امروز به «آسیب‌های اجتماعی» معروف است. البته مسأله بی‌خانمان‌ها و ایتام و در راه ماندگان در تاریخ سابقه‌ای طولانی دارد اما آن چیزی که امروز با آن مواجه هستیم، ابعاد گسترده‌ای از بی‌عدالتی در شهرهای بزرگ است؛ گروه‌هایی که درگیر فقر و اعتیاد هستند و شبکه‌ای از مشکلات مانند مشاغل ناسالم، محیط‌های آلوده و غیربهداشتی، اسکان ناایمن و محله‌های جرم‌خیز را در کنار هم دارند. با افزایش جمعیت در شهرهای بزرگ ناشی از مهاجرت و اصلاحات ارضی، از همان دهه 40 پدیده آسیب‌های اجتماعی هم در تهران ظهور کرد و مناطق خاصی از شهر به عنوان محل تجمع و زندگی این بخش از مردم مشهور شد. درباره ریشه این معضل مزمن شهر تهران می‌توان به تمرکز امکانات و رفاه در برخی مناطق کشور اشاره کرد اما فارغ از ریشه این پدیده، آن چیزی که بحث‌برانگیز شده، نحوه مواجهه مدیریت ‌شهری و دولت‌ها با این معضل است. برخی معتقدند اگر مدیران مردمی و اهل رسیدگی به طبقات پایین بر سر کار بیایند، مشکلات این گروه حل خواهد شد ولی اگر به عمق و ابعاد گسترده آن دقت کنیم، خواهیم دانست که جابه‌جایی‌های مدیریتی تغییر چندانی در وضعیت ایجاد نکرده و نخواهد کرد.