زهره فلاح زاده: تیم پرسپولیس جمعه‌شب پس از پایان بازی با ذوب‌آهن در هفته بیست‌و‌هشتم، چهارمین جام قهرمانی متوالی‌اش را بالای سر برد و در ورزشگاه خالی از تماشاگر جشن قهرمانی گرفت. «وطن امروز» با حسین کلانی، اسطوره‌ باشگاه پرسپولیس درباره این فصل قرمزها گفت‌وگو کرده است. کلانی در این گفت‌وگو به تمجید از تیم گل‌محمدی پرداخت و از کریم باقری به عنوان ستون موفقیت پرسپولیس یاد کرد. 

***

* پرسپولیس به چهارمین قهرمانی پی‌در‌پی خود رسید؛ تیمی که ابتدا گابریل کالدرون هدایتش را برعهده داشت و در نیم‌فصل یحیی گل‌محمدی جانشین او شد. پرسپولیس این فصل چطور بود؟

من بازی‌های پرسپولیس را لحظه‌ای می‌بینم. دانش این را ندارم که نظر فنی بدهم. بازی‌های این تیم آنقدر حساس است که هیچ‌وقت به مسائل تاکتیکی و تکنیکی توجهی ندارم اما آن چیزی که مشخص است، اینکه یحیی گل‌محمدی در شرایطی پرسپولیس را تحویل گرفت که توقعات از این تیم زیاد شده بود؛ تیمی که ۳ سال قهرمان لیگ شده بود و تا نیم‌فصل اول امسال هم با مربیگری کالدرون در صدر قرار داشت. کار کردن در چنین شرایطی خیلی سخت است اما گل‌محمدی با هوش، درایت و ازخودگذشتگی‌ای که داشت، توانست توقع و انتظارات همه ما را برآورده کند. باید به او دستمریزاد گفت، چرا که حواشی زیادی بعد از رفتن برانکو و کالدرون در تیم ایجاد شده بود و فشار زیادی روی او بود. حتی طرفداران تیم‌های رقیب و پیشکسوتان این تیم هم حواشی زیادی برای پرسپولیس ایجاد کردند. 

 

* نقش کریم باقری را در تیم و قهرمانی‌های پرسپولیس چطور دیدید؟

کریم باقری یکی از اسطوره‌های فوق‌العاده تاریخ فوتبال ما است؛ چه زمانی که در ایران و خارج بازی می‌کرد و چه حالا که در پرسپولیس مربیگری می‌کند. او یک سر و گردن از بقیه فوتبالیست‌ها بالاتر است. دلیلش هم تربیت خوب خانوادگی و اصالت او است. تنها کسی که بعد از رفتن‌ مربی‌های پرسپولیس ماند و حامی تیم بود، کریم بود. می‌شود گفت یکی از ستون‌های اصلی قهرمانی‌های این چند فصل پرسپولیس او بود. باقری نه حاشیه‌ای ایجاد می‌کند و نه دنبال مطرح شدن است. وجود ایشان مایه دلگرمی باشگاه است. کریم نشان داده وفادارترین عضو پرسپولیس است. 

 

* تیم‌های دیگر می‌گویند پرسپولیس با حمایت و کمک وزارت ورزش به قهرمانی رسیده است؛ نظر شما چیست؟

من قاطعانه می‌گویم اینگونه نیست. وقتی تیمی نتیجه نمی‌گیرد چون تعصب روی آن دارد، مسائلی را در نظر نمی‌گیرد. به نظر من در تمام این دوران پرسپولیس مظلوم‌ترین باشگاه بوده، همانطور که باشگاه استقلال مظلوم واقع شده است. چون این ۲ تیم هواداران زیادی دارند، می‌گویند دولت به آنها کمک می‌کند در حالی که همیشه این دولت بوده که از استقلال و پرسپولیس به منفعت و سودی می‌رسد. خیلی مواقع در حق پرسپولیس از طرف داوری اجحاف می‌شد. البته بشر جایزالخطاست و داوران ما اشخاص شریفی هستند و هیچ‌گاه به عمد اشتباه نمی‌کنند اما به هر حال در بازی‌ها قضاوت اشتباه زیاد داشتند. 

حتی گاهی کمیته انضباطی هم احکام اشتباهی صادر می‌کرد که با فضای ورزشی ما مغایر است. این کمیته در حق استقلال و پرسپولیس اجحاف می‌کرد و قضاوت‌های‌شان ایراد داشته است. 

 

* وزارت ورزش ورود خارجی‌ها به فوتبال ایران را ممنوع کرده است، آیا با این اتفاق فوتبال ما پسرفت نمی‌کند؟

نه! اتفاقا فکر می‌کنم با این کار فوتبال ما پیشرفت می‌کند. چون همیشه مربیان درجه 2 و 3 خارجی را به ایران می‌آوریم که تأثیری در پیشرفت فوتبال ما نداشته‌اند. حالا بگذریم که مربی‌ای مثل برانکو به پرسپولیس می‌آید و این تیم را به ۳ قهرمانی پی‌در‌پی می‌رساند. به هرحال برانکو سال‌ها شناخت روی فوتبال و فرهنگ ایران داشته و دانش روان‌شناسی‌‌اش و همبستگی بچه‌های تیم باعث شد تا به موفقیت‌های بزرگی برسد اما مربیان دیگر کدام‌شان توانستند موفقیت‌های بزرگی کسب کنند؟ البته جرقه‌هایی ‌زده شده اما تداوم نداشته است. مربی خارجی در درجه اول باید به زیرساخت‌های باشگاه توجه کند. کدام مربی توجه کرد؟ کدام مربی خارجی به تیم‌های پایه ما اهمیت داد؟ تمام این مربیانی که آمده‌اند، پول‌شان را گرفته‌اند و آخر سر هم هزار مشکل برای تیم به وجود آورده‌اند اما خیلی از ماها بدون اینکه این مسائل را در نظر بگیریم، بی‌توجه از آنها حمایت می‌کنیم. اگر یک‌دهم هزینه‌هایی که برای خارجی‌ها می‌کنیم، روی مربیان جوان خودمان خرج می‌کردیم، قول می‌دهم در دنیا بهترین مربیان را داشتیم. هیچ‌کدام از مربیان خارجی دلسوز تیم‌های ما نیستند. در دنیا کسی دلش برای ما نمی‌سوزد. همه می‌آیند یک چیزی از ما بکنند و ببرند. گاهی چشم‌مان را روی این واقعیت‌ها می‌بندیم. اگر هم قرار است مربی خارجی به ایران بیایند، بهتر است مدرس فیفا باشد که به جوان‌های ما چیزهایی را آموزش دهد. هیچ وقت به مربی خارجی اعتقاد نداشتم جز چند نفر که تاریخ‌ساز شدند و توانستند موفق شوند که تعداد آنها از انگشتان یک دست بیشتر نمی‌شود، البته همان‌ها هم به فکر منافع خود و برای اینکه اسمی بر سر زبان‌ها بیندازند، به کشورمان آمدند.